جغد در دنیای پرندگان به عنوان یکی از پرندگان شکاری محسوب می شود و در راسته بوف سانان قرار دارد. این پرنده بسیار تیزبین است و قدرت شنوای آن، به قدری زیاد است که در هنگام شکار، حرکت کوچکترین جنبده ای را مسیریابی می کند. بسیاری از مردم بر این باورند که این پرنده شوم است چون دوست دارد در ویرانه ها لانه سازی کند ولی حقیقت چیز دیگری است. جغدها به قصد استتار خود لانه هایشان را در جاهایی می سازند که تقریبا دست نیافتنی باشد.
در این مقاله قصد داریم شما را با چند تا از نژاد های معروف جغد آشنا کنیم. مطمئن باشید اطلاعاتی که در اختیارتان می گذاریم، بسیار مفید و ارزشمند است و مطالعه آن خالی از لطف نخواهد بود.
چکیده
لابه لای صخره های سخت، درختان خشک شده و مخروبه های خالی از سکنه مکان خوبی برای لانه سازی جغدهاست و این جزو غرایز طبیعی این پرنده برای پنهان شدن است.اگر لانه جغدی در نزدیکی مزارع غلات باشد مطمئن باشید آنجا را از شر موش های جونده کاملا پاکسازی خواهد کرد.
شاه بوف
شاهبوف با نام علمی Bubo Bubo و نام انگلیسی Eurasian eagle-owl یکی از بزرگترین زیر دسته های بوف سانان و بومی کشور ایران است. طول بدن بوف جغد تا 70 سانتی متر هم می رسد ولی عظمت و بزرگی این پرنده زمانی است که بال هایش را باز می کند. گوش های شاه بوف کاملا از پر پوشیده شده است و چشم هایش خیلی درشت و به رنگ نارنجی است. پرهای این پرنده زرد متمایل به قهوه ای است و خال های پر رنگ قهوه ای به صورت پراکنده بر روی پشت آن نقش بسته است. شاه بوفها بزرگترین نقش را در حلقه زنجیره غذایی اکوسیستم ها دارند و اگر آنها را از این زنجیره حذف کنند، انفجار جمعیت جوندگان را در پی خواهد داشت.
bubo bubo
جغد جنگلی
جغد جنگلی با نام علمی Strix aluco با نام انگلیسی Tawny owl یکی دیگر از گونه های جغد و از راسته بوف سانان است که بومی جنگل های اوراسیا ست ولی بیشتر در جنگل های ایران زندگی می کند. جالب است بدانید که این جغدها، لانه های خود را در سوراخ های عمیق درختان می سازند و اصلا اهل مهاجرت نیستند. وقتی که هوا رو به تاریکی رفت از لانه خود بیرون می آید. آنقدر بی صدا پرواز می کند که شکارش متوجه فرود او بر سرش نمی شود چون از قدرت بینایی و شنوایی فوق العاده ای برخوردار است. هر جونده و جنبده ای را که شکار می کند، یکجا آنرا می بلعد حتی جغدهای کوچک را هم شکار می کند. بال و پر جغدهای جنگلی بیشتر خاکستری و قهوه ای رنگ است و رگه های تیره تری از خاکستری و قهوه ای لابه به لای پرهایش دیده می شود.
Strix aluco
بوف کوچک
بوف کوچک با نام علمی Athene noctua و با نام انگلیسی Little owl یکی دیگر از گونه های جغد و از راسته جغدهای سنگی به شمار می روند. خواستگاه این پرنده در نواحی گرم آفریقای شمالی، اروپا، آسیای شرقی است ولی در بریتانیا و جزایر جنوبی نیوزلند هم گونه های از این پرنده یافت می شود که البته دلیل بر بومی بودن آن در این نواحی نمی شود چرا که در سال 1842 و اوایل سال 2000 توسط بازرگانان و تجار خارجی به این کشورها آورده شد. علت نامگذاری آن به بوف کوچک به خاطر این است که نسبت به سایر خانواده جغدها اندازه خیلی کوچکی دارد و طول آن به 20 سانتی متر می رسد. ظاهری نسبتا خشن دارد. سرش تخت و بدنش تو پر و چاق است و چشم هایی به رنگ زرد دارد. این پرنده از حشرات و جنبندگان خیلی کوچک و حتی از پرنده های ریز جثه و جوجه های سایر پرندگان تغذیه می کند. رنگ بال و پر بوف کوچک به رنگ شنی و یا قهوه ای است و خال های سفید و کوچکی در تمام بال و پرش به چشم می خورد.
