طرفداری | وقتی عقربه‌های ساعت چند ثانیه‌ای از دقیقه ۷۰ گذشته بود، جک گریلیش، مرد همیشه مسافر که به‌تازگی از منچستر سیتی آمده، بی‌صبرانه از دستورالعمل‌های دیوید مویس گریخت و قدم به چمن الند رود لیدز گذاشت.
او در حالی که با آواز تمسخرآمیز هواداران لیدز وارد شده بود، تمام امیدهای اورتون را بر دوش می‌کشید. این آخرین شانس الهام‌بخش برای مهمانان بود، چون تا آن لحظه هیچ نشانی از خلاقیت، زیبایی و جنگجویی در بازی‌شان دیده نمی‌شد. آن‌ها بی‌وقفه از سوی تیم هوشمند، روان و هجومی لیدز تحت فشار قرار گرفته بودند؛ تیمی که بازگشتش به لیگ برتر با نمایشی که داشتند نویدبخش امیدواری برای بقا در این فصل است.
هشت دقیقه بعد، تعویض دیگری رقم خورد؛ این‌بار از سوی لیدز. دنیل فارکه، مربی لیدز، جوئل پیرو را بیرون کشید و لوکاس انمشا، خرید آزاد تابستانی از وولفسبورگ را به میدان فرستاد. اگر بسیاری انتظار داشتند گریلیش قهرمان دیدار شود، این انمشا بود که یک بازیکن سابق دیگر سیتی را تحت‌الشعاع درخشش خود قرار داد.
انمشا دوران جوانی‌اش را در آکادمی سیتی سپری کرده است. تنها شش دقیقه از حضورش در زمین گذشته بود که در دقیقه ۸۴، پس از شوت سهمگینی از آنتون استاش که با برخورد به دست جیمز تارکوفسکی مهار شده بود، پشت نقطه پنالتی قرار گرفت.
انمشا، یار تازه‌وارد سیتی
تصمیم کریس کاوانا، داور مسابقه، مبنی بر اعلام پنالتی پس از بررسی VAR تأیید شد. گرچه طبق معمول اعتراض‌ها و گلایه‌هایی درباره «فوتبال با VAR از دست رفته» شنیده می‌شد، اما باید گفت تصمیم درستی بود؛ تارکوفسکی بدنش را به سمت توپ خم کرده بود تا جلوی شوت استاش را بگیرد. البته وقتی به VAR می‌رسیم، نظرات همیشه متفاوت خواهد بود.
انمشای ۲۶ ساله با اعتمادبه‌نفس، پنالتی را با ضربه‌ای زمینی از کنار دست چپ جردن پیکفورد وارد دروازه کرد و برای لیدز پیروزی ۱-۰ و سه امتیاز ارزشمند در شبی چشمگیر از بازگشت به لیگ برتر را به ارمغان آورد. در حالی‌که اورتون باید امیدوار باشد تأثیر گریلیش در آینده بیشتر از این حرف‌ها باشد.
حقیقتش این است؛ چیز زیادی باقی نمانده بود تا مهمانان به آن دل‌خوش کنند. آن‌ها خود را برای اولین بازی در ورزشگاه جدید و باشکوه هیل دیکینسون کنار رودخانه مرسی آماده می‌کنند تا شاید اورتون نمایشی کاملاً متفاوت داشته باشد.
جدل اجتناب‌ناپذیر درباره پنالتی نباید این حقیقت را پنهان کند که این شب، شبی تلخ و تار برای اورتون بود. آن‌ها فاصله قابل‌توجهی با تیم تازه‌صعودکرده لیدز داشتند و در بیشتر زمینه‌ها عقب بودند. هنوز برای ابراز نگرانی زود است اما به نظر می‌رسد امسال بخش زیادی از امید اورتون به شانه‌ها، پاها و استعدادهای گریلیش وابسته خواهد بود. قمار خطرناکی است.
تارکوفسکی و یک پنالتی بحثبرانگیز
اما برای لیدز شرایط متفاوت است. این نمایش، جرقه‌ای از خوش‌بینی را نسبت به آینده آن‌ها ایجاد کرد؛ حتی اگر بدانند تاریخ و شانس چندان با آن‌ها برای بقا در لیگ مهربان نخواهد بود. در دو فصل گذشته، تیم‌های صعودکننده از چمپیونشیپ بلافاصله به همان لیگ بازگشته‌اند. فصل قبل این قرعه به نام لستر، ایپسویچ و ساوتهمپتون افتاد تا دوباره سقوط کنند.
