مطلب ارسالی کاربران
10 بازیکن ایتالیایی برتر تاریخ فوتبال
|
10- گائتانو شیره‌آ
سال ۱۹۷۵ میلادی عضو تیم ملی فوتبال ایتالیا بوده و در ۷۸ بازی ملی حضور داشته‌است. او در بازی‌های ملی‌اش ۲ گل به ثمر رساند.گائتانو شیره آ آخرین بازی ملی خود را در سال ۱۹۸۶ میلادی انجام داد.
شیره آ مدافع برازنده‌ای در مهارت و توانایی‌های تاکتیکی بود.
با وجود اینکه بیشتر مدافعان تاکتیک‌های خشن و بعضی مواقع ظالمانه را به کار می‌بردند، که مهمترین آنها همبازی خودش کلاودیو جنتیله بود، او به جوانمردی و اخلاق بزرگ منشانه مشهور بود.
شیره آ در طول تمام دوران حرفه‌ای خود چه در یووه و چه در ایتالیا اخراج نشد، که احتمالاً یک رکورد جاودانه برای یک مدافع در سطح بین‌المللی فوتبال در کل تاریخ خواهد بود و این گویای چیزهای زیادی در مورد اخلاق و سطح مهارت اوست. او بیشترین نقش خود را به صورت مدافع آخر و لیبرو انجام می‌داد، و این نقش که توسط فرانس بکن بائر آغاز شده بود را به بهترین شکل توسعه داد، او در این نقش به هنگام حمله خودش را از دفاع جدا می‌کرد و پتانسیل حمله‌ای تیم خود را افزایش می‌داد و در اغلب گل‌ها نقش داشت و گاهی خود تأثیر مستقیم در به ثمر رساندن گل می‌گذاشت همچون گل دوم در فینال جام جهانی ۸۲ و در عین حال مرکزی‌ترین و دفاعی‌ترین پست به هنگام دفاع بر عهدهٔ او بود که این را نیز به بهترین نحو ممکن انجام می‌داد.
شیره آ ۱۴ فصل برای یوونتوس بازی کرد با ۵۵۲ بازی که رکوردش بعد از ۲ دهه توسط دل پیرو شکسته شد. ۷ قهرمانی لیگ، ۲ سوپر کاپ، ۱ قهرمانی اروپا، یک یوفا، ۱ سوپرکاپ، ۱ اینترتوتو، ۱ جام در جام به‌دست‌آورد تا یکی از ۵ بازیکن تاریخ فوتبال باشه که تمامی افتخارات باشگاهی ممکن رو کسب کردند. با تیم ملی ۷۸ بازی کرد که در جام جهانی ۸۲ قهرمان جهان شد. شمارهٔ ۶ تیم ملی ایتالیا به افتخار شیره آ بایگانی شد.
او از جمله معدود افرادی است که تمامی افتخارات را چه در عرصهٔ باشگاهی و چه ملی به‌دست آورده‌است که مهمترین آنها جام جهانی ۸۲ بوده‌است. در آن مسابقات انزو بیرزت در مورد بزرگی او گفت: «او یک نماد برای همهٔ فوتبال در زمینه‌های تکنیک، رفتار و استایل است» و متأسفانه در سن ۳۶ سالگی در اثر سانحهٔ تصادف در ۳ سپتامبر ۱۹۸۹ درگذشت.
|
|
9- دینو زوف
زادهٔ ۲۸ فوریه ۱۹۴۲در ایتالیا است و در دوران بازیگری در تیم‌های، اودینزه، مونتووا، ناپولی، یوونتوس بازی کرده‌است و ۱۱۲ بازی ملی هم برای تیم ملی فوتبال ایتالیا انجام داده‌است. او همچنین به عنوان مربی در تیم‌های یوونتوس، تیم ملی فوتبال ایتالیا، لاتزیو، فیورنتینا فعالیت کرده‌است.
