چلسی عصر یکشنبه در لیگ برتر مقابل رقیب لندنی خود، آرسنال، به تساوی ۱–۱ دست یافت.
در مسابقهای داغ و پرتنش که مویسس کایسدو در دقیقه ۳۸ با دریافت کارت قرمز از زمین اخراج شد، چلسی با وجود دهنفره شدن عملکرد قابلقبولی داشت و بارها در ضدحملات توپچیهای خسته را تحت فشار قرار داد.
در ابتدای نیمه دوم، ترووه چالوبا با ضربهای دقیق چلسی را پیش انداخت؛ اما میکل مرینو که در این بازی بهعنوان شماره ۹ کاذب به میدان رفته بود، با ضربه سر گل تساوی را برای آرسنال به ثمر رساند.
ترکیب منتخب تاریخ پرمیرلیگ؛ از ۲۰۲ کلینشیت پتر چک تا رکوردشکنیهای صلاح، آنری و رونالدو
نیمه اول بازی
یکی از بزرگترین دستاوردهای میکل آرتتا، تبدیل آرسنال از تیمی «سست» در گذشته به تیمی فیزیکی و سرسخت بوده است؛ موضوعی که با جذب بازیکنان قدرتمند از نظر بدنی عملی شده. توپچیها در ضربات ایستگاهی نیز به دلیل همین برتری فیزیکی، همواره خطرناک ظاهر میشوند.
با این حال، چلسی در همان نیمه نخست این فیزیکگرایی را بهخوبی پاسخ داد. در این میان، مویسس کایسدو کمی بیش از حد پرانرژی و بیمحابا عمل کرد. او پس از یک تکل خشن روی میکل مرینو، بهدرستی با کارت قرمز مستقیم اخراج شد.
این اتفاق نشان دهنده نیمه اولی بود که سراسر آن پر از خطا، درگیری، کارت و وقفههای متعدد بود. تنها در ۴۵ دقیقه نخست، داور شش کارت به بازیکنان نشان داد و همیشه خطر اخراج در کمین بود.
چلسی در دوئلهای فیزیکی پابهپای آرسنال پیش رفت، اما اخراج کایسدو باعث شد آبیها ناچار شوند عقبتر بنشینند و عمق دفاعی بیشتری بگیرند. همین موضوع باعث شد نیمه اول تقریباً بدون ریتم و پر از توقف پیش برود.
چلسی مقابل آرسنال؛ نبرد ٣ مقابل ٣ در میانه میدان
در این فصل، آرسنال معمولاً سه یا چهار بازیکن را که پست اصلیشان هافبک نیست، به مرکز زمین میآورد تا آن ناحیه را شلوغ کرده و برتری عددی ایجاد کند؛ هدف این کار، تسلط در وسط زمین و باز کردن فضا در سایر نقاط است.
داشتن میکل مرینو در نوک خط حمله و در نقش شماره ٩ کاذب این کار را بسیار آسانتر میکند؛ چون مرینو ذاتاً هافبک میانی است و طبیعی است که برای ساخت بازی به عمق زمین برگردد.
برای نمونه، در دیدار برابر بایرن مونیخ، مرینو بارها به مرکز زمین میآمد و جاناتان تاه مدافع بایرن هم مجبور میشد او را تعقیب کند. همین بیرون کشیده شدن تاه از خط دفاع، فضای ارزشمندی در پشت سر او و نزدیک محوطه بایرن ایجاد میکرد.
آرتتا همین ایده را برابر چلسی نیز به کار گرفت، اما انزو مائرسکا کاملاً برای این تاکتیک آماده بود و پاسخ مناسبی طراحی کرده بود.
چلسی در بیشتر دقایق بازی، در میانه زمین نفربهنفر مقابل آرسنال میایستاد. هر زمان که ابریچی اِزه، میکل مرینو یا یوریِن تیمبر قصد داشتند توپگیری یا بازیسازی کنند، فوراً یک بازیکن چلسی دنبالشان میرفت؛ چه ریس جیمز باشد، چه انزو فرناندز و چه ترووه چالوبا که حتی از خط دفاع بیرون میآمد تا فشار را ادامه دهد.