فارکه به‌خوبی از سختی مسیری که پیش رو دارد آگاه است. از میان ۴۹ بازی‌ای که پیش از این هدایت تیم‌هایی در لیگ برتر را بر عهده داشته، فقط در ۶ مورد پیروز بوده است و حالا با این برد، تنها هفتمین پیروزی او در پنجاهمین حضورش در این لیگ دشوار است.
لیدز در نیمه اول ۱۲ شوت به سمت دروازه داشت، در حالی‌که اورتون هیچ شوتی ثبت نکرد؛ اولین باری بود که تیمی تحت هدایت مویس در ۴۵ دقیقه نخست یک بازی طی بیش از چهار سال، حتی یک شوت هم به‌سوی دروازه نداشت. شدیداً مایوس‌کننده بود و بدتر از فصول پیش، خیلی بدتر!
جک گریلیش در اورتون، مسئولیت خطیری برعهده دارد
از همین حالا دل‌نگرانی‌های طرفداران اورتون آغاز شده است، در حالی‌که دوستداران لیدز خوش‌بینانه‌تر به مسیر طولانی و ناهموار پیش‌رو می‌نگرند.
البته فقط اورتون نیست؛ تیم‌های برنتفورد و وولورهمپتون نیز نسبت به فصول گذشته خیلی ضعیف‌تر شده‌اند چون برنتفورد شاهد جدایی ستاره‌اش برایان امبومو و کاپیتانش، کریستین نورگارد بوده؛ در حالی که وولورهمپتون نیز متئوس کونیا و رایان آیت نوری را به تیم‌های شهر منچستر واگذار کرده است. غیر از آن‌ها، دو تیم برنلی و ساندرلند نیز خواه ناخواه درگیر نبرد بر سر بقا خواهند بود.
در پایان، به مناظره‌ی کوتاه دو کارشناس جوان فورفورتو درباره تیم‌های تازه‌وارد به لیگ برتر و تلاش آن‌ها برای بقا می‌پردازیم.
آیا در فصل 26-2025 هر سه تیم تازه‌وارد لیگ برتر (لیدزیونایتد، برنلی و ساندرلند) بازهم مستقیماً سقوط می‌کنند؟
کریس فلانگان؛ بله
احساس می‌کنم الان مثل گزارشگر تلویزیون، جف شریوز هستم که با برانیسلاو ایوانوویچ، بازیکن چلسی، مصاحبه می‌کند:
آفرین برانیسلاو، تو الان بارسلونای لیونل مسی را در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان شکست دادی و خیلی هم خوشحالی. راستی، می‌دانستی برای فینال محروم هستی، نه؟ اوه…
همان‌طور که جف به چهره غمگین ایوانوویچ در سال ۲۰۱۲ نگاه می‌کرد، من هم کمی تردید دارم آیا نوشتن این مطلب کار درستی بود یا نه.
بعد از شادی‌های ماه مه، این دقیقاً چیزی نیست که هواداران سه تیم تازه‌صعودکرده لیدز یونایتد، برنلی و ساندرلند مایل به شنیدن آن باشند. صمیمانه امیدوارم اشتباه کنم. سقوط هر سه تیم بدترین سناریوی ممکن برای فوتبال است.
اما من نگران و بیمناک وقایع در پیش هستم. در دو فصل اخیر لیگ برتر، هیچ‌یک از تیم‌های صعودکرده به لیگ برتر، بیشتر از ۲۶ امتیاز لوتون در فصل ۲۴-۲۰۲۳ به دست نیاورده است؛ مجموع این امتیازات، فاصله زیادی با ۳۸ یا ۴۰ امتیازی دارد که معمولاً برای بقا لازم و کافی به نظر می‌رسد. و هیچ‌کدام از آن تیم‌های صعودکرده کمتر از ۲۴ باخت نداشته‌اند.
وقتی تیم‌های صعودکرده با روحیه‌ای خوب و مثبت از چمپیونشیپ بالا می‌آیند و به لیگ برتر پا می‌گذارند، باید به‌جای اینکه بنری با شعار «صعود کردیم!» بالا ببرند، بهتر است بنری تهیه کنند با این مضمون که «سال رنج و عذاب پیش روست، به‌زودی از خودمان می‌پرسیم آیا اصلاً این همه دوندگی ارزش صعود را داشت؟»
لیدزِ دنیل فارکه فصل گذشته قهرمان چمپیونشیپ شد، اما دنیل فارکه با نوریچ هم در ۲۰۲۱ این کار را کرد؛ ولی در لیگ برتر دوام نیاورد و در ماه نوامبر از پست خود اخراج شد و تیمش قعر جدول را تجربه کرد.
