ورزشگاه آزادی ، با معیارهای بین‌المللی و برای بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ با مساحت ۱۴۱٬۰۰۰ متر مربع در مجموعه ورزشی آزادی ساخته شد. طراحی و ساخت این ورزشگاه را عبدالعزیر فرمانفراییان به عهده گرفت و در تاریخ ۲۶ مهر ۱۳۵۰ گشایش یافت.و در ۱۰ شهریور ۱۳۵۳ و همزمان با بازی های آسیایی ۱۹۷۴ (میلادی) تهران رسماً بازگشایی شد.
این ورزشگاه پیش از انقلاب آریامهر خوانده می‌شد و پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران آزادی نام گرفت.
از سال 1353 تا کنون از این ورزشگاه به عنوان استادیوم ۱۰۰ هزار نفری نام می برند؛ ظرفیتی که بدون وجود صندلی در دو طبقه می توانست به شکل واقعی برای تماشاگران وجود داشته باشد. اوایل دهه 80 نصب صندلی های تک نفره روی سکوهای طبقه اول آغاز شد .
در طبقه پایین چیزی حدود ۳۳ هزار صندلی نصب شد. این امر مسلما از گنجایش حقیقی ورزشگاه آزادی کم کرد، اما با توجه به سیمانی بودن سکوهای طبقه بالا، هیچ کس به طور دقیق نمی توانست توضیح بدهد که ظرفیت ورزشگاه ملی ایرانیان، دقیقا چند نفر است؟
حالا اما با نصب صندلی در طبقه دوم، گنجایش دقیق ورزشگاه آزادی هم روشن شده است. با نصب ۴۵ هزار صندلی در طبقه دوم ظرفیت آزادی، به 78هزار نفر تقلیل یافت. ظرفیت ورزشگاه آزادی (یا همان آریامهر قدیم) در حال حاضر با توجه به تعداد صندلی های نصب شده ۷۸ هزار و ۱۱۶ نفر می باشد .
نخستین مسابقه فوتبال که در این ورزشگاه برگزار شد، بازی دوستانه بین دو تیم پرسپولیس و کروزیرو در تاریخ ۲۷ اسفند ۱۳۵۰خ بود که با پیروزی چهار بر دو کروزیرو به پایان رسید. توستائو نخستین گلزن و صفر ایرانپاک نخستین گلزن ایرانی این ورزشگاه بود. عارف در بین دو نیمه مسابقه به اجرای برنامه پرداخت.
نخستین بازی دو تیم ایرانی در این ورزشگاه در تاریخ ۲۵ خرداد ۱۳۵۲ بین دو تیم پاس تهران و عقاب تهران از سری مسابقات جام اتحاد برگزار شد که با دو گل حسین کارزانی و عباس مالکی تیم پاس تهران این بازی را با برد پشت سر گذاشت. بعد از این بازی و در فینال بازی‌های جام اتحاد دو تیم تاج تهران و پرسپولیس در همین ورزشگاه به مصاف هم رفتند که تاج با گل دقیقه ۳ مسعود مژدهی اولین دربی در ورزشگاه آزادی را با برد پشت سر گذاشتند. و اولین تیمی شدند که قهرمانی را در این ورزشگاه جشن گرفتند.
معمار و طراح این ورزشگاه عبدالعزیز فرمانفرمائیان است، طرح وزشگاه براساس دید کامل برای همه تماشاچیان در نظر گرفته شده‌است بطوریکه بیشترین دید تماشاچی از مرکز زمین در شمال و جنوب ۱۳۶ متر و در شرق و غرب ۱۲۶ متر است.
روشنایی زمین و ورزشگاه توسط 4 عدد برج که در شمال غربی، شمال شرقی، جنوب غربی و جنوب شرقی ورزشگاه قرار دارند تامین می شود در بالای این برج ها از چراغ های گازی و مرکوری و تنگستن هالوژن استفاده شده که سطح نوری برابر 1650 لوکس در سطح زمین تولید می کنند که ضریب اختلاف شدت نور در نقاط مختلف 101/15 لوکی می باشد
چمن فعلی ورزشگاه آزادی از نژاد هلندی است که آب و هوای این کشور کوچکترین شباهتی به کشور ما و به خصوص شهر تهران ندارد و برای تطبیق پذیری این چمن با شرایط اب و هوایی تهران، مسئولین مجموعه آزادی مجبورند بیش از 10 نوع کود مختلف به چمن بدهند و همواره مراقب دمای آن باشند چرا که در صورت کوچکترین سهل انگاری، اتفاقات بدی برای چمن رخ می دهد که برای پوشش این کم و کاستی ها در برخی بازیها شاهد این هستیم که چمن کوتاه نمی شود تا معایب کمتر به چشم بیاید و همین بلندی چمن باعث کندی حرکت توپ و در نتیجه کاهش سرعت بازی می شود.
چمن آزادی از وقتی تعمیر و مرمت اساسی بر روی آن انجام شده، تعویض نشده و چمن پیری محسوب می شود و تنها با سیستم های سرمایشی و گرمایشی که با 27 کیلومتر لوله کشی و زه کشی در زیر زمین انجام شده، توانسته اند این چمن را تاکنون سرپا نگه دارند وگرنه کیفیت این چمن حتی در سطح استادیوم های درجه 3 فوتبال انگلستان یا آلمان هم نیست.
آخرین باری که چمن ورزشگاه آزادی تعویض شده است، به بیش از 15 سال قبل بر می گردد و در طول این سالها تنها به صورت مقطعی بر روی نقاطی از زمین که با آسیب دیدگی همراه شده است، رل قرار داده شده است .
در باب بهترین چمن موجود در کشور به جرات می توان گفت اکنون استادیوم امام رضا متعلق به آستان قدس رضوی بهترین مجموعه ورزشی کشور به شمار می رود و پس از آن نیز چمن تازه مرمت شده استادیوم نقش جهان در رده بعدی قرار دارد و شاید بتوان گفت چمن ورزشگاه آزادی در رده سوم این رده بندی قرار می گیرد که البته از حیث سرعت حرکت توپ در آن، باز هم چمن استادیوم غدیر اهواز از آزادی وضعیت بهتری دارد .