دروازه‌بانی هم سطح بود که می‌توانست در سخت‌ترین و هیجان‌انگیزترین لحظات آرام بماند. او همیشه هم به خاطر تواضع و هم به خاطر احترام به مخالفانش عقب نشینی می کرد. در پایان بازی برزیل، او آمد تا گونه من را ببوسد، بدون اینکه حتی یک کلمه حرف بزند. برای من، آن لحظه زودگذر، شدیدترین لحظه کل جام جهانی بود.»
زوف همچنین مسن ترین بازیکنی است که تاکنون این جام را برده است. او رکورد طولانی‌ترین کشش (1142 دقیقه) بدون گلزنی در فوتبال بین‌المللی را دارد که بین سال‌های 1972 و 1974 ثبت شد. این کشش کلین شیت با گل زیبای مانو سانون بازیکن هائیتی در جام جهانی 1974 پایان یافت. او همچنین رکورد مسن ترین بازیکن سری آ و بیشترین بازی در سری آ (570 بازی) را برای بیش از 20 سال در اختیار داشت تا اینکه در فصل 06-2005 رکورد توسط مارکو بالوتا دروازه بان اس اس لاتزیو و پائولو مالدینی مدافع آث میلان شکسته شد .
افتخارات
باشگاهی
یوونتوس
سری آ -
1972-73,1974-75,1976-77,1977-78,1980-81,1981-82
کوپا ایتالیا
1978-79، 1982-1983
جام یوفا
1976-77
بین المللی
جام جهانی فوتبال
1982
قهرمانی فوتبال اروپا
1968
مدیریتی
یوونتوس
کوپا ایتالیا
1989-90
جام یوفا
1989-90
ایتالیا
نایب قهرمان
قهرمانی اروپا: 2000
افتخارات دیگر
نوامبر 2003: بازیکن طلایی ایتالیا - بهترین بازیکن ایتالیایی 50 سال اخیر، انتخاب شده توسط فدراسیون فوتبال ایتالیا
|
|
۸- آلساندرو دلپیرو
زاده ۹ نوامبر ۱۹۷۴ - کونلیانو) بازیکن فوتبال بازنشسته ایتالیایی است که برای باشگاه یوونتوس و تیم ملی ایتالیا در پست مهاجم کاذب بازی می‌کرد. او از سال ۲۰۱۵ به عنوان کارشناس فوتبال در شبکه اسکای اسپرت ایتالیا فعالیت می‌کند.
او اولین بازی ملی خود را در یورو ۹۶ مقابل روسیه انجام داد.
پله، از دلپیرو در فیفا ۱۰۰ نام برده‌است. فیفا ۱۰۰ یک لیستی از ۱۲۵ بازیکن بزرگ بازیکن فوتبال است که پله برای جشن صد سالگی فیفا انتخاب کرده‌است. ستاره برزیلی رونالدینهو از وی به عنوان الگوی خود نام برده‌است.او همچنین توسط آرای جشن طلایی یوفا به عنوان بهترین بازیکن اروپایی در ۵۰ سال گذشته انتخاب شد. الکس در سال ۲۰۰۰ به عنوان پر درآمدترین بازیکن فوتبال دنیا شناخته شد به غیر از سه جایزهٔ مردانگی که در ایتالیا به الکس تعلق گرفته، او برندهٔ جایزهٔ پای طلایی هم شده که به بازیکنانی تعلق می‌گیرد که از لحاظ اخلاقی و تکنیکی بهترین باشند.
دل پیرو معمولاً به عنوان مهاجم کمکی بازی می‌کند ولی گاهی هم در پست تره‌کوارتیستا یعنی بازیکن خلاق پشت دو مهاجم مورد استفاده قرار می‌گیرد. با اینکه او قامت کوتاهی دارد ولی بسیار خلاق است، پاس گل‌های زیادی می‌دهد و گل‌های فراوانی نیز به ثمر می‌رساند و فقط یک گلزن صرف نیست.او در ضمن یکی از بهترین ضربه آزاد زن های دنیاست؛ که لقب شاه ضربات ایستگاهی به او داده شده‌است که حتی دیوید بکام مرد لحظه‌ها در مورد او می‌گوید هنوز نتوانستم مانند دل پیرو ضربه ایستگاهی بزنم.هوادارن یووه به نقطه‌ای از زمین بازی لقب محوطهٔ دل پیرو داده‌اند که در واقع جایی در سمت چپ محوطهٔ جریمهٔ حریف است که الکس همواره گل‌های زیادی را از آن منطقه به ثمر رسانده‌است.
