کریستیانو رونالدو در این فصل هم همانند فصول گذشته همچون نگینی گرانقدر بر انگشتری کهکشانی‌ها درخشیده است. نه آمادگی جسمانی او افت کرده است و نه آمار گلزنی‌هایش اعدادی کوچکتر را به خود دیده‌اند.
کریستیانو در لالیگا 31 گله است و در لیگ قهرمانان آنچنان دور از دسترس است که تعقیب کنندگانش یعنی رابرت لواندوفسکی و توماس مولر، با هتریک دوبله هم نمی‌توانند به او برسند. او همچنان بخت این را دارد تا به 16 گل خود در این فصل لیگ قهرمانان بی‌افزاید و نام خود را همچون افسانه‌ای بر تاریخچه‌ی لیگ قهرمانان بدوزد. اگرچه هم‌اکنون هم با 93 گل زده گلزن یگانه‌ی این رقابت‌هاست.
او در تمام بازی‌های این فصل رئال و در تمام دقایق آنها بازی کرد. شاید این به خودی خود پدیده‌یی کم‌نظیر باشد. آمادگی او همچون خدایان کوه المپ می‌مانست، تا اینکه در بازی با ویارئال احساس ناراحتی کرد و برای اولین بار در این فصل تعوض شد. سپس برای نخستین بار در برابر رایووایکانو در لالیگا نتوانست به میدان برود تا باورمان شود که او یک انسان است.
فارغ از اینکه به چه تیم‌هایی گل زده، گل‌های دیدنی و زیبایش به یادماندنی‌تر از آمار اوست. بهترین گل‌های این فصل کریستیانو رونالدو را می توانید از این لینک تماشا کنید.
اما با تمام این اوصاف کریستیانو فصل آرامی را سپری نکرده است. حجم انتقادها از او آنقدر بالا بوده است که در پاره‌ای از اوقات بی‌طرف‌ترین کارشناسان فوتبال هم با خود گمان می کردند شاید دوران طلایی رونالدو رو به پایان است. به همین سبب مربیان و بازیکنان فراوانی در جای جای دنیا از او حمایت کردند و به توانایی‌های او صحه گذاشتند. اوج انتقادها یکی در بازی رفت برابر آ اس رم در یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان این فصل بود. زمانی که در کنفرانس خبری پیش از بازی رونالدو در جواب انتقاد خبرنگاری گفت: چه کسی بیشتر از من در لیگ قهرمانان گل زده است؟ و سپس کنفرانس را در حضور مربی خود زین‌الدین زیدان ترک کرد. و دیگری هو شدن رونالدو در سانتیاگو برنابئو از طرف هواداران رئال مادرید بود. چیزی که سابقه‌ی طولانی در سانتیاگو برنابئو دارد.
رونالدو بازیکن مغروری‌ست. در این شکی نیست. اما شاید ممارست در رسیدن به قله‌ها و چشیدن طعم شیرین بزرگی و ملقب شدن به یکی از نوابغ دنیای فوتبال، درون هر آدمیزادی را به اندکی غرگی بی‌انبارد. شاید جای آن نباشد تا شخصیت رونالدو و محبوبیتش و غرور ناشی از آن را در این مقاله بررسی کنیم. چراکه مسایل روانشناختی دخیل در شخصیت بازیکنان فوتبال و به طور کلی مشاهیر دنیای امروز، چیزی‌ست که از حوصله‌ی این متن بیرون است.
اما این همه‌ی گفتنی‌ها درباره‌ی خصیصه‌های اخلاقی او نیست. رونالدو سرکش است. عصیان‌گر است. شادی های بعد از گل او نشانی از یاغی‌گری برازنده‌ای را در خود دارد که برای بسیاری همچون الگوست. اما در این فصل همین رفتار او هواداران و فوتبال دوستان را به او بد گمان کرد. او در اوج رقابت‌های لالیگا و لیگ قهرمانان به دیدن دوست خود در مراکش می‌رفت. فلورنتینو پرز در پی همین رفتارها او را از سفر کردن‌های میان‌هفته‌ای منع کرد. اما رونالدو حتی برای حرف رئیس باشگاهش هم تره خورد نکرد و باز هم سوار هواپیما شد و در کشور مراکش فرود آمد. این‌ها باعث شد تا حرف و حدیث‌ها درباره‌ی او همچنان دامن زده شود.
