دقت کنید ، این مطلب بیشتر از اون ک نقد تیم 𝟤𝟢𝟢𝟨 باشد دریغ و افسوس است برای تیم نیرومند و دوست داشتنی جام 𝟤𝟢𝟢𝟤.
قرار بود در بیستمین سالگرد اون《 شکوه جاویدان 》، یک ستاره دیگر هم در آسمان Azzurri بدرخشد اما نشد.
" نشد " ، واژه درستی برای توصیفش نیست ، واژه درست ترش این است : نگذاشتند.
تمام دوستان مطلع ، از افتضاح اون جام جهانی باخبر هستند و فکر نکنم اینجا نیاز ب توضیح بیشتری باشد. تیمی ک در یک هشتم اون مسابقات حذف شد ( حذفش کردند ) شایستگی بیشتری از تمام رقبای خود داشت. یک ترکیب عالی و کامل. ولی قسمت نبود !
من حتی فکر میکنم قهرمانی ایتالیا در 𝟤𝟢𝟢𝟨 ، شاید یکجور دلجویی بود بابت اتفاقات چهار سال قبلش. چون با ناراحتی و تاسف ، تیم اون سال در قیاس با تیم سال 𝟤𝟢𝟢𝟤 ، نشانی از بزرگی یک قهرمان نداشت.
نحوه صعود تا فینال بکنار ، کتک خور شدن ماتراتزی هم پیشکش ( گفتم کتک خور شدن ماتراتزی ، حیف است اینو نگم : ایتالیا بازیکنی داشت بنام Claudio Gentile ک مارادونا را عاصی و زمینگیر کرده بود جای خود ، حتی پیراهن زیکو را هم پاره میکرد و از تنش در میاورد.
ایتالیا بازیکنی داشت بنام Giuseppe Bergomi ک پاهای گلزن تیم آلمان و دوبار مرد سال فوتبال اروپا را در بازی فینال قیچی کرده بود. )
اون پیشکش ، پیروزی در فینال در مقابل حریفی با یک یار کمتر اون هم در ضربات پنالتی؟ جایی ک بوفون عزیز و نازنین ( واقعا عزیز و نازنین ) حتی موفق ب مهار یک پنالتی هم نشد.
در کاغذی بودن اون قهرمانی همین بس ک گروسو ، بعد از زدن گل مقابل آلمان ، مشغول تقلید کردن از شادی معروف مارکو تاردلی کبیر شد !
عظمت فراموش نشدنی《 شور تاردلی 》کجا و این ادا درآوردن های تو کجا :)
گذشت.
در هر حال اینو باید حتما اینجا ذکر کرد :
یادت سبز جیووانی تراپاتونی
و در مورد کسی ک توی این عکس کنارت ایستاده ... نمیدونم چی بگم.