Athene noctua
جغد طلایی
جغد طلایی با نام علمی Strix butleri و با نام انگلیسی Omani owl یکی دیگر از گونه های جغد است که بیشتر در نواحی بیابانی زندگی می کند. لانه اش را در لابه لای صخره های سخت و شکاف های عمیق سنگ می سازد. به نظر می رسد که بومی نواحی خلج فارس و بیابان های بلوچستان است. روزها می خوابد و شب ها به شکار می رود. چشم های زرد متمایل به نارنجی و قدرت تیزبینی فوق العاده ای دارد. حرکات شکارش را در چندمتری و فاصله نسبتا زیاد تعقیب می کند تا در بهترین موقعیت ممکن بر سرش فرود آید. غذایش را از موش های صحرایی و حشراتی چون ملخ تامین می کند. جثه جغد طلایی نه بزرگ است و نه کوچک، تقریبا اندازه متوسطی دارد. رنگ پرهایش نخودی و متمایل به قهوه ایی است ولی پرهای گردنش کاملا طلایی رنگ است و چند نوار خطی نخودی رنگ بر روی پرهای دمش ظاهر آن را متفاوت تر از سایر جغدها کرده است.
Strix butleri
جغد برفی
جغد برفی با نام علمی Bubo scandiacus با نام انگلیسی Snowy owl که البته در آمریکای شمالی به جغد شمالگانی هم معروف است، یکی دیگر از گونه های جغد است که در سال ۱۷۵۸ توسط کارل لینه در طبقه متوسط خانواده بزرگ جغدها قرار گرفت. طول آن بین 53 تا 66 سانتی متر است البته جغدهای برفی نر کوچکتر از ماده ها هستند. رنگ بال و پر جغد نر کاملا سفید است ولی ماده ها، علاوه بر سفیدی، خال ها و رگه های سیاه رنگی نیز بر روی کمر و زیر شکم شان به چشم می خورد ولی صورت شان کاملا سفید است و چشمانی زرد رنگ دارند. جالب است بدانید که این جغدها بر خلاف سایر جغدها در روز پرواز می کنند و می توانند مسافت های بسیار طولانی را در طول روز طی کنند. خواستگاه این پرنده به قطب شمال و کشور کانادا بر می گردد. مردم شهر کبک که یکی از استان های این کشور است آن را به عنوان پرنده بومی خود معرفی کرده اند. جغد برفی هم از قدرت بینایی فوق العاده زیادی برخوردار است به قدری که حرکت جانوران قطبی مثل خرگوش را به خوبی در روی برف تشخیص می دهد و به سرعت و قدرت تمام آن را با چنگال های تیزش به هوا بلند می کند. این پرنده اصلا اهل مهاجرت نیست مگر اینکه هیچ منبع غذایی را در محدوده زندگی خود پیدا نکند.
Bubo scandiacus
جغد شاخدار
جغد شاخدار با نام علمی Asio otus و با نام انگلیسی Long-eared owl یکی دیگر از گونه های جغد است که به جغد شاخدار هم معروف است. این نوع از جغدها بیشتر در نواحی آسیا، اروپا و آمریکای شمالی پراکنده شده اند. آنها در هر جایی که مطابق میل شان باشد لانه می سازند. جنگل های انبوه، خرابه های متروک و حتی زمین های بایر می تواند یکی از گزینه های آنها برای ساختن لانه و تخمگذاری باشد. جغدهای شاخدار از خزندگان، جوندگان، پرندگان و حشرات تغذیه می کنند. اندازه آنها به 35 الی 36 سانتی متر می رسد و با گوش های دازی که دارند به راحتی قابل شناسایی هستند. رنگ بال و پر آنها قهوه ای است و خال های تیره تره تری از رنگ پرهایشان تمام سطح بدن شان را پوشانده است. رنگ چشم هایش نارنجی تیره است ولی از دور به رنگ سیاه دیده می شود. زمانی که هوا رو به سردی می رود، آنها مهاجرت نمی کنند فقط دسته های کوچکی تشکیل می دهند و همدیگر را گرم کنند تا زمستان به سر آید.
Asio otus
منبع : easy bator