مطلب ارسالی کاربران
“رونالدو و بیل، سفید و سیاه زیدان”
ویروس بازیهای ملی گاهی فرصتی برای فراموشی اتفاقات بد و ناراحتی هاست. اولین نمونه بیل بود و دومی رونالدو. بازیکن ولزی در فصل اولش در رئال حس ستاره بودن داشت. با آموزش های آکادمیکی که در کاردیف دیده بود یک گل به یادمادن یرا در مستایا به بارسا زد و با گل دیگرش در لیسبون دیوار دسیما را فروریخت اما بعد از آن بیشتر به فکر تغییر ظاهرش بود. او بازیکنی مملو از اشتباهات بود که گاهی حرکات فردی خوبی انجام می داد اما در سیستم 3-3-4 برای مربیان تیم تبدیل به یک معضل شده بود. اما گرت در تیم ملی ولز تبدیل به بازیکن متفاوتی می شد و نقش سوپرمن را می پذیرفت. او با پیراهن ولز در یورو فوق العاده بود و همین هفته هم مقابل چین هت تریک کرد. او در تیم ملی ولز چهره ای را ارائه می دهد که در برنابئو از او خیلی کمتر دیده ایم.
در مورد رونالدو ماجرا کاملا متفاوت است. 9 سال پرافتخار را در رئال داشته است، همه رکوردهای فردی و تیمی را شکسته و اگر طوفان بازیکن پرتغالی نبود، نمی شد تصور کرد که در دوران مسی رئال چه شرایط وحشتناکی داشت. خوبی رونالدو این است که همان قدر که در رئال خوب است در تیم ملی کشورش هم خوب است. دو سال پیش به کشورش کمک کرد که یورو را ببرد و حالا در آستانه رسیدن به رکورد 84 گل پوشکاش قرار گرفته است. او بهترین است.
توماس رونکرو
