انتشار تصاویر پژمان جمشیدی در کانادا، درست پس از لغو قرار بازداشت موقت، روایتهای داغی را در شبکههای اجتماعی رقم زد؛ از «خروج دائم» تا «فرار». اما او در یک فایل صوتی تأکید کرده «هرجا باشم، برمیگردم» و میخواهد بیگناهیاش را در ایران ثابت کند. این پرونده تازه، تقاطع ورزش و سینما را دوباره خبرساز کرده است.
پژمان جمشیدی چه میگوید؟
طبق گزارش خبرآنلاین، او در فایل صوتی خطاب به یکی از نزدیکانش گفته: «من هر جا باشم، برمیگردم… دوست دارم در سیستم قضایی کشور خودم قضاوت شوم… بعد از اینکه خانوادهام را دیدم برمیگردم و تازه شروع به گرفتن حقمان میکنیم.» این جملات، پاسخ مستقیم به موج شایعات درباره خروج دائم اوست.
چرا سفر کانادا وایرال شد؟
ایرنا نوشته انتشار تصاویر جمشیدی در کانادا، پس از سفر کوتاه به ترکیه، گمانهزنیها را تشدید کرد؛ بهویژه با یادآوری چند پرونده پر سر و صدای سالهای اخیر. حضور خانواده او در کانادا هم باعث شد روایت «دیدار خانوادگی» مقابل روایت «خروج دائم» قرار بگیرد و فضای دوقطبی شکل بگیرد.
اثر این ماجرا بر برند شخصی جمشیدی
جمشیدی در یک دهه اخیر نمونه موفق «گذار از فوتبال به بازیگری» بوده؛ از کمدیهای پرفروش تا نقشهای جدی و سیمرغ. چنین حواشی، سه ریسک فوری دارد:
ریسک افکار عمومی: قطبیشدن شدید کامنتها در شبکههای اجتماعی.
ریسک شغلی: توقف یا تغییر برنامهریزی اکران/پروژهها تا روشن شدن وضعیت.
ریسک اسپانسرینگ: تعلیق همکاری برندها بهدلیل نااطمینانی رسانهای.
تحلیل ورزشی-فرهنگی
مورد جمشیدی نشان میدهد سلبریتیهای «میانرشتهای» (ستارههای ورزشی که وارد سینما میشوند) در برابر موج شبکههای اجتماعی آسیبپذیرترند؛ چون دو جامعه هواداری همزمان آنها را قضاوت میکنند.
از منظر مدیریت بحران، صدای مستقیم چهره (Voice of talent) مثل فایل صوتی، اگر سریع و روشن باشد، میتواند روایت غالب را تغییر دهد؛ اما نیازمند پیگیری منسجم رسانهای است.
جمعبندی
پرونده پژمان جمشیدی، در تقاطع فوتبال و سینما، بهدلیل بار احساسی هواداری و دوقطبی رسانهای، پتانسیل بالایی برای بازدید و مشارکت کاربر دارد. تا این لحظه، او بر «بازگشت» و «پیگیری در ایران» تأکید کرده و روایت «دیدار خانواده در کانادا» را مقابل گمانههای «خروج دائم» گذاشته است.
