بخش اول: از اوج لندن تا نگرانی‌های پاریس؛ داستان مدال‌های کشتی ایران
۱.۱. اون روزای طلایی: المپیک ۲۰۱۲ لندن
بیاین برگردیم به المپیک ۲۰۱۲ لندن. واقعاً یه اتفاق بزرگ تو تاریخ ورزش ایران بود، مخصوصاً برای کشتی. کاروان ایران اون سال ۱۲ تا مدال گرفت که یه رکورد محسوب می‌شد، و نصف این مدال‌ها (یعنی ۶ تا) مال کشتی‌گیرهای ما بود. از این ۶ تا مدال، ۳ تاش طلا بود که همش رو هم بچه‌های کشتی فرنگی به دست آوردن و ۷۵ درصد مدال‌های طلای کل کاروان رو تشکیل می‌داد. این نتیجه بهترین عملکرد تاریخ کشتی ایران تو المپیک بود و همه رو حسابی خوشحال کرد.
این موفقیت یهویی به دست نیومد. پشتش یه عالمه برنامه‌ریزی درست و حسابی بود که از سال‌ها قبل شروع شده بود. اون موقع رسول خادم و محمد بنا با یه مدیریت ثابت و یه برنامه منظم، یه تیم آماده و قوی رو فرستادن لندن. این نتیجه ثابت کرد که اگه کشتی ایران مدیر و برنامه درست داشته باشه، می‌تونه دنیا رو بگیره.
۱.۲. المپیک ۲۰۲۴ پاریس: یه جور دیگه افت کردیم!
برعکس چیزی که خیلی‌ها فکر می‌کنن، تیم کشتی ایران تو المپیک ۲۰۲۴ پاریس از نظر تعداد مدال بهتر عمل کرد. درسته، ۸ تا مدال گرفت، شامل ۲ تا طلا، ۵ تا نقره و ۱ دونه برنز. یعنی تعداد مدال‌ها از ۶ تا تو لندن به ۸ تا تو پاریس رسید، که خب خوبه.
اما مشکل اصلی «تعداد» نیست، «کیفیت» مدال‌هاست. اگهچه تعداد کل مدال‌ها بیشتر شد، اما تعداد طلاها از ۳ تا به ۲ تا کم شد و تعداد نقره‌ها از ۱ به ۵ رسید. این تغییر، یه زنگ خطر جدیه. مدال نقره یعنی تا فینال رفتی، ولی لحظه آخر کم آوردی. این می‌تونه به خاطر ضعف روحی، آماده نبودن از نظر فنی برای سبک‌های جدید کشتی، یا کم آوردن بدنی تو لحظات آخر باشه. این یعنی به جای اینکه بگیم کشتی افت کرده، باید بگیم که تو اون لحظات حساس مشکل داریم.
۱.۳. یه مقایسه سریع از مدال‌ها
این جدول رو ببینید تا تفاوت عملکرد رو بهتر متوجه بشید:
| مشخصات |
المپیک ۲۰۱۲ لندن |
المپیک ۲۰۲۴ پاریس |
| تعداد کل مدال‌های کشتی |
۶ مدال |
۸ مدال |
| مدال‌های طلا |
۳ مدال (۳ فرنگی) |
۲ مدال (۲ فرنگی) |
| مدال‌های نقره |
۱ مدال (۱ آزاد) |
۵ مدال (۳ آزاد، ۲ فرنگی) |
| مدال‌های برنز |
۲ مدال (۲ آزاد) |
۱ مدال (۱ آزاد) |
| سهم کشتی از کل مدال‌های کاروان |
۵۰ درصد |
۶۶.۶ درصد |
شانسی روی یک استیکر آتیشی بزن ببین چی برات میاد
🔥 __ 🔥 __ 🔥 __ 🔥 __ 🔥 __ 🔥 __ 🔥
بخش دوم: مشکلات خودمون؛ از جیب خالی تا دعواهای مدیریتی
۲.۱. مشکلات پول و پله: غرق شدن تو بدهی
یکی از بزرگترین دردسرهای کشتی، مشکل مالی و بی‌ثباتی تو تأمین بودجه‌ست. فدراسیون کشتی تو این سال‌ها با کلی بدهی از دوره‌های قبلی دست‌وپنجه نرم می‌کنه. مثلاً یه بدهی ۲۷۰ هزار فرانک سوئیسی (حدود ۴ میلیارد تومن) به اتحادیه جهانی داشتن که مربوط به زمان رسول خادم بوده. تازه، یه طلبکار داخلی هم با حکم دادگاه ۱.۵۷۳ میلیارد تومن از حساب فدراسیون برداشت کرده، و بدهی مالیاتی ۲۶ میلیارد تومنی هم تازه تسویه شده.