الکس برترین گلزن تاریخ یووه است.[۱۵] ضمناً او به همراه روبرتو باجو در مکان چهارم بهترین گلزنان تاریخ تیم ملی ایتالیا قرار دارد. دیگو آرماندو مارادونا دربارهٔ او گفته‌است: «گاهی احساس می‌کنم سن دل پیرو هیچگاه بالا نمی‌رود.» همچنین به دلپیرو لقب پسر طلایی فوتبال ایتالیا را هم داده‌اند.
افتخارات
باشگاهی
قهرمانی سری آ: ۱۹۹۵ ۱۹۹۷ ۱۹۹۸ ۲۰۰۲ ۲۰۰۳ ۲۰۱۲
نایب قهرمانی سری آ: ۱۹۹۴ ۱۹۹۶ ۲۰۰۰، ۲۰۰۱
قهرمانی جام حذفی: ۱۹۹۵
نایب قهرمانی جام حذفی: ۲۰۰۲ ۲۰۰۴ ۲۰۱۲
قهرمانی سوپر کاب ایتالیا: ۱۹۹۵ ۱۹۹۷ ۲۰۰۲ ۲۰۰۳
نایب قهرمانی سوپر کاب ایتالیا: ۱۹۹۸ ۲۰۰۵
قهرمانی سری بی: ۲۰۰۷
قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا: ۱۹۹۶
نایب قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا: ۱۹۹۷ ۱۹۹۸ ۲۰۰۳
نایب قهرمانی جام یوفا: ۱۹۹۵
قهرمانی اینترتوتو: ۱۹۹۹
قهرمانی سوپر کاپ اروپا: ۱۹۹۶
قهرمانی جام باشگاه‌های جهان: ۱۹۹۶
|
|
7- جاچینتو فاکتی
سال ۱۹۶۳ میلادی عضو تیم ملی فوتبال ایتالیا بوده و در ۹۴ بازی ملی حضور داشته‌است. او در بازی‌های ملی‌اش ۳ گل به ثمر رساند.
جیاچنتو فاکتی آخرین بازی ملی خود را در سال ۱۹۷۷ میلادی انجام داد. در سال 2004 به ریاست باشگاه اینترمیلان منصوب شد اما بعد از مرگ ناگهانی او در سال 2006 باشگاه تصمیم گرفت تا به افتخار او شماره 3 را بایگانی کند. مهمترین دستاوردهای او جام ملت‌های اروپا (۱۹۶۸)که با بازوبند کاپیتانی نیز همراه بود و جام باشگاه‌های اروپا (۶۴–۱۹۶۳و۶۵–۱۹۶۴) می‌باشند همچنین در جام جهانی فوتبال 1970 با بازوبند کاپیتانی در تیم ملی ایتالیا حضور داشت و به مقام نائب قهرمانی رسید . جاچینتو فاکتی باوجود اینکه پست اصلیش مدافع بود ولی توانایی خاصی در گلزنی داشت بطوریکه تعداد گل‌های او در فصل ۱۹۶۵-۱۹۶۶ به عدد حیرت‌آور 12 در عرض 40 بازی رسید. نام او در فهرست فیفا ۱۰۰ قرار دارد.او در مجموع 634 بازی با پیراهن اینترمیلان انجام داد و 75 گل به ثمر رساند که تعداد بازی‌های او برای اینترمیلان و تیم ملی فوتبال ایتالیا در آن زمان یک رکورد محسوب میشد.
