من وقتی که سنم خیلی کمتر بود . حدود 10 - 15 سال پیش بعد از ظهر های شنبه و یکشنبه منتظر بازی های آرسنال بودم ..
وقتی که کانال 3 با تلویزیون برفکی و آنتن خراب بازی های آرسنال رو یا منچستر رو پخش میکرد از فوتبال بی نهایت لذت می بردیم .
داداش من که منچستری بود و منم آرسنالی می شستیم با هم فوتبال و نگاه می کردیم ...
اتمسفر فوق العاده ای که اون موقعه بود ...
بازی های رو در روی آرسنال و منچستر .. بازی های که خبری از اتوبوس پارک کردن و فوتبال کثیف نبود .. خبری از پول عرب نبود ..... خبری از بی وفایی و خیانت بازیکن ها نبود .....
گاهی وقتا اگر به منچستر هم می باختیم ناراحت می شدم اما زورم نمی گرفت .. چرا به تیمی می باختیم که واقعا فوتبال بازی می کرد ..... فکر می کنم که منچستری ها هم همین حس رو داشتن ...
دربی انگلیس با هنر نمایی :
تیری هانری - تدی شرینگهام - دنیس برگکمپ - فن نیستلروی - ویرا - کین - کیون - فردیناند - سیمن - اشمایکل - لمن - بارتز - لیونگبرگ - اسکولز - پیرس - گیگز - کمپل - نویل - و ............
همه اینها اسطوره های فوتبال بودند که هر تیمی آرزو داشت که اینارو داشته باشه ....
باید ممنون پرفسور ونگر و سر الکس فرگوسن باشیم که باعق شدن فوتبال رنگ و بوی دیگه ای به خودش بگیره و بازی زیبا رو از یان دو تیم ببینیم ....
واقعا فوتبال روز دنیا خیلی مدیون فرگوسن و ونگر هستش ...
ما همیشه دشمن قدیمی منچستر بودیم اما فقط با این تیم رقبات داشتیم ......
کینه ای وجود نداشت - نفرتی نبود ...
شهر منچستر یه تیم داره و ما فقط یک تیم رو می شناسیم اون هم منچستر یونایتد بزرگ هستش..
لندن هم یه تیم داره اون هم آرسنال هستش ......
من برای منچستری های عزیز احترام خاصی قائل هستم و دوست دارم مثل گذشته احترام و حرمتی که بین طرفدارهای دو تیم بوده باقی بمونه . کل کل خوبه اما بی احترامی نه .
امیدوارم که لذت برده باشید ....
آرسنال + منچستر = لذت واقعی از فوتبال
به امید اوج گیری دوباره توپچی های لندن و شیاطین سرخ
مثل 1997 تا 2005 که قهرمانی لیگ و حذفی و سوپر کاپ بین ما پاسکاری می شد ...
به دربی انگلیس تعظیم کنید ...
