اختصاصی طرفداری- نیوکاسل یونایتد هرگز در دهه اخیر نتوانسته تیمی در جمع مدعیان قهرمانی لیگ برتر باشد و حتی سابقه سقوط به دسته پایین تر را هم دارد. در فصل لیگ برتر نیز، شرایط چندان بر وفق مراد آنها نیست طوری که در اوایل فصل گذشته، مایک اشلی مدیر باشگاه مجبور شد که دست به ریسک بزرگی بزند و آلن پاردیو مربی کار بلد نیوکاسل را برکنار کرده و به جای او، استیور کارور را روی نیمکت کلاغ ها بنشاند. کارور که پس از هشت شکست پیاپی خود را بهترین مربی انگلستان معرفی کرد، توانست در روز پایانی باشگاه را در لیگ برتر نگاه دارد.
به هر حال در ابتدای فصل جاری استیو مک لارن با این انگیزه به سن جیمزز پارک آورده شد که فلسفه حاکم بر این تیم را تغییر داده و در دراز مدت، نیوکاسل را به جمع چند تیم برتر لیگ برساند. البته پیش از رسیدن به این مقصود، اولین وظیفه مک لارن در کوتاه مدت، حفظ نیوکاسل در لیگ برتر و جلوگیری از سقوط این تیم است، امری که چندان هم بعید به نظر نمی رسد و شاید با کمی غفلت، فاجعه سقوط به دسته پایین یک بار دیگر برای نیوکاسل رخ داده و دوباره کام هواداران باشگاه تلخ شود، هوادارانی که بدون شک یکی از پرشورترین تماشاگران لیگ برتر هستند و ورزشگاه سن جیمزز پارک هم به این شور و شعف شهرت دارد.
در روزهای اخیر زمزمه هایی شنیده شده که شاید در صورت ادامه نتایج ضعیف نیوکاسل و سقوط احتمالی این تیم، استیو مک لارن هم به سرنوشت آلن پاردیو دچار شده و جای خود را به برندن راجرز بدهد. این خبر یا بهتر است بگوییم شایعه، توسط روزنامه «کرانیکل» چاپ نیوکاسل، تکذیب شده هر چند که این روزها، هر تیمی از لیگ برتر قصد تغییر دادن مربی خود را داشته باشد، برندن راجرز یکی از گزینه ها می باشد! نیوکاسل در 6 بازی خانگی اخیر در «تین ساید» فقط یک بار باخته و همین حقیقت می تواند به مستحکم شدن جای پای استیو مک لارن بینجامد. طبق نوشته این روزنامه محلی، هیئت مدیره باشگاه به مک لارن اعتماد داشته و علاقه ای به ایجاد یک شوک دیگر در این شرایط دشوار و بحرانی ندارد. مک لارن نیز اعتماد به نفس خود را از دست نداده و با قدرت تمام و تمرکز کامل، به آن چه که باید انجام دهد، فکر می کند.
نیوکاسل در دو بازی آینده، ابتدا باید با کوزه گر ها (لقب استوک سیتی) در ورزشگاه بریتانیا مصاف داده و سپس در سن جیمزز پارک، میزبان گیلاس ها (بورنموث) خواهد بود. دو بازی سرنوشت ساز که اگر با شکست همراه شوند، آنگاه حتی می توان به برکناری مک لارن هم فکر کرد هر چند که باشگاه نیوکاسل از آن دسته باشگاه هایی نیست که خیلی سریع یک مربی را اخراج کند وگرنه شاید آلن پاردیو چندین سال در سن جیمزز پارک دوام نمی آورد.
هیئت مدیره نیوکاسل به خوبی می دانند که در صورت اخراج مک لارن، باید دستمزد دو سال آینده وی را طبق قرار داد پرداخت کنند و برای استخدام یک مربی همچون برندن راجرز نیز حداقل باید 3 میلیون پوند کنار بگذارند و تازه با این همه هزینه، هیچ تضمینی برای فرار از سقوط هم نداشته باشند. به همین دلیل، گزینه اخراج مک لارن شاید یک گزینه بسیار دور از ذهن به نظر برسد مگر اینکه اتفاقات عجیب و غریبی رخ دهد. مک لارن برای فرار از سقوط، در ژانویه با مساعدت مسئولان باشگاه و به ویژه شخص آقای مایک اشلی، اقدام به چند خرید مهم نمود و ولخرج ترین تیم اروپا در پنجره نقل و انتقالات ژانویه لقب گرفت. جونجو شلوی که شاه ماهی شکار شده توسط کلاغ ها بود و علاوه بر او، آندروس تاونسند که در تاتنهام چندان جدی گرفته نمی شد، پیراهن سیاه و سفید نیوکاسل را پوشید. سیدو دومبیا ساحل عاجی و هانری ساویه سنگالی نیز به سن جیمزز پارک آمدند تا دیگر بهانه ای برای کمبود بازیکن وجود نداشته باشد. نکته جالب اینجاست که از این 4 بازیکن جدید، به جز سیدو دومبیا که یک مهاجم محسوب می شود، بقیه بازیکنان هافبک هستند و این نشان می دهد که مک لارن به چه اندازه در خط میانی احساس ضعف می کرد.