مرگ
وی در تاریخ ۴ سپتامبر ۲۰۰۴ به علت ابتلا به سرطان لوزالمعده در سن ۶۴ سالگی درگذشت.
|
|
۶- جانی ریورا
زاده ۱۸ اوت ۱۹۴۳)، از بازیکنان قدیمی تیم میلان و تیم ملی ایتالیا می‌باشد. او یکی از بهترین گلزنان تاریخ میلان می‌باشد
از بازیکنان قدیمی تیم میلان و تیم ملی ایتالیا می‌باشد. او یکی از بهترین گلزنان تاریخ میلان می‌باشد. او به همراه تیم ایتالیا در جام جهانی ۱۹۷۰ حاضر شد و به مقام نائب قهرمانی رسید. همچنین به همراه این تیم به مقام قهرمانی جام ملت‌های اروپا ۱۹۶۸ رسید جایزه توپ طلا ۱۹۶۹ را تصاحب کرد.او در رقابتی سخت با ساندرو ماتزولا کاپیتان وقت اینترمیلان بود و در تیم ملی فوتبال ایتالیا سرمربی مجبور بود تنها از یکی از آنها استفاده کند اما در جام جهانی فوتبال ۱۹۷۰ قرار شد از هر دو در یک‌نیمه از بازی استفاده شود ایتالیا با این روش با غلبه بر تمام حریفان به فینال رسید اما در فینال سرمربی تصمیم گرفت تنها از ماتزولا استفاده کند و ریورا فقط در ۹ دقیقه پایانی وارد بازی شد و ایتالیا ۴ بر یک باخت.
در جام جهانی 1970 مکزیک ریورا بزرگترین امید آتزوری بود اما در آن جام مشکلات بسیاری برای اسطوره پیش آمد. سرمربی وقت آتزوری فروچو والکارچی که تا فینال از سوپراستار های تیمش یعنی ماتزولا و ریورا به خاطر گرمای شدید مکزیک فقط یک نیمه استفاده می کرد، در بزرگترین بازی دهه اخیر ایتالیا، ریورا را از ترکیب بیرون گذاشت! در فینال مقابل برزیل که از نام های بزرگی چون پله، جرزینیو و ریولینو بهره می برد، ایتالیا با نتیجه سنگین 4-1 شکست خورد. ریورا تنها در 6 دقیقه پایانی وارد زمین مسابقه شد! بعد از برگشت از تورنمنت در شهر رم، هواداران جلو خانه وی تجمع کرده و شعار " زنده باد ریورا " سر می دادند. 4 سال بعد، تراژدی این بار مقابل لهستان دوباره تکرار شد. پسر طلایی، از ترکیب بازی ای که باید آتزوری پیروز می شد بیرون گذاشته می شود و ایتالیا خیلی زود به خانه باز می گردد.
قبلا روزنامه گاتزتا دلو اسپورت، با احتساب عملکرد باشگاهی و ملی بازیکنان ایتالیایی، جیانی ریورا را بالاتر از روبرتو باجو، جوزپه مه آتزا و سایر اسطوره های آتزوری، به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال ایتالیا انتخاب کرد.
|
|
5- فرانکو بارزی
زاده ۸ مه ۱۹۶۰)، مدافع بازنشستهٔ فوتبال اهل ایتالیا و از برجسته‌ترین بازیکنان تاریخ باشگاه میلان می‌باشد.
جام جهانی فوتبال
بعد از پائولو مالدینی بیشترین بازی را برای تیم میلان انجام داده‌است و به عنوان کاپیتان، موفق به کسب پنج اسکودتو شده و همچنین سه بار جام باشگاه‌های اروپا را بالای سر برده‌است. بارزی همچنین یکی از اعضای ایتالیا در جام جهانی ۱۹۸۲ بود و موفق شد همراه ایتالیا قهرمان جهان بشود. او در آخرین بازی ملی‌اش، در فینال جام جهانی ۱۹۹۴، در مقابل برزیل اولین ضربه پنالتی تیمش را از دست داد.[۲] او در جام جهانی ۱۹۹۴ در حالیکه بازوبند کاپیتانی تیم ملی ایتالیا را بر بازو داشت، در مرحله گروهی بازی‌ها دچار مصدومیت شد، اما با صعود ایتالیا، به دیدار نهایی رقابت‌ها، در این دیدار حضور داشت و با رهبری خط دفاع ایتالیا، ۱۲۰ دقیقه زوج خط حمله برزیل روماریو و ببتو را در گلزنی ناکام گذاشت. بارزی در ضربات پنالتی، به عنوان اولین پنالتی‌زن ایتالیا معرفی شد و آخرین ضربه خود برای تیم ملی کشورش را، به بالای دروازه کلودیو تافارل دروازه‌بان برزیل فرستاد. او پس از کسب نائب قهرمانی جام جهانی به همراه ایتالیا، از بازی‌های ملی خداحافظی کرد. بارزی تا سال ۱۹۹۷ در باشگاه میلان حضور داشت و در پایان فصل ۹۷–۱۹۹۶ کفش‌های خود را آویخت.
