طرفداری - پس از عبور از خاکریز عمان در یک هشتم نهایی جام ملت‌های آسیا باید آماده فتوح بزرگتری شویم. بازی با تیم‌های قدرتمندتر که در نیمه نهایی و فینال احتمالی انتظار آن‌ها را می‌کشیم شرایط متفاوتی دارد که بخشی از این تفاوت‌ها به روش‌های دفاعی آن‌ها نسبت به تیم‌هایی که تاکنون با آن‌ها مواجه شده‌ایم، ارتباط دارد.
ایران در بازی با عمان، تیمی پویا و تشنه گل بود و روز خوش هافبک‌ها و مدافعان کناری ما سبب شد مهاجمان ایران بارها در موقعیت گلزنی قرار بگیرند. این میزان از خلق موقعیت در یک بازی در چنین سطحی، نشان می‌دهد چرا حریفان از ما هراس دارند اما مشکل اصلی نحوه استفاده از موقعیت‌هایی است که خلق می‌شود.
تضمینی برای این که ایران بتواند در بازی با غول‌های قاره آسیا در چنین مقیاس و ارقامی صاحب موقعیت گل شود وجود ندارد و چه بسا ساختار دفاعی منسجم‌تر نزد تیم‌هایی چون ژاپن، کره جنوبی یا استرالیا سبب کاهش موقعیت‌ها شود. در چنین شرایطی یک خط حمله زهردار می‌تواند از حداقل موقعیت، حداکثر بهره را ببرد و در یک بازی نفس گیر که همه چیز شانه به شانه پیش می‌رود یک مهاجم گلزن در یک لحظه همه چیز را تغییر می‌دهد.
سردار آزمون و مهدی طارمی انتخاب‌های اصلی کی روش در جام ملت‌ها هستند. طارمی پس از بازی با یمن دیگر موفق به گلزنی نشده و در مورد سردار، پس از دبل برابر ویتنام خبری از گل نبوده است. آن‌ها در پیشانی خط حمله، تا نهایت رمق می‌دوند، درگیر می‌شوند، جاگیری می‌کنند اما قدردان موقعیت‌ها نیستند.
میزان تشنگی گل را می‌توان از چهره سردار آزمون فهمید. زمانی که او ملتمسانه توپ می‌خواهد شعله‌های میل به گلزنی در وجود او زبانه می‌کشد اما او در برابر دروازه فاقد تمرکز لازم برای وارد کردن ضربه نهایی نشان داده است. همین موضوع در مورد مهدی طارمی نیز صادق است. بخش مهمی از ویژگی‌های یک مهاجم ششدانگ، اتخاذ بهترین تصمیم در حداقل زمان ممکن - درست در لحظه رسیدن توپ به او در برابر دروازه - است و آزمون و طارمی گاهی ما را نگران می‌کنند.
دارایی کارلوس کی روش در خط حمله سردار و طارمی هستند. آن‌ها مهاجمان باکیفیتی هستند که در ادامه تورنمنت همچنان روی آن‌ها حساب باز می‌کنیم و نگرانی امروز ما بابت لحظات دشواری است که ممکن است در ادامه تجربه کنیم. لحظاتی که یک لحظه و یک ضربه می‌تواند ما را به آغوش خوشبختی در امارات سوق دهد یا حسرت‌هایمان را تمدید کند.