بیشتر از کمبود بودجه، بی‌ثباتی و شفاف نبودن مالی مشکل اصلیه. مثلاً بودجه سال ۱۴۰۴ یه جا ۴۱۰ میلیارد تومن اعلام شده و یه جای دیگه ۱۵۰ میلیارد تومن! این بدهی‌ها باعث می‌شه بودجه‌های آینده هم صرف بدهی‌های گذشته بشه و دست مدیران برای برنامه‌های بلندمدت بسته بمونه. این وضعیت مالی خراب، روی روحیه کشتی‌گیرها هم اثر می‌ذاره. وقتی قهرمانی مثل کامران قاسم‌پور برای ادامه کارش مجبور بوده از کمک‌های شخصی استفاده کنه، دیگه می‌شه فهمید مشکل چقدر عمیقه.
۲.۲. مشکل مدیریتی: جنگ قدرت!
خیلی از کارشناس‌ها می‌گن ضعف مدیریتی ریشه اصلی این افوله. جمشید خیرآبادی، پیشکسوت فرنگی، میگه برگزار نشدن مسابقات انتخابی، انگیزه کشتی‌گیرها رو از بین برده. اکبر فلاح هم میگه مدیرا تو هیئت‌های استانی "مادام‌العمر" موندن و جلوی پیشرفت رو گرفتن.
دعواهای شخصی و سیاسی بین علیرضا دبیر (رئیس فعلی) و رسول خادم (رئیس سابق) هم خیلی انرژی رو هدر داده. این اختلافات باعث می‌شه به جای تمرکز روی کار، همه‌اش درگیر تسویه حساب با هم باشن و هر کدوم تقصیر رو گردن اون یکی بندازن. نتیجه‌اش هم بی‌ثباتی تو کادرفنی و تمرین‌هاست.
بخش سوم: رقبا نشستن، ما عقب افتادیم!
۳.۱. آمریکا حسابی قوی شده
حالا دیگه کشتی ایران فقط با روسیه و ترکیه روبرو نیست. کشتی‌گیرهای آمریکایی با یه پیشرفت بزرگ، حسابی خطرناک شدن. راز موفقیتشون؟ سرمایه‌گذاری درست و حسابی روی رده‌های سنی پایه و همکاری قوی با دانشگاه‌ها.
تو آمریکا، دانشگاه‌ها خودشون کار پرورش ورزشکار رو به عهده می‌گیرن و کلی امکانات تمرینی، پزشکی و علمی در اختیارشون می‌ذارن. این کاملاً برعکس سیستم ماست که بیشتر به استعدادهای فردی و مربی‌های سنتی متکی هستیم. اونا از متخصص‌های علوم ورزشی برای طراحی تمرین‌هاشون استفاده می‌کنن، ولی ما هنوز با روش‌های قدیمی کار می‌کنیم. همین فاصله فنی و علمی باعث می‌شه تو فینال‌ها، طلاها رو از دست بدیم.
۳.۲. ژاپن پادشاه کشتی دنیاست
ژاپن هم با برنامه‌ریزی دقیقش، حسابی تو کشتی قدرت پیدا کرده. تو المپیک پاریس با ۷ تا مدال طلا، موفق‌ترین کشور شد و این مدال‌ها رو هم تو آزاد، هم فرنگی و هم زنان به دست آورد.
یکی از دلایل اصلی موفقیتشون، سرمایه‌گذاری سنگین روی کشتی زنان بود. با توجه به اینکه نصف مدال‌های کشتی تو المپیک مال زنان هست، نداشتن تیم کشتی زنان تو ایران یعنی از دست دادن نیمی از پتانسیل مدال‌آوری. ژاپنی‌ها با یه سیستم استعدادیابی مداوم از بچگی تا دانشگاه، قهرمان‌ها رو پرورش می‌دن. در حالی که به گفته بعضی کارشناس‌ها، ما نیروهای بااستعدادمون رو به حال خودشون رها می‌کنیم.