|
|
۴ - روبرتو باجو
روبرتو باجو اسطوره ماندگار و بازیکن فوتبال ایتالیا است که در سال ۱۹۹۳ به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد و جایزهٔ توپ طلای اروپا را کسب کرد.ظرافت بازی و تکنیک‌های خاص باجو هر هوادار فوتبالی را به تحسین او وامی‌داشت. از نظر بسیاری از کارشناسان فوتبال، روبرتو باجو یکی از بهترین مهاجم تاریخ فوتبال کشور ایتالیا بوده‌است.
باجو در ۳ جام جهانی نیز در تیم ملی ایتالیا بازی کرد. اوج درخشش او در جام جهانی ۱۹۹۴ بود. ایتالیا به لطف بازی درخشان باجو و نه قدرت تیمی، به فینال مسابقات جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا رسید. اوج درخشش روبرتو بازی یک‌هشتم نهایی در مقابل تیم قدرتمند نیجریه بود. جایی که هنوز هم فریادهای آریگو ساچی سرمربی تیم ملی ایتالیا در آن بازی در اذهان بسیاری باقی‌مانده‌است. گل به‌یادماندنی باجو در دقیقه ۸۹ آن دیدار کار را به تساوی و در نهایت پیروزی لاجوردی‌ها کشاند.
با وجود اینکه او به خبره بودن در ضربات کاشته مشهور بود، آخرین پنالتی تیمش در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ مقابل برزیل را هدر داد تا ایتالیا جام را از دست بدهد. آن پنالتی را می‌توان سیاه‌ترین نقطهٔ ورزشی باجو دانست. هرچند که فرانکو بارسی و دانیله ماسارو دو ضربه پیش از پنالتی باجو را از دست داده بودند. او در زندگی‌نامه خود به نام «دروازه‌ای در آسمان» دربارهٔ این پنالتی می‌نویسد «من در خواب‌هایم هزار بار این پنالتی را زدم و هر بار هم آن را به گل بدل ساختم … من آسمان را فقط یک ثانیه از نزدیک دیدم و سپس سقوط کردم»
باجو در جام جهانی ۱۹۹۸ هم نقش پررنگ و تأثیرگذاری در تیم ملی ایتالیا داشت. حتی در آن جام هوش بالای باجو در بازی مقابل شیلی ایتالیا را از باخت نجات داد؛ به‌طوری‌که تیم ایتالیا درحالیکه تا دقیقهٔ ۸۵، ۲–۱ از تیم شیلی (که در آن سال خیلی قدرتمند بود) عقب بود، این روبرتو باجو بود که با هوشمندی خاصی توپ را در محوطه جریمه به دست مدافع شیلی زد و داور نیز اعلام پنالتی کرد که خود باجو ضربه پنالتی را به گل تبدیل کرد. در جام ۹۸، ایتالیا در دور یک‌چهارم با ضربات پنالتی مغلوب فرانسه میزبان شد که البته ایتالیا در آن مسابقه بازی خوب و پایاپایی را با تیم قهرمان یعنی فرانسه به نمایش گذاشت. همچنین یکی از ضربات پنالتی در آن بازی را روبرتو باجو با ظرافت خاصی به گل تبدیل کرد.