اسکات پارکر، مربی برنلی، در هر سه فصل حضورش در چمپیونشیپ موفق به صعود شده است، اما دو بار با فولام از لیگ برتر سقوط کرد و پس از باخت ۹-۰ مقابل لیورپول، از بورنموث اخراج شد.
و ساندرلند؟ گریه‌های سیاه برای حضور در دیدارهای پلی‌آف فقط ۷۶ امتیاز کسب کردند! هیچ تیمی از سال ۲۰۱۳ با امتیازی کمتر از این صعود نکرده است. نشانه‌ها اصلاً امیدوارکننده نیستند.
اد مک‌کمبریج؛ نه
نمی‌خواهم مثل اِمینم در پایان فیلم 8 Mile همه چیز را لو بدهم، اما خودم خوب می‌دانم کریس چه چیزهایی را بر علیه نظرات من بیان خواهد کرد.
احتمال موفقیت لیدز، برنلی و ساندرلند بسیار کم است؛ و کامیابی بسیار بعید یا دشوار به نظر می‌رسد.
فاصله میان لیگ برتر و لیگ‌های پایین‌تر روزافزون شده است؛ شش تیم تازه‌صعودکرده قبلی، مستقیماً به چمپیونشیپ برگشتند؛ و بله، من واقعاً با مادرم در یک تریلر زندگی می‌کنم... البته آخری را فراموش کنید! (این جمله مک‌کمبریج حالتی طنزآمیز و خودافشاگرانه دارد که از فیلم «8 Mile» به عاریه گرفته شده است. Eminem در این فیلم ابتدا اعترافی خجالت‌آور می‌کند (زندگی در تریلی با مادرش) و سپس با گفتن «جمله قبلی را نادیده بگیرید» سعی می‌کند حرفش را بی‌اهمیت جلوه دهد و فضای شوخی ایجاد کند.)
اما برای اینکه خودم را هم قانع کنم، این دلایل را می‌آورم که باور کنم هر سه تیم سقوط نخواهند کرد.
لیدز فصل گذشته ۱۰۰ امتیاز کسب کرد و ۹۵ گل زد. طی پنج فصل گذشته در چمپیونشیپ، فقط فولامِ فصل ۲۲-۲۰۲۱ بیشتر از آن‌ها گل زده است (آن هم با داشتن الکساندر میتروویچ به‌عنوان رمز موفقیت).
نتیجه چه شد؟ فولام در لیگ برتر ماندگار شد.
برنلی هم فصل قبل ۱۰۰ امتیاز گرفت و اگرچه ماشین گلزنی نبودند و فقط ۶۹ گل به ثمر رساندند اما در خط دفاعی بی‌رقیب بود؛ فقط ۱۶ گل خورد و رکورد قبلی چمپیونشیپ را شکست، ۳۰ کلین‌شیت ثبت کرد و تنها دو بار باخت.
خیلی‌ها بازی و سبک نمایش آن‌ها را «خسته‌کننده» دانستند، اما دو سال پیش در لیگ برتر، کلارتز تحت رهبری ونسان کمپانی با فوتبال هجومی به دیوار بسته خوردند و به چمپیونشیپ سقوط کردند. فوتبال تماشایی همیشه به موفقیت ختم نمی‌شود.
در نهایت، تیمی همچون ساندرلند که با بردن پلی‌آف بالا آمده، از جوانی و عطش خاصی بهره می‌برد و یکی از پرشورترین هواداران اروپا را مانند همسایه خود نیوکاسل در اختیار دارد. این ویژگی کمی اهمیت و بی‌اثری نیست.
اگر از زاویه دیگر نگاه کنیم، می‌شود نامزدهای دیگری را هم برای سقوط مطرح کرد: به نظر من وولوز، که حالا تکیه‌گاه اصلی خود، ماتئوس کونیا، را هم در اختیار ندارد، ممکن است با مشکل مواجه شود؛ برنتفورد، اورتون و حتی وستهم هم همین شرایط را دارند. در پایان فصل، فقط کافی است یکی از تیم‌های اشاره‌شده به چمپیونشیپ سقوط کند تا پیش‌بینی من درست از آب دربیاید.
