طرفداری | اوبدولیو وارلا (Obdulio Varela) زاده 20 سپتامبر 1917 در شهر مونته‌ویدئوی اروگوئه است. او در پست‌های هافبک دفاعی و دفاع میانی بازی می‌کند. وارلا فوتبالش را در تیم‌های پایه دپورتیوو یوونتود شروع کرد و در سال 1936 به تیم اصلی این باشگاه منتقل شد. او در ابتدا، مدافع میانی تیمش بود اما به مرور، یک خط جلوتر آمد. او در سال 1938 راهی مونته ویدئو واندرز شد و به مدت پنج سال در این باشگاه بازی کرد. انتقال بعدی این بازیکن در سال 1943 رقم خورد و او راهی پنارول، باشگاه معروف فوتبال اروگوئه شد. وارلا در 12 سال همکاری با این باشگاه مطرح، شش قهرمانی در لیگ اروگوئه، هشت قهرمانی تورنئو ده هونور و شش قهرمانی کومپتنسیا تورنی را به دست آورد.
او طی سالیان حضورش در پنارول به بازوبند کاپیتانی این باشگاه رسید و جنگجویی در میانه میدان آن‌ها بود. پیروزی پنارول برابر ریورپلاته، از مهم‌ترین لحظات وارلا در این باشگاه بود؛ پس از درخشش وارلا، مدیران باشگاه پنارول، قصد داشتند تا پاداشی در حدود 500 پزو به او پرداخت کنند، مبلغی که دوبرابر پاداش دریافتی سایر بازیکنان بود. با این وجود، وارلا در پذیرش این پاداش، خودداری کرد زیرا اعتقاد داشت که همه بازیکنان در موفقیت تیم سهیم هستند و می‌بایست پاداش برابری داشته باشند. آخرین بازی دوران فوتبال وارلا در 19 ژوئن 1955، در بازی برابر آمه‌ریکا برگزار شد. او در سال 1955، برای مدتی کوتاه، علاوه بر بازی در مرکز میدان، سرمربی‌گری پنارول را عهده‌دار شده بود؛ وارلا که در میانه بازی، متوجه خستگی شدید خود شد، دستور تعویض خودش را صادر کرد و برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد.
نخستین بازی ملی اوبدولیو برای تیم ملی اروگوئه، دیدار برابر شیلی در کوپا سودامریکانو یا کوپا آمریکای 1939 بود؛ او در این تورنمنت، حضور در دو بازی را تجربه کرد. پس از چهار بازی و یک گل برابر پرو در کوپا آمریکای 1941، این بازیکن یکی از ستارگان کشورش در قهرمانی دوره 1942 این تورنمنت بود؛ او در راه این قهرمانی، یک گل برابر تیم ملی شیلی به ثمر رساند. او در دو دوره دیگر کوپا آمریکا و یک دوره از مسابقات قهرمانی پان‌آمریکن، تیم ملی اروگوئه را همراهی کرد. وارلا در سال 1950، نخستین حضورش در تاریخ جام‌های جهانی را در کشور برزیل، تجربه کرد. او کاپیتان نخست کشورش در این تورنمنت بود و در ابتدا و در گلباران بولیوی، نقشی مهم در خط میانی داشت. او در دومین بازی جام، گل تساوی‌بخش اروگوئه را در دقیقه 73 برابر اسپانیا، به ثمر رساند. پس از پیروزی برابر سوئد، اروگوئه و وارلا، آماده رویارویی با برزیل، برای تعیین قهرمان جهان شدند.
تفکر غالب فضای فوتبال در این دوره از جام‌های جهانی، قهرمانی برزیل با غلبه بر اروگوئه بود و از این رو، وارلا و هم‌تیمی‌هایش نیز مستثنی از این قضاوت‌ها نبودند. پیش از شروع دیدار حساس نهایی در استادیوم ماراکانا، وارلا می‌بایست تا به عنوان کاپیتان، روحیه تیمش را بالا نگاه می‌داشت. مانوئل کابایرو، سفیر اروگوئه در برزیل، یکی از روزنامه‌های مهم برزیلی را برای وارلا آورد که تیتر «برزیلی‌ها، قهرمان جهان هستند» را در خود داشت. سفیر اروگوئه به وارلا گفت «پیشاپیش به شما تسلیت می‌گویم، به نظر می‌رسد که هنوز شروع نشده، شکست خورده‌اید». این بازیکن خوش‌فکر تصمیم گرفت تا برای بالا بردن روحیه هم‌تیمی‌هایش، تمامی نسخه‌های چاپی در دسترس این روزنامه را در سرویس بهداشتی قرار داده و بدین‌گونه، کری‌خوانی رقیب را بی‌اهمیت جلوه دهد. شاید سخت‌ترین کار جهان در آن لحظه، کاپیتانی تیمی بود که همگان انتظار شکستش را در یک دیدار مهم جهانی داشتند.