در سال ۲۰۰۲ با اینکه خیلی از کارشناسان فوتبال ایتالیا و دنیا اعتقاد داشتند که باجو باید به تیم ملی دعوت شود و در جام جهانی بازی کند اما سرمربی وقت ایتالیا (جووانی تراپاتونی) وی را به تیم ملی دعوت نکرد و ایتالیا نیز جام ناموفقی را تجربه نمود. در ظاهر، سن باجو دلیل اصلی سرمربی ایتالیا بود اما کارشناسان، خصومت شخصی تراپاتونی و بودایی بودن باجو را از دلایل لجبازی سرمربی ناکام ایتالیایی عنوان کردند.
|
|
۳ - جانلوئیجی بوفون
زاده ۲۸ ژانویه ۱۹۷۸) که به جی جی بوفون نیز معروف است، بازیکن فوتبال اهل ایتالیا بود که رکورددار بیشترین تعداد بازی در سری آ ایتالیا می‌باشد. عده‌ای از کارشناسان دنیای فوتبال، او را بهترین دروازه‌بان تاریخ فوتبال می‌دانند.
وی که در آستانه ثبت رکورد تاریخی با حضور در ششمین جام جهانی دوران فوتبالش بود، در ۱۴ نوامبر ۲۰۱۷، پس از حذف مقابل تیم ملی سوئد در پلی‌آف مقدماتی جام جهانی و جا ماندن ایتالیا از جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه، از فوتبال ملی خداحافظی کرد.
جی جی بوفون در تاریخ دوم اوت ۲۰۲۳ رسماً از دنیای فوتبال خداحافظی کرد
بوفون در سن ۱۲ سالگی به تیم بوناسولا و در ۱۳ سالگی به تیم پارما پیوست. او در سن ۱۳ سالگی در خط حمله به عنوان یک مهاجم بازی می‌کرد و یکسال در همین پست باقی‌ماند. در ۱۴ سالگی هر دو دروازه‌بان تیم وی مصدوم شدند و وی مجبور شد تا از دروازه دفاع کند و دو هفته در پست دروازه‌بانی ماند. پس از آن بود که کار خود را به صورت رسمی در پست دروازه‌بانی شروع کرد؛ جی جی از توماس انکونو کامرونی به عنوان الگوی خود یاد کرده است؛ و سر انجام در سال ۱۹۹۵، برای اولین بار در مقابل تیم میلان در رقابت‌های ایتالیا سری آ حاضر شد. وی هم‌اکنون به عنوان دروازه‌بان با پیراهن شماره یک در باشگاه پارما حضور دارد. لورنزو بوفون دروازه‌بان ایتالیا در جام جهانی ۱۹۶۲، از اقوام وی بوده است. بوفون سرانجام در تاریخ ۱۷ مه ۲۰۱۸، اعلام کرد آخرین بازی خود برای یوونتوس را در هفتهٔ آخر سری آ برابر هلاس ورونا انجام خواهد داد. بوفون پس از اتمام رقابت‌های سری آ در فصل ۲۰۱۷–۲۰۱۸ به صورت بازیکن آزاد راهی پاریس سن ژرمن شد. او تا کنون سه بار به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسیده اما هیچ بار طعم قهرمانی را نچشیده و در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۱۵ و ۲۰۱۷، با پیراهن یوونتوس نایب قهرمان اروپا شده است. قرار بود سال ۲۰۱۷، پس از قهرمانی یوونتوس در اروپا از فوتبال خداحافظی کند که سپس پس از نایب قهرمانی خداحافظی از فوتبال را به سال ۲۰۱۸، موکول کرد. یوونتوس این بار هم در یک چهارم نهایی از اروپا حذف شد، آن هم توسط رئال و پنالتی کریس رونالدو در دقیقه ۹۰ که اعتراضات بوفون را دربرداشت که منجر به اخراج وی شد. وی معتقد بود که آن صحنه پنالتی نبود و اخراج وی نیز بی علت بود. درمجموع پایان بدی برای او در اروپا بود؛ همه فکر می‌کردند این آخرین بازی او در اروپاست و بعد از فوتبال خداحافظی می‌کند اما با آمدن به پاری سن ژرمن حضور دوباره اش را سطح اول فوتبال دنیا و ماجراجویی اش برای قهرمانی اروپا دوباره آغاز کرد.