راب لی بازیکن اسبق نیوکاسل در دهه نود میلادی، به خاطر خرید این بازیکنان از مک لارن انتقاد کرده و می گوید وقتی که در یک تیم، رولاندو آرونز دفاع چپ باشد، مسخره است که بگوییم این تیم سقوط نخواهد کرد! راب لی از خریدهای جدید باشگاه انتقاد کرده و اعتقاد دارد که باشگاه به جای خرید 3 تا 4 هافبک، به یک گلزن و تمام کننده، یک رهبر در مرکز خط دفاعی و همچنین یک مدافع چپ نیاز دارد. بدون شک جونجو شلوی یک بازیکن بسیار با کیفیت بوده و شاید هواداران سوانزی در پایان فصل، بابت فروش او به یک رقیب مستقیم در قعر جدول، هرگز مسئولان باشگاه را نبخشند.
دومین اقدام مک لارن پس از ولخرجی های زمستانی، بردن تیم خود به اردوی آمادگی در یک منطقه با آب و هوای تابستانی به میزبانی کمپ باشگاه لامانگا اسپانیا است. در این اردو، الکساندر میتروویچ به علت وضع حمل همسرش حضور ندارد. میک کوئین یک فوتبال نویس منتقد نیوکاسل، باخت 5-1 این تیم مقابل چلسی را خجالت آور توصیف کرد ولی به اعتقاد وی، نیوکاسل یونایتد از لحاظ پتانسیل هیچ چیزی کمتر از لستر سیتی ندارد ولی تفاوت لستر با نیوکاسل این است که روباه ها همه موارد اساسی را با هم دارند، یعنی پرسینگ، کار تیمی، نظم و فعل خواستن که هیچ کدام از این موارد در نیوکاسل دیده نمی شود. کوئین یکی از کارشناسان و هواداران نیوکاسل است که به شدت از اوضاع این تیم نگران بوده و حتی احتمال پیروزی تیم محبوبش در بازی های خانگی آینده مقابل قعر جدولی هایی همچون ساندرلند و بورنموث را هم زیاد نمی داند.
دان هاچیسون یکی دیگر از کارشناسان فوتبال هم درباره شکست حقارت بار نیوکاسل مقابل چلسی گفت که من فکر می کردم که بازی با تساوی بدون گل تمام شود و یا حداکثر، چلسی با یک گل پیروز شود. مک لارن گفته بود که 20 دقیقه ابتدایی بازی بسیار کلیدی خواهد بود ولی تا دقیقه 17، نتیجه بازی 3-0 به نفع حریف بود! نیوکاسل تاکنون در 7 بازی این فصل، 3 گل یا بیشتر دریافت کرده و از فصل 14-2013 تاکنون، 28 بازی، دریافت کننده 3 گل یا بیشتر بوده است و جالب اینکه در بازی مقابل چلسی، دو مدافع وسط نیوکاسل همان بازیکنانی بودند که در سال 2009 هم در این تیم حضور داشتند یعنی کولوچینی و تیلور. از هنگام بازگشت نیوکاسل به لیگ برتر، خط دفاعی کلاغ ها 347 گل در 216 بازی دریافت کرده ولی همچنان مک لارن به استفاده از همان مدافعان قدیمی اصرار می ورزد. یکی دیگر از معضلات تیم نیوکاسل، دریافت گل در پانزده دقیقه نخست نیمه دوم می باشد. این تیم، 12 گل در این دقایق دریافت کرده است و منتقدان می گویند که در نیمه مربیان، مک لارن چطور نمی تواند از لحاظ روحی و روانی بازیکنانش را آماده کند و ناکامی های سیستماتیک نیمه دوم را به طور مستقیم به گردن سرمربی این تیم می اندازند. به هر حال، باید دید که سرنوشت مک لارن و کلاغ ها به کجا خواهد رسید و آیا این مربی با تجربه، قادر به نجات دادن نیوکاسل از سقوط خواهد بود یا خیر؟
