طرفداری - کلین شیت های اخیر یوونتوس مقابل تیم هایی مانند بارسلونا، ناپولی، اینتر و حالا رم بوده است. در دیدار مقابل ناپولی، مکس الگری سیستم 4-2-3-1 خود را کنار گذاشت و به یک سیستم با تعادل 4-3-3 روی آورد. این تغییر سیستم، باعث شد تا یوونتوس روندی فوق العاده و در حال حاضر با صدر جدول تنها یک امتیاز اختلاف داشته باشد.
در حالی که رم به تورین آمده بود، الگری یک بار دیگر جواهر تیمش یعنی پائولو دیبالا را قربانی کرد تا از سه هافبک و حضور بلیز ماتویدی در پست باکس تو باکس استفاده کند. برخلاف تصورات، با این تغییر به هیچ عنوان خلاقیت یووه کم نشد و در عوض، پیانیچ آزادانه توانست با حضور دو هافبک در کنارش به کار بازیسازی بپردازد. همچنین خدیرا و ماتویدی با حرکات انفجاری رو به جلو حرکت می کنند و در حملات حضور پرثمری دارند.
در دیدار مقابل رم، همچنین الگری از بارتزالی در پست دفاع راست به جای دیشیلیو استفاده کرد و این کار نیز بسیار مفید بود. معمولا بارتزالی را به عنوان یک مدافع میانی در کنار بن عطیه و کیه لینی می شناسیم و بدین ترتیب در پست دفاع راست، نفوذ چندانی ندارد. با این حال، حضور وی در سمت راست، به الکس ساندرو اجازه می دهد تا تمام مدت آزادانه نفوذ کند. حتی اگر مدافع چپ برزیلی نتواند به موقع به عقب بازگردد، خط دفاعی سه نفره یوونتوس متشکل از بارتزالی، بن عطیه و کیه لینی به خوبی قادر به حل و فصل اوضاع هستند. بهترین کارایی الکس ساندرو زمانی است که وظایف دفاعی کمتری، مثلا در سیستم 3-5-2 دارد. وی در این فصل، زمانی که وظایف سنگین دفاعی و یارگیری به عهده داشت، با مشکلات زیادی مواجه بوده است. هر چند کوادو آساموا به وضوح در این فصل در سمت چپ، نسبت به فصل گذشته عملکرد بهتری داشته است.
بارتزالی مدافع راست نیست و اگر بخواهیم از او انتظار داشته باشیم تمام مدت به جلو و عقب زمین حرکت کند، اتومبیل کلاسیکی را خواهیم دید که از اگزوزش دود سیاه بلند می شود. با این حال نقطه قوت دیوار ایتالیایی، توانایی دفاعی بالای اوست و همین مساله به مدافع چپ و حتی مدافعان میانی یوونتوس اجازه پیشروی زیادی می دهد.
می خواهیم در مورد دیبالا صحبت کنیم اما نمی شود ابتدا از بن عطیه یاد نکرد. مدافع مراکشی با توجه به بازی بیشتری که در این فصل به او می رسد، گویی کاملا از نو متولد شده است. انتقال بونوچی به میلان، این فرصت را به او داد تا از بازی در کنار کیه لینی و تشکیل زوج خط دفاعی با او لذت ببرد. آنها بدون شک در حال حاضر ترسناک ترین زوج خط دفاعی در ایتالیا هستند. بن عطیه شاید در فصل 2013-2014 در رم بهترین مدافع میانی اروپا بود. او با پیراهن جالوروسی در کنار لیاندرو کاستان زوج فوق العاده ای تشکیل داده بود. انتقال او به بایرن مونیخ به هیچ عنوان موفقیت آمیز نبود. مصدومیت های زیاد باعث شد تا هرگز نتواند در ترکیب باواریایی ها به طور ثابت و مستمر به میدان برود و از فرم خوب خود به شدت فاصله گرفت. شاید بن عطیه نسبت به بونوچی توانایی بازی با توپ کمتری داشته باشد اما او یک مدافع فعال با قدرت بدنی فوق العاده است که دقیقا با سبک خشن و با انگیزه جورجو کیه لینی همخوانی دارد. دیگر نکته قابل ذکر این است که بن عطیه در توپ های هوایی توانایی بسیار بالایی دارد. ادین ژکو در دیدار مقابل یوونتوس اکثر مواقع در خارج از محوطه جریمه توپ را لمس کرد و در زدن ضربات سر در محوطه جریمه کاملا ناکام بود. این در حالی بود که جالوروسی سانترهای زیادی روی دروازه انجام داد. راستی، اگر پارسال می گفتم بن عطیه در جام جهانی 2018 حضور خواهد داشت و کیه لینی باید از تلویزیون این بازی ها را ببیند، چقدر ناسزا می گفتید و چقدر فکر می کردید دیوانه شده ام؟ بگذریم...
