فقط چند ثانيه باقي مانده بود كه اتلتيكو مادريد در پانزدهم ماه مي سال 1974 و در فينال بروكسل با پيروزي مقابل بايرن مونيخ بر قله فوتبال اروپا قرار گيرد. بازيكنان اين تيم نيز به نظر از روي دادن اين اتفاق مطمئن به نظر مي رسيدند تا اين كه ضربه سهمگين هانس گئورگ شوازتزنبك، بازيكن بايرن مونيخ از فاصله 25 متري و در دقيقه 120 وارد دروازه اتلتيكو مادريد شد و گل دقيقه 114 اين تيم اسپانيايي را بي اثر كرد و بازي با نتيجه 1-1 به پايان رسيد. بر اساس قوانين آن روز يوفا كار به بازي تكراري كشيده شد و در آن بازي كه دو روز بعد برگزار شد، اين تيم اسپانيايي بود كه با چهار گل مغلوب ياران فرانتس بكن باوئر شد.
طرفداران اتلتيكو مادريد شوارتزنبك را مسول عدم موفقيتي تيم خود مي دانند و اين شكست به جزئي جداناپذير از هويت باشگاه تبديل شده است. بي ترديد از اين به بعد هواداران اتلتيكو با سرجيو راموس نيز چنين برخوردي خواهند داشت، چون او 40 سال بعد بار ديگر سرنوشت درام اتلتيكو را اين بار در ليسبون تكرار كرد.
در مقابل رئال مادريد نيز اتلتيكو با يك گل پيش بود كه لحظاتي پيش از پايان بازي، راموس با گل خود كار را به تساوي كشاند. اين بار اما بازي تكراري در كار نبود و به جاي آن در وقت هاي اضافه ورق به نفع رنال مادريد برگشت و آنها توانستند با سه گل ديگر روياي اتلتيكو را به كابوس تبديل نمايند.
طرفداران اين تيم كارگري با وجود شكست بازهم به شادي پرداختند و ديگو سيمئونه سرمربي تيم در اين زمينه گفت:"اين موضوع نشان مي دهد كه در فوتبال هميشه برد اهميت ندارد. بازيكنان مي بايست سرهاي خود را بالا نگه دارند و به فصل آينده فكر كنند، آنها بايد به عملكرد درخشان خود در اين فصل افتخار كنند."
در اين فصل اتلتيكو مادريد به صورت غير منتظره موفق به قهرماني در لاليگا پس از 18 سال شد و براي اولين بار بعد از سال 2004، تيمي توانست به اقتدار بارسلونا و رئال مادريد در اسپانيا خدشه وارد سازد و با قهرماني در لاليگا بالاتر از اين دو تيم قرار گيرد. البته فتح فينال ليسبون نيز مي توانست پاياني درخشان براي اتلتيكو در اين فصل باشد، اما آنها حساس ترين بازي فصل را همانند گذشته با اعتماد به نفس شروع نكردند.
به نظر براي هواداران اتلتيكو نيز اتفاقي مشابه روي داده بود، چون هر چه به زمان آغاز بازي نزديك تر مي شد، شور و اشتياق آنها نسبت به هواداران رئال مادريد كه در مركز شهر ليسبون جمع شده بود كمتر مي شد و سر و صداي هواداران رئال مادريد بيشتر به گوش مي رسيد. شايد حضور در فينال ليسبون به تنهايي رضايت هواداران تيم دوم شهر مادريد را برآورده ساخته بود. بعد از اين بازي عدم كسب عنوان قهرماني اسپانيا براي هواداران رئال ديگر موضوع مهمي نبود و از دست دادن اين عنوان به رقيب همشهري كم اهميت جلوه مي نمود.
با وجود اين كه دو تيم اتلتيكو و رئال هر دو از يك شهر ريشه گرفته اند، اما در دو دنياي كاملا متفاوت به سر مي برند. تيم رئال مادريد ملقب به تيم پادشاهي از منطقه ثروتمندنشين شمال مادريد نشات گرفته است و تيم كارگري اتلتيكو كه به تيم تشك دوزان (Colchoneros) معروف مي باشد، از منطقه اي در جنوب پايتخت اسپانيا مي آيد. اصطلاح تشك دوزان، به خاطر تشابه راه راه هاي قرمز و سفيد پيراهن اين تيم به تشك هاي دوران ديكتاتوري فرانكو، به اين تيم تعلق گرفته است.
البته بي ترديد در صورت برد اتلتيكو در فينال ليسبون نيز چيزي تغيير نمي كرد و اين تيم همچنان تيم دوم شهر مادريد باقي مي ماند، چون به نظر موقعيت “el Atleti” كوچك در مقابل “el Madrid” بزرگ ثابت و تغييرناپذير مي باشد و طرفداران اتلتيكو نيز نمي توانند خللي در اين موضوع ايجاد نمايند. آنها بعد از ضربه سنگين شوارتزنبك به شكست عادت نكرده اند، بلكه اين موضوع به بخش جداناپذيري از هويت آنها تبديل شده است و شايد ضزبه سر راموس نيز سرنوشتي مشابه در بين هواداران اتلتيكو پيدا نمايد. به هر حال به قول ديگو سيمئونه مربي شجاع اتلتيكو مادريد"فوتبال چيزي فراتر از پيروزي است".
