مطلب ارسالی کاربران
ویولن‌سل نوازِ بدونِ آرشۀ دنیای فوتبال... کوتاه دربارۀ سزار لوئیس منوتی و نظریۀ فوتبال چپ
"در دنیایی که بر پایه ی منفعت و مصرف گرایی بنیان شده است، طبیعی است که آرمان جایی نداشته باشد و فوتبال به بازیچه ای برای تجارت های بزرگ تبدیل میشود. بنابراین در کشورهای جهان سوم نان را از مردم می دزدند و در کشورهای صنعتی آرمان ها و رویاهایشان را".
این نمونه ای از اظهارنظرهای مردی است که در اوج دیکتاتوری در آرژانتین بر روی نیمکت تیم ملی آن کشور در سال ۱۹۷۸نشست و تیم آرژانتین را به مقام قهرمانی رساند. کسی که در مراسم اهدای جام از دست دادن با «خورخه ویدلا، دیکتاتور نظامی کودتاچی سر باز زد و با گفتن جمله ی "بازیکنانم بر دیکتاتوری تاکتیک و خشونت سیستم غلبه کردند" به نظام سیاسی کشورش طعنه زد و نگاه ها را به خود جلب کرد. سزار منوتی را نظریه پردازان ورزش و رسانه ها «فیلسوف فوتبال» لقب داده اند و بیش از آنکه برای موفقیت های خودش در عرصه ی فوتبال معروف باشد بخاطر نوع نگاهش به ورزش به مثابه پدیده یی اجتماعی شهرت دارد. او سال هاست که نظریه ی «فوتبال چپ» را ارائه داده است، نظریه یی که بیشتر به سویه های زیباشناسانه ی فوتبال و ارزشهای اجتماعی این ورزش جمعی تکیه دارد و در دیگرسو فوتبالی که با تجارت گره خورده است را زیرمجموعه ی «فوتبال راست» طبقه بندی کرده است. در جایی میگوید: «اصل بنیادین ورزش آزادی است. وقتی بازیکنان فوتبال با الگوی کسب پیروزی از هر طریق ممکن و با هر توجیهی تربیت میشوند، یقین بدانید که در این فضا ورزش مرده است. بازیکنان فوتبال که اغلب در طبقات پایین جامعه رشد کرده اند را با سرعتی باور نکردنی به ابزاری برای توسعه ی این ورزش و تبلیغ کالاهای تجاری تبدیل می کنند تا آنجا که بازیکن فوتبال به ورزشکار بودن خود به عنوان امری جانبی نگاه و سویه های آزادیخواهانه ی ورزش را فراموش میکند». خانه ی او به محلی برای جمع شدن بسیاری از مربیان، روزنامه نگاران و مشتاقان نظریه های او تبدیل شده است، اما او بیش از آنکه درباره ی تاکتیک و استراتژی های فوتبال سخن بگوید، از فوتبالی میگوید که در واقع پیوند عمیقی با زندگی طبقه ی کارگر و فرودستان داشته است. برند شوستر بازیکن آلمانی تیم بارسلونا در دهه ی هشتاد، در جایی درباره ی منوتی گفته است: «منوتی در کار مربیگری فوق العاده است، کم حرف بود اما زمانی که با بازیکنی صحبت میکرد، حتمن جویای حال خود و خانواده اش بود، در غیر این صورت روی نیمکت می نشست، فکر میکرد و بی وقفه سیگار میکشید».
