در بیست و پنج سالگی ام "ارگ بم" شدم
ویران و زلزله زده و بی فروغ و سرد
"مریم" شدم، به بستر ِ من همسری نبود
آبستنم ز تهمتِ نامردمانِ مرد
زخم ِ هجوم و حمله ی تاتار بر تنم
آتش به جان، چو شهر ِنشابور و طعم ِ درد
یک اصفهان ِ زخمی ِ در حمله ی مغول
شهری که از خیانت اهلش سقوط کرد...!
در حمله ی عرب، پدرم "یزدگرد" مُرد
آواره شاهدخت ِ یزدی ِ تنهای فصل ِ زرد
یک "کافه نادری" پُر ِ شاعر ز آه سوخت
آن دم که کودتا شد و من را تباه کرد
تاریخ ِ ایستاده ام و راه میروم
بر فرش پوکه های حقیقی ِ جنگ سرد
در جنگ، هشت سال "نظامی" سروده ام
لیلا و یک "جزیره ی مجنون" پی ِ نبرد
تاریخ در مقابل من ضجه میزند
دردا که شعر، سوز دلم را دوا نکرد...!
#زهرا_میرزایی