افتخارات
پارما
جام حذفی ایتالیا ۱۹۹۹–۱۹۹۸
سوپرجام فوتبال ایتالیا ۱۹۹۹
لیگ اروپا ۱۹۹۹–۱۹۹۸
یوونتوس
سری آ(۱۰) ۲۰۰۲–۲۰۰۱، ۲۰۰۳–۲۰۰۲، ۲۰۱۲–۲۰۱۱، ۲۰۱۳–۲۰۱۲، ۲۰۱۴–۲۰۱۳، ۲۰۱۵–۲۰۱۴، ۲۰۱۶–۲۰۱۵، ۲۰۱۷–۲۰۱۶، ۲۰۱۸–۲۰۱۷، ۲۰۲۰–۲۰۱۹
سری بی ۲۰۰۷–۲۰۰۶
کوپا ایتالیا(۵) ۲۰۱۵–۲۰۱۴، ۲۰۱۶–۲۰۱۵، ۲۰۱۷–۲۰۱۶، ۲۰۱۸–۲۰۱۷، ۲۰۲۱–۲۰۲۰
سوپرجام فوتبال ایتالیا(۶) ۲۰۰۲، ۲۰۰۳، ۲۰۱۲، ۲۰۱۳، ۲۰۱۵، ۲۰۲۰
لیگ قهرمانان اروپا نایب قهرمان(۳) ۲۰۰۳–۲۰۲۰، ۲۰۱۵–۲۰۱۴، ۲۰۱۷–۲۰۱۶
|
|
2- پائولو مالدینی
زادهٔ ۲۶ ژوئن ۱۹۶۸) بازیکن سابق تیم ملی فوتبال ایتالیا و باشگاه آ.ث. میلان است.او پسر بازیکن فوتبال و مربی سابق تیم ملی ایتالیا و باشگاه میلان، چزاره مالدینی است. بسیاری از کارشناسان از او به عنوان بهترین مدافع تاریخ فوتبال یاد می‌کنند. او هرگز لباس تیمی باشگاهی غیر از میلان را بر تن نکرد و با ۲۵ سال حضور در لباس آ.ث. میلان رکورد دار حضور با لباس یک تیم در تاریخ فوتبال است. شماره ۳ باشگاه میلان به احترام او بایگانی شده‌است و پس از خداحافظی مالدینی به غیر از یکی از پسران او، هیچ‌کس پیراهن شماره ۳ را بر تن نمی‌کند.
مالدینی نخستین بازی خود را با لباس میلان در تاریخ ۲۰ ژانویه ۱۹۸۵ در دیدار با تیم اودینزه انجام داد. او پس از انجام بیش از ۹۰۰ بازی با لباس میلان، سرانجام در سن ۴۱ سالگی در دیدار با تیم فیورنتینا در تاریخ ۳۱ مِه سال ۲۰۰۹، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.[۶] او در هنگام خداحافظی از فوتبال، با ۲۵ سال وفاداری به باشگاه میلان و بالای سر بردن ۲۶ جام مختلف از جمله: ۵ عنوان قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، ۷ قهرمانی در سری آ، ۱ قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایتالیا، ۴ قهرمانی در سوپرجام اروپا و ۲ قهرمانی در جام بین قاره‌ای از اسطوره‌های میلان و جزء پر افتخارترین بازیکن‌های تاریخ فوتبال جهان محسوب می‌شود.
مالدینی ۱۲۶ بازی برای تیم ملی ایتالیا انجام داد. او در ۴ دوره حضور خود در جام جهانی فوتبال و ۳ دوره جام ملت‌های اروپا هرگز نتوانست جامی را بالای سر ببرد. تنها افتخارات ملی او، نایب قهرمانی در جام جهانی فوتبال ۱۹۹۴، سومی در جام جهانی فوتبال ۱۹۹۰ و نایب قهرمانی در جام ملت‌های اروپا ۲۰۰۰ است. او در جام‌های جهانی ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴ در تیم ستاره‌های جام جای گرفت. همچنین در سال ۱۹۹۴، مالدینی، از سوی مجله ورلد ساکر به عنوان بازیکن سال انتخاب شد. او نخستین مدافعی بود که به این افتخار دست پیدا کرد.
