نشانه‌های خطر!
۱. سرعت برق‌آسای واکنش به کلمه‌ی «شارژ»:
شما از هوای تهران صحبت می‌کنی، اون می‌پرسه «راستی شارژت چنده؟». شما از فلسفه‌ی هستی میگی، اون میگه «وای شارژم تموم شد، قطع میشه!». اگه سرعت عملش به کلمه‌ی «شارژ» از سرعت نور بیشتره، شک نکن!
۲. گفت‌وگوهای «همیشه در آستانه قطع شدن»:
پیام‌هاش معمولاً این‌جوری شروع میشه: «وای شارژم داره تموم میشه!» یا «فکر کنم دیگه نتونم پیام بدم، شارژ ندارم!». بعد از اینکه شما مثلاً پیشنهاد شارژ دادی، ناگهان شارژش «جادویی» برمی‌گرده و تا ۲۴ ساعت آینده دیگه حرفی ازش نمی‌زنه. این یه تاکتیک کلاسیکه، رفیق!
۳. انتخاب اپراتور خاص و ناگهانی:
تا دیروز عاشق «همراه اول» بود، امروز صبح میگه «وای، تو فقط به ایرانسل می‌تونی شارژ بفرستی؟ آخه من ایرانسلی‌ام!». فردا ممکنه ناگهان هوادار دو آتیشه‌ی «رایتل» بشه، فقط و فقط به این دلیل که شما «فقط به رایتل شارژ می‌فرستی».
۴. تاریخ‌های عاشقانه «شارژی»:
روز ولنتاین، سالگرد آشنایی، شب یلدا، عید نوروز… تو تمام این مناسبت‌های خاص، به جای تبریک‌های معمولی، پیام‌هایی مثل «وای، یه شارژ هدیه بهم میدی؟» یا «به مناسبت این روز خاص، شارژ رایگان می‌خوام!» دریافت می‌کنی. ظاهراً برای ایشون «عشق» با «شماره رمز شارژ» هم‌معنیه.
۵. «همیشه‌دردسرساز» شدن برنامه‌های تماس تصویری:
هر وقت شما پیشنهاد تماس تصویری میدی، هزار و یک بهانه میاره: «وای، اینجا آنتن ندارم»، «نت قطع و وصل میشه»، «شارژم سریع تموم میشه»… ولی تو پیام‌های متنی، با سرعت جت به مکالمه ادامه میده. چون برای تماس تصویری باید شارژ مصرف کنه، نه دریافت!
۶. پنهان‌کاری در مورد «بسته‌های اینترنت»:
اگه مستقیم ازش بپرسی «بسته اینترنت داری؟»، سریع موضوع رو عوض می‌کنه یا با جمله‌ی «آره دارم ولی داره تموم میشه» سر و ته قضیه رو هم میاره. این یک علامت هشدار قرمزه که حتی از چراغ راهنمایی هم واضح‌تره!
۷. فقدان علاقه به مکالمات عمیق:
مکالماتش معمولاً سطحی و کوتاه هستن، تا زمانی که نوبت به «شارژ» برسه. اگر بخوای در مورد مسائل جدی‌تر صحبت کنی، ناگهان حوصله‌اش سر میره یا «کار براش پیش میاد». همین که کلمه‌ی «شارژ» تو جمله نیاد، گفت‌وگو هم عمقی پیدا نمی‌کنه.
شانسی روی یک استیکر آتیشی بزن شاید برات جالب بود
🔥 __ 🔥 __ 🔥 __ 🔥 __ 🔥 __ 🔥 __ 🔥