۳.۳. مقایسه مدال‌های ایران، آمریکا و ژاپن
این جدول هم نشون می‌ده که آمریکا و ژاپن چطور با برنامه‌ریزی جلو افتادن:
| کشور |
مدال طلا |
مدال نقره |
مدال برنز |
مجموع مدال |
| ایران |
۲ |
۵ |
۱ |
۸ |
| آمریکا |
۶ |
۱ |
۲ |
۹ |
| ژاپن |
۷ |
۰ |
۰ |
۷ |
بخش چهارم: حرف دل پهلوون و کارشناس‌ها
۴.۱. از زبان حسن یزدانی، اسطوره کشتی
حسن یزدانی، اسطوره کشتی ایران، بعد از اینکه تو المپیک پاریس نقره گرفت، یه پست احساسی گذاشت. اون تو این پست روی تلاش و امید تأکید کرد و گفت: «هیچ‌گاه کم‌فروشی نکرده‌ام و نخواهم کرد». آخرش هم نوشت: «تسلیمم به رضای خدا، من سپردم به خدا».
این حرف‌های یزدانی نشون می‌ده که اون تو یه جنگ سخت بوده؛ نه فقط با حریفش، بلکه با مصدومیت‌ها و فشارهای روانی. این حرف‌ها تأیید می‌کنه که تو این سال‌ها بار سنگین موفقیت کشتی روی دوش چندتا قهرمان محدود بوده، در حالی که یه سیستم قوی باید از این قهرمان‌ها حمایت کنه و قهرمان‌های جدیدی رو هم تربیت کنه.
۴.۲. حرف کارشناسا: زنگ خطر تو رده‌های پایین
یکی از مشکلات بزرگ کشتی ما، اینه که تو رده‌های پایه (نوجوانان و جوانان) اول جهانیم، اما تو رده بزرگسالان ضعیف می‌شیم. رسول دهقان‌نژاد، کارشناس کشتی، میگه این به خاطر بی‌انگیزگی مربی‌های سازنده و روند "گلخانه‌ای" تو تیم‌های ملیه که توش فقط روی چند نفر خاص سرمایه‌گذاری می‌شه.
نتایج مسابقات جهانی جوانان هم این حرف رو تأیید می‌کنه. ایران که قبلاً قهرمان جهان بود، تو مسابقات اخیر با یک مدال طلا و با اختلاف فقط یک امتیاز با قزاقستان، سوم شد. این نشون می‌ده که مشکل از پایه شروع شده و اگه همین‌طور ادامه پیدا کنه، تو سال‌های آینده دیگه قهرمان‌های جدیدی نخواهیم داشت.
نتیجه‌گیری: چطور دوباره برگردیم به اوج؟
افت اخیر کشتی ایران، حاصل چندتا مشکل داخلی و خارجی همزمانه. از یه طرف، مشکلات مدیریتی، دعواهای شخصی و نبود پول کافی، کشتی رو حسابی فرسوده کرده. از طرف دیگه، رقبای ما مثل آمریکا و ژاپن با سیستم‌های علمی و سرمایه‌گذاری روی کشتی زنان، از ما خیلی جلو افتادن.
برای اینکه کشتی ایران دوباره به جایگاه اصلیش برگرده، باید چندتا کار مهم انجام بدیم:
-
شفافیت مالی: باید یه سیستم شفاف برای بودجه و هزینه‌ها درست بشه تا معلوم بشه پول کجا خرج می‌شه و بدهی‌های قدیمی هم صاف بشه.
-
مدیریت باثبات: باید به دعواهای شخصی پایان بدیم و یه تیم فنی قوی و بی‌طرف بیاریم که یه برنامه بلندمدت داشته باشن.
-
اصلاح ساختار پایه: باید دوباره مسابقات انتخابی رو به عنوان تنها راه ورود به تیم ملی بذاریم و از مربی‌های بااستعداد تو استان‌ها حمایت کنیم.
-
نگاه جدید به ورزش: باید کشتی زنان رو به رسمیت بشناسیم و روش سرمایه‌گذاری کنیم و از روش‌های علمی و مدرن برای آماده‌سازی کشتی‌گیرها استفاده کنیم.
کشتی ایران هنوز پر از استعداد و غیرته. اما دیگه نمی‌شه فقط به غیرت یزدانی و امثال اون امید داشت. باید یه سیستم درست و حسابی بسازیم که بتونه از این استعدادها استفاده کنه و کشتی رو دوباره به اوج برسونه. این تنها راهیه که می‌تونه آینده کشتی رو تضمین کنه.
مطالب بیشتر در رامی کالا