تقریبا بدون هیچ فکری، مهم ترین معضل یوونتوس در بازی های اخیر، فرم نه چندان مطلوب پائولو دیبالا و نیمکت نشینی او بوده است. این در حالی است که پاول ندود و مکس الگری در مصاحبه های خود از دیبالا خواسته اند تا بیشتر تلاش کند و بیشتر در کار تیمی شرکت کند. مکس گفت 11 بازیکنی که آماده تر از سایرین باشند، برای یووه به میدان می روند. تعجبی ندارد که جزئیات دقیقی از وضعیت دیبالا به بیرون انتقال داده نشده تا بدانیم دلیل غیبت جواهر آرژانتینی بیشتر فیزیکی و بدنی است یا روحی. مساله ای که بیشتر باعث تعجب می شود، این است که دیبالا حتی اولین گزینه برای یار ذخیره هم نیست زیرا در دو بازی اخیر یووه در سری آ، این موقعیت به برناردسکی داده شده است. دیبالا فصل را در فرم خارق العاده ای آغاز کرد و به سرعت شروع به دبل و هت تریک کرد تا همه فکر کنند در این فصل پیشرفت بسیار زیادی داشته است.
شاید مساله شوک آور این است که یوونتوس بدون ستاره اش چقدر خوب بازی می کند! الگری با وجود آنکه از سیستم 4-3-3 استفاده می کند، اما برای هر حریفی به طور خاص، برنامه، اهداف و روش بازی متفاوتی دارد. مقابل ناپولی در سن پائولو، یوونتوس ترجیح داد عقب بنشیند و در ضد حملات به حریف ضربه بزند. زمانی که اینتر به آلیانز استادیوم آمد، رویکرد الگری تهاجمی شد. یووه با پرس شدید، به بازی تسلط داشت و بدشانس بود که نتوانست سه امتیاز را کسب کند. بدون دیبالا، یووه با سه هافبک، این گزینه را دارد تا در عقب زمین بهتر توپگیری کند و توپ را بهتر در زمین به گردش در آورد. بیانکونری همچنین از سرعت فوق العاده کوادرادو و داگلاس کاستا در جناحین استفاده خوبی می برد.
این را باید خاطرنشان کنیم که غیبت دیبالا به طور واضح در ترکیب یوونتوس موقتی است و بهترین ترکیب یووه، قطعا شامل جواهر آرژانتینی خواهد بود. با این حال، حداقل ما می توانیم از الگری نابغه شگفت زده شویم که توانسته با غیبت ستاره تیمش، مقابل غول های سری آ نتیجه بگیرد. انعطاف تاکتیکی یوونتوس در این فصل باعث شده تا آنها بر پایه نقطه قوت و ضعف حریف خود، سیستم، سبک و رویکرد بازی خود را به طور خاص تعیین کنند و این هم دوباره به نبوغ تاکتیکی یک نفر بر می گردد: مکس الگری.