وی همچنین در ژانویه ۲۰۲۱ از سوی مجله فرانس فوتبال به‌عنوان بهترین مدافع چپ تاریخ فوتبال انتخاب شد.[نیازمند منبع] در سال ۱۹۹۴ در مراسم توپ طلا ، مالدینی عنوان دومین بازیکن برتر سال را از فرانس فوتبال دریافت کرد و در سال ۱۹۹۵ هم جز پنج بازیکن برتر جهان بود
باشگاهی
سری آ (۷): ۱۹۸۷–۱۹۸۸، ۱۹۹۱–۱۹۹۲، ۱۹۹۲–۱۹۹۳، ۱۹۹۳–۱۹۹۴، ۱۹۹۵–۱۹۹۶، ۱۹۹۸–۱۹۹۹، ۲۰۰۳–۲۰۰۴
جام حذفی فوتبال ایتالیا (۱):۲۰۰۳
سوپرجام ایتالیا (۵): ۱۹۸۸، ۱۹۹۲، ۱۹۹۳، ۱۹۹۴، ۲۰۰۴
لیگ قهرمانان اروپا (۵): ۱۹۸۸–۱۹۸۹، ۱۹۸۹–۱۹۹۰، ۱۹۹۳–۱۹۹۴، ۲۰۰۲–۲۰۰۳، ۲۰۰۶–۲۰۰۷
سوپرجام اروپا (۲): ۱۹۸۹، ۱۹۹۰، ۱۹۹۴، ۲۰۰۳، ۲۰۰۷
جام بین قاره‌ای (۲): ۱۹۸۹، ۱۹۹۰
جام باشگاه‌های جهان (۱): ۲۰۰۷
ملی
مقام سومی در جام جهانی: ۱
۱۹۹۰
مقام دومی در جام جهانی: ۱
۱۹۹۴
مقام دومی در جام ملت‌های اروپا :۱
۲۰۰۰
|
|
۱ -جوزپه مه اتزا
(زاده ۲۳ اوت ۱۹۱۰ در میلان-درگذشته ۲۱ اوت ۱۹۷۹ در راپالو) بازیکن و مربی سابق فوتبال اهل ایتالیا بود که از ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۹ عضو تیم ملی فوتبال ایتالیا بود.
در کشور ایتالیا با کلمهٔ افسانه ای یا جوزپه مئاتزای افسانه ای از ایشان یاد می‌شود به دلیل نوع بازی و زندگی افسانه مانندی که داشته.او در ۵۳ بازی ملی اش ۳۳ گل به ثمر رساند.بعد از در گذشت وی در سال ۱۹۷۹ شهرداری میلان نام بزرگترین ورزشگاه خود را از سن سیرو به جوزپه مه آتزا تغییر داد. او بهترین گلزن باشگاه تاریخ باشگاه فوتبال اینترمیلان و یکی از بهترین گلزنان تاریخ رقابت‌های سری آ است. مه آتزا همچنین به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا در ۲ دوره متوالی جام‌های جهانی ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ در ترکیب ایتالیا بود و در هر دو به مقام قهرمانی رسید.از تیم اینترمیلان او تنها بازیکنی است که در هر دو جام جهانی ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ قهرمان جهان گردید
باشگاهی
اینترمیلان
سری آ (۳): ۳۰–۱۹۲۹، ۳۸–۱۹۳۷، ۳۹–۱۹۴۰
کوپا ایتالیا (۱):۱۹۳۹
ملی
ایتالیا
جام جهانی(۲):۱۹۳۴، ۱۹۳۸
جام ملت‌های اروپای مرکزی(۲): ۱۹۲۷/۱۹۳۰، ۱۹۳۳/۱۹۳۵
فردی
آقای گل سری آ در سال ۱۹۳۰ با (۳۱ گل)
آقای گل سری آ در سال ۱۹۳۶ با (۲۵ گل)
آقای گل سری آ در سال ۱۹۳۸ با (۲۱ گل)
توپ طلای جام جهانی فوتبال ۱۹۳۴
بهترین گلزن تاریخ باشگاه فوتبال اینترمیلان (۲۸۴ گل)
|