در این فصل گفته شد که رونالدو نتوانسته برابر تیم‌های بزرگ گلزنی کند. این انتقاد پابرجا ماند تا زمانی که رئال با جیالوروسی در لیگ قهرمانان مصاف کرد. یکی از زیباترین گل‌های رونالدو در این فصل در ورزشگاه المپیک رم به ثمر رسید. سپس او جواب‌گویی فوتبالی به این انتقاد را ادامه داد. شلیکِ کشنده‌ی او بر پیکر بارسلونا در ال‌کلاسیکوی برگشت، چنان آبی‌اناری را روانه‌ی بحران کرد که بارسا را از لیگ قهرمانان حذف کرد و فاصله‌ی دوازده امتیازی رئالی‌ها با بارسا را به عدد یک تنزل داد. شاید بحران بارسلونا را باید در گل کریستیانو در ال‌کلاسیکو جستجو کرد.
او نقش قهرمانانه‌ی خود را در بازی برگشت با وولفسبورگ در لیگ قهرمانان به همگان نشان داد. رونالدو یک تنه و همچون بازیکنی اساطیری که به سحر و جادو تجهیز شده، سه گل برای سپیدپوشان مادریدی زد و رئال را راهی نیمه‌نهایی کرد. شادی‌های پس از گل او در این بازی همه‌ی آن چه را که باید می‌گفت، در چهر‌ه‌اش نمایان کرد.
با این تفاسیر رونالدو نتنها افت نکرده، نتنها کم فروغ نشده و اسیرافزایش سن نشده، که همچنان کریستیانو رونالدوی یکتای رئال مادرید است. رونالدو 31 ساله است و هنوز رونالدوست. در فصلی که انتقادها و فشارها دمار از روزگار او در آورده بود، باز هم ساق‌های توان‌مندش را با غرور و نبوغ بر چمن استادیوم‌ها گذاشت.
او ناجی رئال بوده است. آن هم به تنهایی. او می‌تواند افتخارات یک باشگاه را تکروانه بر دوش بی‌اندازد و به موزه‌ی باشگاه بی‌افزاید.
حال پیش از بازی رفت برابر منچسترسیتی ( نوپاترین تیم حاضر در مرحله‌ی نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان امسال) علیرغم اینکه مشخص نیست مصدومیت او در بازی هفته‌ی گذشته برابر ویارئال جدی بوده یا نه، و اینکه به این بازی می‌رسد یا خیر، حتی وجود نام او در لیست بازیکنان رئال و سفرش به همراه تیم به شهر منچستر کافی‌ست تا همشهری‌ها را به اندیشه وادارد که در برابر او چه می‌توان کرد.
رونالدوی 31 ساله تنها برای رئال نماد و نشانی از امید و جنگیدن نیست. تیم ملی پرتغال هم به او چنین می‌نگرد. آنها در یورو در گروه F با تیم‌های مجارستان و اتریش و ایسلند هم‌گروهند. و صعودشان چندان دور از ذهن نیست. قرص‌ترین ستون پرتغالی‌ها بی‌شک کریستیانو رونالدوست.
و او همچنان در اوج است. همچون عقابی که در اوج ماندنش به باور زمینیان نمی‌آید. او قصد حضیض ندارد. او همچنان می‌درخشد و هوادارانش را به تحسین وامی‌دارد. کریستیانو رونالدو یک از بزرگترین بازیکنان فوتبال جهان است. او این را در یکی از پرفشارترین فصل‌های فوتبالش هم ثابت کرده است. و چنین عملکردی کار هر بازیکنی نیست.
رونالدو تا چندین سال دیگر هم می‌تواند در اوج بماند و گل بزند و رونالدو بماند. چراکه او کریستیانوست و می تواند.
شاهین غمگسار
عضو تحریریه سایت ورزش 11