آرسنال نیز با پاسهای اشتباه متعدد به خودش لطمه زد و ریتم حملاتش را از دست داد.
با وجود اخراج کایسدو، انضباط تاکتیکی چلسی در ادامه همین روش قابل تحسین بود. آنها هرچند یک گل دریافت کردند، اما تیمِ مارسکا نشان داد که حتی با ده نفره شدن هم میتواند هوشمندانه و سازمانیافته بازی کند؛ موضوعی که اهمیت داشت، چون این چهارمین بازی لیگ در فصل جاری بود که چلسی کارت قرمز دریافت میکرد.
ریس جیمز؛ پر کردن خلأ میانه میدان
ریس جیمز در سالهای اخیر سهم زیادی از مصائب مصدومیت داشته؛ بهویژه در دو فصل گذشته که حتی مجبور شد تحت عمل جراحی قرار بگیرد.
اما اکنون و در آستانه جام جهانی تابستان پیش رو، جیمز در بهترین فرم دوران فوتبالش قرار دارد. ستاره پرورشیافته آکادمی کوبهام در سراسر زمین دیده میشد؛ از تکلزدن و قطع حملات گرفته تا خلق موقعیت و یادآوری نقش یک رهبر در زمین.
نکته مهم اینجاست که وقتی یکی از بهترین هافبکهای لیگ اخراج شد، این ریس جیمز بود که خلأ ایجادشده در میانه میدان را بهطور کامل پر کرد و اجازه نداد چلسی از نظر ساختاری دچار فروپاشی شود.
آمار و نقشه حرارتی ریس جیمز نشان میدهد که او چه بازی پرفشاری را پشت سر گذاشت:
او دو موقعیت ساخت، یک موقعیت بزرگ خلق کرد، پنج نبرد هوایی را برد و در یکسوم پایانی نیز با پاسهایش بسیار خطرناک ظاهر شد.
برای مدت طولانی، یکی از معماهای تاکتیکی چلسی این بود که چگونه میتواند از زوج انزو فرناندز و مویسس کایسدو بهترین استفاده را ببرد. اما توانایی جیمز در بازیکردن در نقش پیوت — که همین هفته برابر بارسلونا نیز نمایش خیرهکنندهای داشت — این امکان را ایجاد کرده که انزو فرناندز در نقش «آزاد» بازی کند؛ نقشی که او را از بسیاری از مسئولیتهای دفاعی رها میکند و اجازه میدهد بیش از همیشه در ساخت بازی و حملات تأثیر بگذارد.
بلوک دفاعی چلسی، آرسنال را ناامید میکند
آرتتا برای استفاده از برتری عددی در زمین، ترکیب تیمش را دستخوش تغییر کرد.
مارتین اودگارد، ویکتور گیوکرش و مایلز لوئیس-اسکِلی همگی وارد زمین شدند تا آرسنال بتواند تعداد نفرات بیشتری را به خط حمله اضافه کند.
در بخشی از حملات آرسنال در نیمه دوم، مدافعان کناری نیز به وینگرها اضافه میشدند تا خط دفاعی چلسی را به عقب برانند، اما بهجز چند ارسال بوکایو ساکا، توپچیها در خلق موقعیت جدی بیخطر و کم اثر بودند.
در سوی مقابل، چلسی با وجود دهنفره شدن، همچنان در ضدحملات خطرناک ظاهر میشد و این روند، یک هفته موفق دیگر را برای تیم مارسکا رقم زد.
آرسنال همچنان تیم مدعی اصلی قهرمانی است و با پنج امتیاز اختلاف در صدر جدول قرار دارد، اما قطعاً از اینکه نتوانست در این بازی از برتری عددی طولانیمدتش استفاده کند، حس ناکامی پنهانی خواهد داشت.
*اطلاعات آماری و تحلیلهای تاکتیکی این گزارش از Squawka گرفته شده است
۱۰ سال سلطنت، یک دهه جستجو؛ چرا مردم هنوز رونالدو را میخواهند؟
