باشگاه رئال مادرید در قرن بیستویکم نشان داده که در کنار شکوه تاریخیاش، یکی از بیرحمترین باشگاهها در قبال مربیان بوده است. نیمکت برنابئو جایی نیست که زمان بهراحتی در اختیار سرمربی قرار بگیرد؛ بعضیها حتی فرصت نفس کشیدن هم پیدا نکردند.
در فهرست کوتاهترین دورههای مربیگری رئال مادرید، نامهایی دیده میشود که خیلی زود قربانی فشار، انتظارات و نتایج شدند.
از خوزه آنتونیو کاماچو با فقط ۳ ماه حضور در سال ۲۰۰۴ گرفته تا لوپتگی و سولاری که هر کدام تنها ۴ ماه دوام آوردند.
در حالی که ژابی آلونسو به دلیل نتایج و انتظارات سنگین باشگاه، بهشدت تحت فشار قرار دارد و آیندهاش به عملکرد تیم در هفتههای آینده گره خورده است
اما روی دیگر سکه، آمار امتیازگیری است؛ جایی که تاریخ چهرهای متفاوت نشان میدهد.
مانوئل پلگرینی با میانگین ۲٫۳۵ امتیاز در هر بازی بهترین عملکرد را ثبت کرده و پس از او ژوزه مورینیو و کارلو آنچلوتی قرار دارند؛ مربیانی که هم نتیجه گرفتند و هم اثر ماندگار گذاشتند.
جالب اینکه حتی بنیتس و زیدان، با وجود تمام انتقادات، میانگین امتیازی قابل توجهی داشتهاند.
این آمارها یک حقیقت را فریاد میزنند:
در رئال مادرید، زمان مهم نیست؛ نتیجه همهچیز است.
اگر امتیاز نگیری، تاریخ تو را فراموش میکند؛ حتی اگر نام بزرگی باشی.