به بالا نگاه نکنید زیرا بازی در ارتفاع پایین‌تری برگزار می‌شود و اگر ما ببریم، هیچ اتفاقی در سکوها نخواهد افتاد. در زمین بازی، فقط 11 نفر در برابر 11 نفر قرار می‌گیرند و هر کس با کفش‌هایش، ضربه خوبی به توپ بزند، تیمش را پیروز خواهد کرد.
وارلا پس از شروع مسابقه حساس کشورش برابر برزیل، درگیری‌های زیادی را با بیگوده، مدافع تیم ملی برزیل داشت و بنابر برخی شنیده‌ها، حتی به صورت او سیلی زد. گل برزیل، آب سردی بود که بر پیکره بازیکنان اروگوئه، حتی وارلای سخت‌کوش ریخته شد. با این وجود، این بازیکن پاپس نکشید و به عنوان کاپیتان تیمش، اعتراضات زیادی را به داور بازی وارد کرد تا پس از گل برزیل، وقفه‌ای در بازی ایجاد کند؛ وارلا که می‌دانست گل برزیل سالم بوده و هیچ مشکل داوری وجود ندارد، تصمیم داشت تا با این وقفه، بازیکنان تیمش را آماده بازگشت به بازی کند. فریادهای دیوانه‌وار اوبدولیو، آرام آرام باعث شد تا صدای تماشاگران برزیلی، کمتر از قبل شود. «یا سر و صدا می‌کنیم، یا آن‌ها ما را می‌کشند»، جمله‌ای بود که توسط وارلا به سایر بازیکنان اروگوئه منتقل شد. در ادامه، اروگوئه به بازی بازگشت و توانست تا فاجعه‌ای تاریخی را برای فوتبال برزیل، ایجاد کند. قهرمانی در جام جهانی، نتیجه رهبری بی‌عیب و نقص بازیکنی مثل وارلا بود. او پس از بازی، به صورت ناشناس به میان مردم برزیل رفت و در میخانه‌ها به نوشیدن الکل مشغول شد؛ در حالی که انتظار می‌رفت برزیلی‌ها با یکی از عوامل نابودی‌شان، برخورد شایسته‌ای نداشته باشند، رفتار خوب با وارلا، تمام فرضیات را باطل کرد. این بازیکن پس از قهرمانی، مبلغ ناچیزی را از مقامات فوتبالی کشورش دریافت کرد و آن را خرج اتومبیل «فورد» کرد که پس از مدتی، دزدیده شد.
وارلا در جام جهانی 1954 نیز حضور داشت و با بازوبند کاپیتانی کشورش در سه بازی به میدان رفت. او در دیدار برابر انگلیس، یکی از گل‌های اروگوئه را به ثمر رساند و در دو دیدار نیمه نهایی و رده‌بندی که به رتبه چهارم کشورش منتهی شد، بازی نکرد زیرا در خوشحالی پس از گل برابر انگلستان، مصدوم شده بود. آخرین بازی ملی وارلا، همان دیدار برابر انگلستان بود و این بازیکن، آمار نهایی 38 بازی و شش گل را برای تیمش ثبت کرد. بی‌توجهی مدیران فوتبالی و غیرفوتبالی اروگوئه به قهرمانان جام جهانی، کار را به جایی رساند که وارلا، کاپیتان افسانه‌ای این تیم، آرزو کرد که کاش به جای کمک به قهرمانی، گل به خودی می‌زد. زندگی آبدولیو پس از فوتبال، به گونه‌ای بود که همسایگانش، باور نمی‌کردند که او زمانی، قهرمان جهان فوتبال بود. پس از مدت‌ها بی‌خبری، وارلا در دوم اوت 1996، دار فانی را در سن 78 سالگی، وداع گفت. از جمله القاب این بازیکن، «رئیس سیاه» یا «El Negro Jefe» بود که به قدرت رهبری بالایش اشاره داشت.
از سری خاطرات فوتبالی روز
