طرفداری - میرالم پیانیچ، هافبک آماده یوونتوس اصلی ترین مهره این تیم در خط هافبک است. در حالی که دو تیم یوونتوس و تاتنهام در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان، فردا شب به مصاف هم می روند، پیانیچ می توانست در تیم حریف باشد زیرا پس از انتقال لوکا مودریچ به رئال مادرید، اسپرز تلاش کرده تا پیانیچ را جانشین او کند. در آن زمان پیانیچ عضو رم بود. هافبک بوسنیایی در گفتگو با دیلی تلگراف گفت:
از تاتنهام و آرسنال پیشنهاد داشتم. سال 2012 پیشنهاد تاتنهام را رد کردم. به آنها گفتم که در رم خوشحالم و بدین ترتیب قراردادی امضا نکردیم. پیشنهاد آرسنال مربوط به زمانی بود که در لیون فرانسه بودم. این تصمیم ها را با عقل خودم گرفتم. برای خودم دلایل خوبی داشتم.
هواداران یوونتوس به شما "پیانیست" می گویند. دلیلش چیست؟
بله این لقب را دوست دارم. فکر می کنم دلیل این نام سبک بازی من است. درست است که گل های زیادی نمی زنم و تعداد آنها کم هستم اما وقتی گل می زنم، گل هایم زیبا هستند. فکر می کنم لقب پیانیست به دلیل سبک بازی من است. نحوه ای توپ را لمس می کنم و نحوه ای که با توپ حرکت می کنم و پاس می دهم. نام خوبی است اما من به القاب توجه زیادی ندارم و می خواهم در عمل و در زمین خوب باشم.
پیانیچ یک بازیکن مسلمان بوسنیایی است که در شهر توزلا متولد شد و در سال 1991 به دلیل جنگ با خانواده اش مجبور به ترک کشورش شد. پدرش فخرالدین، در لیگ دسته سه یوگسلاوی فوتبالیست بود:
طبیعی بود. پدرم به دلیل جنگ تصمیم گرفت به لوکزامبورگ برویم تا در آنجا فوتبال بازی کند. من آنجا را خانه دوم خودم می دانم. مطمئنا آن جنگ برای کل یوگسلاوی بسیار بسیار بد بود و به طور خاص در بوسنی ناعدالتی های زیادی بود و مردم زجر زیادی کشیدند. اولین بازی که می خواستم به بوسنی برگردم، سال 1996 بود و هنوز نشانه هایی از جنگ وجود داشت یادم می آید سربازهای امریکایی برای برقراری صلح آنجا بودند. آنها تمام تلاششان را می کردند تا نظم دوباره در بوسنی برقرار شود.
به کشور بوسنی خیلی احساس نزدیکی می کنم. من تقریبا تمام عمرم را خارج از این کشور بودم اما به همان زبان در خانواده صحبت می کنیم و هنوز سنت ها را انجام می دهیم. بنابراین بوسنی همیشه در قلب من است. می توانستم برای تیم ملی فرانسه و لوکزامبورگ هم بازی کنم اما بوسنی را انتخاب کردم. آنجا وطن من است. می خواستم برای کودکان بوسنی یک الگوی خوب باشم تا بدانند اگر هدفی را انتخاب کنید و تلاش کنید، می توانید به آن برسید.
پیانیچ در حالی بوسنی را ترک کرد که چند ماهه و در آغوش مادرش فاطمه بود. او هنوز نمی توانست حرف بزند یا راه برود:
زمانی که پدرم و مادرم بوسنی را به دلیل جنگ ترک کردند، هیچ چیزی همراه خود نداشتند. فقط لباس هایمان همراهشان بوده است. اما مصمم بودند که زندگی خوبی برای فرزندانشان بسازند. من عاشق فوتبال بودم و از همان بچگی تمام وقتم در حال بازی فوتبال با دوستانم بودم. رویای من این بود که فوتبالیست شوم. همه این شرایط شانسی نبوده و من واقعا تلاش کردم.
خوب، پدرم روزها فوتبال بود و شب ها در یک کارخانه کار می کرد. مادرم هم کار می کرد. ما پولی نداشتیم تا پرستار برای من بگیریم. پدرم 7 صبح از خانه بیرون می رفت و 4 صبح بر می گشت. مادرم 5 عصر تا 10 شب سرکار بود. پدرم سال 1995 تلاش کرد تا من به باشگاه شیفلانگ لوکزامبورگ بروم. او واقعا عاشق فوتبال بود. کم کم پیشرفت کردم. همه فکر می کردند در من استعداد ویژه ای وجود دارد. در 13 سالگی توجه باشگاه متز به من جلب شد. این بهترین تصمیم زندگی ام بود زیرا متز در فرانسه به پرورش استعدادها معروف است. در 17 سالگی برای اولین بار در متز در یک بازی حرفه ای به میدان رفتم. رویایم به حقیقت تبدیل شده بود. آن بازی مقابل پاری سن ژرمن بود. خانواده و دوستانم همه آمده بودند و هیچکس نمی توانست باور کند قرار است من به زمین بیایم.
وی در مورد مصاف حساس مقابل تاتنهام گفت:
ما تیمی بسیار رقابتی هستیم و انگیزه بسیار زیادی داریم. قطعا هدف ما قهرمانی در اروپاست. با این حال تاتنهام تیم بزرگی است. زمانی که به یووه آمدم، الگری گفت به زودی باید در پست رجیستا بازی کنی و می توانی در این پست بهترین بازیکن جهان شوی. من هم این پست را دوست دارم و حالا به آن عادت کرده ام. تمام تلاشم را انجام می دهم تا به هم تیمی هایم کمک کنم.
