دوشب ازحذف ایتالیا در ضربات بی‌رحم پنالتی گذشته است این حذف البته فقط حذف یک تیم نبود، از لحظه حذف ایتالیا همه رسانه‌های جهان بازتاب‌دهنده غم و شوک حذف جان لوییجی بوفون شده‌اند، بوفون برای فوتبال جهان یک ستاره‌ی بی‌بدیل است. کسی که خیلی‌ها در نقاط مختلف دنیا به‌خاطر او جام را نگاه می‌کردند. این یک رسم اصیل در بین فوتبالدوستان حرفه‌ای بوده و هست تا بوده هم همین بوده، چهره‌هایی که یادآور نوستالژی فوتبالدوستان هستند در هر جامی جذاب‌ترین آنها هستند.
کاپیتان بوفون ایتالیا هم برای فوتبالدوستان ایران و جهان یک تاریخ است، یک هویت است هویتی که هرگز امثال نویر به این سادگی‌ها به آن نخواهند رسید، هنوز مانده تا یک بازیکن حتی ستاره، بتواند خود را جزئی از خاطرات مردم کند بتواند بخشی از هویت ذهنی یک جمعیت و ملت و فراملت شود، آنچه در جام جهانی 94 آمریکا اتفاق افتاد و برچسب دوپینگ دیگو مارادونا را از جام کنار گذاشت و بعد از آن جام برای خیلی‌ها بی‌معنی شد،نمونه ای از تهی شدن یک جام از نوستالژی بود.
دیشب یورو برای خیلی‌ها بی‌معنی شد. برای ما که بوفون برایمان تداعی عابدزاده است. از نسل نزدیک به او برای ما که بوفون بوی مالدینی می‌دهد، بوی دل پیرو، حتی بوی باجو..... برای من بوفن در روزهای اول فوتبالش لطیف‌ترین تغییر قابل پذیرش به‌جای جان لوکا، پالیوکا و لوکامالچه جانی فینال 94 بود، بوفون نخ تسبیح خاطرات نسل ها بوده که خاطرات فرانکو بارسی، روبرتو باجو و حتی دینو زوف را با حضور بوفون به هم وصل کرده‌ایم.
لعنت به این پنالتی‌ها که نگذاشت جام قهرمانی بر فراز دستان بهترین دروازه بان جهان با بازوبند کاپیتانی‌اش بالا رود خیلی از ما و خیلی‌ها در دنیای حرفه ای تماشاگران فوتبال به اوج لذت نوستالژیک می‌رسیدند اگر این جام به بوفون رسیده بود تکرار دینوزف در جام جهانی 1984 اسپانیا
افتخارات حرفه‌ای بوفون نسبت به محبوبیت عجیبش اکنون حتی کم‌اهمیت‌ترشده است. بوفون نوستالژی این جام بود و هیچ تراژدی بالاتر از خالی شدن از نمادهای خاطرات خوب نیست، بی‌شک محبوبیت بوفون فقط به‌دلیل افتخارات بی‌شمارش در دوران بازی 20 ساله‌اش نیست.
هرچند بوفون دوشب قبل هم عالی بود حتی روی گل آلمان، بوفون نشان داد که در اوج سرعت عمل و آمادگی است. شیرجه صحیح و کشیده بوفون برای ضربه از فاصله 5 متری یک نمونه کامل مدرسه‌ای بود اما قانون فیزیکی شتاب ضربدر جرم توپ را عبور داد. در پنالتی‌ها هم اول بوفون بود که ایتالیا را جلو انداخت ولی حیف که بازیکنان ایتالیا نتوانستند قدر بشناسند. جی‌جی تقریباً همه ضربه‌ها را درست رفت و حتی آن توپ غیرمنصفانه آخر برای اثبات شوربختانگی پنالتی‌ها بود که از دست جی‌جی خودش را جدا کرد.
دلخوشی ما خاطره‌بازها قبل ترها این بود که همیشه نمادهای خاطره بازی‌مان در هر جام چندتایی بودند که با حذف یکی دل به دیگری خوش کنیم. بدبیاری‌مان در این جام حذف تنها سمبل خاطره‌بازی فوتبالی‌های حرفه‌ای است. جام بدون نوستالژی فقط دیدن فوتبال در زمان حال است اما تا الان با جی‌جی دیدن فوتبال هم زمان حال بود و هم غرق شدن در فوتبال قبل‌ترها.
این اصیل‌ها اصلاً کارکردشان همین است. از یک دونگا تا پله میشد رفت از یک فان باستن تا کرویف در ذهن می‌رفتیم ولی از امشب کسی وسط چمن نمانده که از او تا خاطره‌ای برویم، شاید این فاجعه بی‌خاطره شدن ناگهانی خودش بعدها خاطره‌ای شود... اما واقعیت تلخ امروز فعلاً این است که جام بدون نوستالژی جام تراژیک است.
