Mohammad Rezaنوشته جالب ايدين سريع سيار
در آينده جذاب ترین کلاس مدرسه کلاس تاریخ خواهد بود. چقدر با خواندن این دوره تاریخی ای که ما هستیم می خندند. می خوانند در سال 95 یک سری تمام انرژی شان را معطوف کرده بودند که مردم در یک مسابقه فوتبال خوشحالی نکنند. یک روز می گفتند "پیگیر پخش نشدن مسابقه ایران و کره از صداوسیما هستیم" روز دیگر به سفارت کره می رفتند تا رایزنی کنند مسابقه لغو شود"
دانش آموزان از معلم شان می پرسند: اینا واقعا اینجوری بودن یا مسخره بازی در می آوردن؟ و معلم با افسوس می گوید واقعا اینجوری بودند! معلم باید از شکاف بگوید. شکافی که بین مردم و زمامداران بود. دوره ای که نه آنها به اینها اعتماد داشتند نه اینها به آنها!
این روزها هم رسانه ها از "توهین کره ای ها به ایران" می گویند و من تعجب می کنم که چه توهینی؟ ما چه دوست داشته باشیم چه نه کشوری عجیب هستیم. هر روز داریم با این واقعیت می جنگیم و به خودمان را دلداری می دهیم که پرفسور سمیعی داریم، هشتاد و پنج درصد ناسا در ید قدرت ایرانی است و میزبان مسابقات جهانی شطرنج هستیم و دولتمان هم با اروپایی ها حشر و نشر دارد. ولی باید قبول کنیم وقتی از ملتی دو صدا بلند می شود، هرچقدر هم که یکی از این صداها آرام، نجیب و صلح جویانه باشد باز سوال ماذا فازا در ذهن بیگانه شکل می گیرد و نمی تواند قضیه را هضم کند.
بهرحال آبروی ما در جهان هشت سال در دست کسی بود که می خواست پول بدهد تا شورای امنیت به نفع ما رای دهد، پول می داد تا نخست وزیر یک کشور زیر پونز با او ملاقات کند و پول می داد تا توهماتش را ثابت کند. بیشتر از این نمی شود انتظار داشت.
