طرفداری | کوین دانسو، مدافع اتریشی تاتنهام، بیش از هر چیز روحیه «مبارزه‌طلبی» را می‌ستاید؛ روحیه‌ای که این روزها کمی قدیمی به نظر می‌رسد. او نام‌هایی چون نمانیا ویدیچ، ویرجیل فن دایک و سرخیو راموس را به عنوان الگوهای خود معرفی می‌کند و البته کریستین رومرو، کاپیتان جدید تاتنهام.
دانسو در مصاحبهٔ جدیدش با تایمز اسپورت گفت:
هیچ شکی نداشتم (که رومرو انتخاب درستی است). او بر اساس سبک بازی خودش، که همچون یک جنگجوست، یک رهبر است. او چیزهایی را نمایندگی می‌کند که من هم نمایندگی می‌کنم. من این را دوست دارم. به‌عنوان مدافع، گاهی به آن خشونت و پرخاشگری نیاز داری.
دانسو از کودکی رویای پرش از هواپیما و مقابله با خلافکارها را در سر داشت؛ رؤیایی که از علاقه همیشگی‌اش به فیلم‌های اکشن سرچشمه می‌گرفت. حتی امروز هم مدال قهرمانی لیگ اروپا‌ی خود را کنار تلویزیون آویزان کرده است تا در هنگام تماشای فیلم‌های جکی چان و چاک نوریس مقابل چشمانش باشد.
او می‌گوید:
فیلم‌های اکشن تماشا می‌کردم چون می‌خواستم مثل همان (شخصیت‌ها) باشم. می‌خواستم ستارهٔ فیلم‌های اکشن باشم، به ویژه مثل ژان کلود ون دام، جت لی، جکی چان و البته چاک نوریس. برای من موضوع بر سر انضباط و استقامت بود؛ آن جنبه جنگجوییِ مبارزه. همه آن فیلم‌ها دربارهٔ این بودند که شخصیت اصلی زمین می‌خورد و دوباره بلند می‌شود. این همیشه برایم جذاب بود.
مقاومت و ایستادگی واقعاً در زندگی دانسو کلیدی بوده است. او در اتریش و از والدین اهل غنا که از آکیم تافو به فویتسبرگ مهاجرت کرده بودند به دنیا آمد؛ جایی که پدرش در یک کارخانهٔ خودرو مشغول به کار شد. دانسو در ۶ سالگی به انگلستان رفت و به آکادمی میلتون کینز دونز پیوست، اما در ۱۶ سالگی دوباره کوچ کرد و به آگسبورگ آلمان رفت. او دوران دشواری را در سال ۲۰-۲۰۱۹ زیر نظر رالف هازن هوتل به صورت قرضی در ساوتهمپتون گذراند، اما در لانس فرانسه درخشید و همین چهار سال موفق در لیگ فرانسه بود که تاتنهام را مجاب کرد، او را به لیگ برتر بازگرداند.
دانسو در مسیر پر پیچ و خم خود هرگز کسانی را که کمکش کردند، فراموش نکرده است. او دربارهٔ دوران سختش در ساوتهمپتون می‌گوید:
برای اولین بار در زندگی حرفه‌ای من، مسیرم رو به بالا نبود. آن زمان پیش یک روان‌شناس رفتم.
او همچنین یادآور می‌شود وقتی به عنوان یک کودک به انگلستان رفت، زبان انگلیسی بلد نبود:
دوستانم در مدرسه و والدینشان برایم کتاب می‌خواندند تا یاد بگیرم.
دانسو که امروز به چهار زبان انگلیسی، آلمانی، فرانسوی و توئی (زبان محلی غنا) صحبت می‌کند، هر جا که بوده، کوشیده است با جامعه‌ای که آن را خانه خود می‌نامد ارتباط برقرار کند. او هنوز آکادمی فوتبال خود در غنا را دارد، با یک خیریهٔ کودکان در اتریش همکاری می‌کند و از زمان پیوستن به تاتنهام، سفیر بنیاد The Passage در لندن شده است؛ مرکزی که از افراد بی‌خانمان حمایت می‌کند.
دانسو می‌گوید:
فکر کردم باید اینجا هم کاری پیدا کنم، چون بریتانیا بخشی از هویت من شده است. به دنبال چیزی بودم که واقعاً بتواند تفاوت ایجاد کند.
دانسو آماده است تا شنبه مقابل منچسترسیتی در ورزشگاه اتحاد به میدان برود. حالا پرسش این است: آیا او روحیهٔ جکی چان را مقابل ارلینگ هالند و هم‌تیمی‌هایش به نمایش خواهد گذاشت؟ دانسو پاسخ می‌دهد:
صد درصد. وقتی وارد زمین می‌شوی، باید بدنت را برای هم‌تیمی‌هایت وسط بگذاری و در آن فیلم‌ها هم معمولاً همه چیز به خاطر خانواده است. ما هم می‌خواهیم با تمام توان به استقبال این بازی برویم.
او ادامه می‌دهد:
فرقی نمی‌کند حریف چه تیمی باشد؛ ما مقابلشان می‌ایستیم و قدم به قدم پیش می‌رویم. می‌خواهیم آن مبارزه‌طلبی و عطشی را نشان دهیم که مربی از ما می‌خواهد.
مهارت‌های کوین دانسو در زمان حضورش در لانس
