طرفداری- مهدی بن عطیه، مدافع مراکشی الدحیل قطر که سابقه حضور در رم و یوونتوس را در کارنامه دارد، امروز 33 ساله شد. بن عطیه در مصاحبه با رومئو آگرستی، خبرنگار گل ایتالیا در خصوص موضوعات جذابی صحبت کرد که آن را می‌خوانیم.
وضعیت کنونی‌ات چطور است؟
حس خوبی دارم اما به خاطر این ویروس کرونای لعنتی، وقت چندانی درباره فکر کردن به فوتبال ندارم اما به آینده فکر می‌کنم چون هنوز احساس جوانی می‌کنم. حضور در قطر در واقع بهتر از چیزی است که فکر می‌کردم. در قطر زندگی فوق‌العاده‌ای می‌توانید داشته باشید. قطر البته از نظر فوتبالی لیگی چندان رقابتی ندارد اما این کشور در حال پیشرفت از نظر فوتبالی است و آن‌ها جام جهانی 2022 را در پیش دارند. بازیکنان باکیفیتی چون مانژوکیچ و یاسین براهیمی در این لیگ بازی می‌کنند.
رابطه‌ات با مانژوکیچ در الدحیل چگونه است؟
مثل همیشه، درست مثل زمانی که در یوونتوس بودیم. البته ماریو کمی درونگراست اما یک بازیکن حرفه‌ای است. او نیز از حضور در لیگ قطر لذت می‌برد و البته تطبیق یافتن با محیطی جدید کمی مشکل است. مانژوکیچ بازیکنی همیشه آماده است و تمام توانش را برای مبارزه درون زمین می‌گذارد.
از یوونتوس بگو؛ درست است که به خاطر رابطه نه چندان جالب با الگری از تیم رفتی؟
الگری انسانی خوب و یک مربی عالی است. مشکلی با او یا کس دیگری ندارم اما الگری به قول‌هایی که به من داد عمل نکرد. او در ابتدای فصل 19-2018 به من گفت فصل را با تو و کیه لینی شروع می‌کنم و بونوچی برای به دست آوردن جایگاهش در ترکیب اصلی باید بجنگد. بونوچی یک قهرمان است اما من انتظارم این بود تا فصل را از ابتدا شروع کنم و در صورت ارتکاب یک اشتباه نیمکت‌نشین شوم. در پایان فصل 18-2017 من در فینال کوپا ایتالیا دو گل به میلان زدم و صحبت‌هایی در خصوص تمدید قرارداد هم انجام شد اما چهار بازی پشت سر هم بدون یک دقیقه بازی نیمکت‌نشین شدم. الگری تقریبا مرا به تمسخر گرفته بود. من نیز عصبانی شدم و به او گفتم تا وقتی تو سرمربی یوونتوس هستی دیگر برای این تیم بازی نخواهم کرد. با این حال با سایر اعضای تیم رابطه بسیار خوبی داشتم.
از هم‌تیمی بودن با کریستیانو رونالدو بگو:
او چه به عنوان یک فوتبالیست و چه به عنوان یک انسان، شماره یک است. ذهن رونالدو همیشه سریع‌تر از دیگران کار می‌کند. خوشحالم که دوست رونالدو هستم و همیشه برایش آرزوی موفقیت دارم.
برای ایتالیا دل‌تنگ شده‌ای؟
خیلی، خانواده‌ام همین‌طور. فرزندانم می‌گویند به تورین برگردیم چون در آن‌جا دوستان زیادی دارند. با این حال من انتخاب خودم را انجام داده‌ام. من نیز با ایتالیا احساس نزدیکی می‌کنم چون این کشور را دوست دارم. مطمئنم که ایتالیا مصیبت‌ها را پشت سر خواهد گذاشت. ( سال گذشته بن عطیه گفته بود به قطر آمده‌ام تا فرزندانم در محیطی اسلامی پرورش یابند/مترجم )
از دوران حضور در رم و بایرن مونیخ بگو:
اولین چیزی که از رم به یادم می‌آید، هوادارانش است. این شهر با فوتبال زنده است. حتی در تاکسی هم مردم درباره فوتبال حرف می‌زنند. حضور در رم یکی از بهترین تجربه‌های فوتبالی‌ام بود و امیدوارم رم دوباره به کورس قهرمانی برگردد. در بایرن مونیخ در ماه‌های اول اوضاع خوب پیش می‌رفت و بهترین مدافع سری آ و پردرآمدترین مدافع تاریخ وقت بوندس‌لیگا بودم. گواردیولا و رومنیگه مرا انتخاب کرده بودند و این باعث رضایت من بود اما متاسفانه مصدومیت‌ها روی من تاثیرگذاشته بودند و البته دل‌تنگ ایتالیا شده بودم. در آلمان خوب جا نیفتادم و هر کاری کردم تا به ایتالیا برگردم.
کار با گواردیولا چطور بود؟
گواردیولا از نظر تاکتیکی بهترین مربی دنیاست و کس دیگری را بهتر از او نمی‌بینم. اما از نظر رابطه گواردیولا با بازیکنانش او را چندان نمی‌پسندم. از این نظر او برایم چندان مربی جذابی نیست.
به نظرت گواردیولا به یوونتوس خواهد آمد؟
گواردیولا می‌تواند گزینه مناسبی برای یوونتوس باشد اما به نظرم ساری نیز سبک فوتبالی فوق‌العاده‌ای دارد. امسال شاید برای یوونتوس سال سختی بود اما کمی صبر لازم است. درباره تیمی صحبت می‌کنیم که در تلاش است تمام جام‌ها را فتح کند. فکر نمی‌کنم اکنون باید در خصوص مربیان دیگری برای یوونتوس صحبت کنیم چون یووه همین حالا هم مربی بزرگی دارد.
حسرتی در 33 سالگی داری؟
نه، من به گذشته نگاه نمی‌کنم و نمی‌گویم کاش فلان اتفاق می‌افتاد. خوشحال و خوبم و همین کافی است، شاید اوضاع می‌توانست بدتر هم باشد. حسرتی ندارم.
