امین ظهورتباررضا سوخته سرایی، علیرضا سلیمانی، حسن و حسین محبی، محمود کدخدایی، مجید ترکان متعلق به نسلی بودند که میشه بهشون نسل سوخته گفت چون ایران در زمان این کشتی گیران در دو المپیک 1980 مسکو و 1984 لس آنجلس و مسابقات قهرمانی جهان 1983، 1986، 1987 شرکت نکرد و در مسابقات 1988 سئول ترکیب ناقصی رو به المپیک فرستاد.
برادران محبی و مجید ترکان که واقعا نابغه بودند جای این رو داشتند که هر سال مدال بگیرند و حتی تعداد مدالاشون مثل قهرمان های نام آور کشتی شوروی دو رقمی یا نزدیک به اون باشه.
رضا سوخته سرایی یا علیرضا سلیمانی هم از این قاعده مستثنی نبودن و در مسابقات یاد شده می تونست به مدال برسن، در کنار این این دو کشتی گیر بزرگ رقبای خوبی برای هم بودند و در کنار اون احترام همدیگه رو همیشه رعایت می کردند.
تنها ایراد مرحوم سوخته سرایی که کشتی هایی که ازش دیدم و نتایجی که ازش در مجله دنیای ورزش یا کیهان ورزشی دنبال می کردم اینکه ایشون و علیرضا سلیمانی چه در مسابقات جهانی و چه مسابقات برون مرزی مثل جام دانکلف چندان فعال و رونده نبودن و گاها در کشتی های مخصوصا مرحوم سوخته سرایی به تنهایی یا همراه با حریف سه اخطاره میشد یا کشتی اش 0-0 به پایان می رسید در صورتی با توجه به هیکل و قدرت بسیار بالای این کشتی گیر نام آور این پتانسیل رو داشت که با اختلاف زیادی بر اکثر رقبا غلبه کنه و مدال های خوشرنگ (به خصوص طلا) بیشتری از مسابات مختلف دشت کنه.
البته کشتی هم در اون زمان در وزن های بالا یه مقدار ایستاتر از زمان حال بود بود و سبک تمرینی در کشتی ما مقداری سنتی بود و به خاطر همین در سنگین وزن کشتی گیری در حد سوسلان آندیف،سلمان خاسمیکوف یا قبلترش لوان تدیاشویلی نداشتیم.
