معمولا خیلی سخته که بشه به این راحتی نتیجه گیری کرد. بازیکنایی الان توی اواخر سالای فوتبالیشون هستن ( یا تازه کفشا رو آویزون کردن) که قطعا یا از بهترینای تاریخن یا واقعا فوق العاده ان:
ژاوی اینیستا پیرلو راموس کریس مسی نویر بوفون ایکر دنی آلوز بوسکتس لوکیتا کروس لام زیبری روبن زلاتان مارسلو پویول زانتی توتی لمپارد جرارد دروگبا اتوئو کیه لینی و الی ماشالله...
از نسل فوق العاده ای که شامل زیزو نازاریو رونالدینهو میشه دیگه نگم که خیلیم نگذشته...
(فارغ از تمام کل کل های جذاب فوتبالی و باشگاهی) ببخشید اگه اسمیو فراموش کردم ( مثلا امثال فیگو اسکولز گیگز و بکهام و ...)
همیشه سعی کردم فوتبالو همون اندازه که هست ببینم، توی گذشته غرق نشم، بلکه از مرور خاطرات لذت ببرم. به آینده امیدوار باشم، چون فقط همین حس امید بهمون شوق و رغبت میده که سه شنبه و چهارشنبه شبا فارغ از تمام بدبختیای دنیا ( والبته خوشبختیای دیگش) صدای تلویزیونو کم کنیم و خوشحالی گلو، مثل ناراحتی و بغض گل خوردن دقیقه 90 تیم خودی، توی خودمون بریزیم.
ده سال پیشا به هزار بدبختی و ترس و لرز شبا میتونستیم تلویزیون ببینیم و واقعا بعضی پدر و مادرامون از افسر کشیک سربازی و سرهنگ پادگان ترسناک تر بودن😅
( گرچه همین الانشم برای بعضیا هست)
خلاصه با تمام این حس های متناقض، کمتر اون شور و کیفیت رو توی وجود و ساق های بازیکنای امروزی میبینم ( البته کمتر، نه که کلا نباشه).
اینو هم میدونم که همش حدود صد سال از این فوتبال لعنتی دوست داشتنی میگذره و قطعا خیلی استعدادها خواهند اومد و قطعا خیلی استعداد های فضایی بدون اینکه کشف بشن زیر خرمن ها خاکن.
پس با بودن همین حس بازم امیدوار میمونیم. چون فوتبال و زندگی فقط و فقط با امید زندست...
