طرفداری | کریستین پانوچی (Christian Panucci) زاده 12 آوریل 1973 در شهر ساوونای ایتالیا است. او در پست‌های دفاع راست، دفاع میانی و دفاع چپ بازی می‌کرد. او فرزند ویتوریو، پستچی و تمبرشناس و هانا، مادری اهل جمهوری چک است. نخستین تلاش‌های پانوچی برای کسب درآمد، کار در یک پمپ بنزین بود که باعث شد او راه‌های امرار معاش را بیاموزد. اشتیاق به فوتبال از کودکی در کریستین شکل گرفت و در سال 1985، با حضورش در تیم‌های پایه جنوا به کمال خود رسید. او در سال 1990 به تیم بزرگسالان جنوا منتقل شد و در نخستین بازی خود در هفته پایانی فصل 92-1991، 62 دقیقه برابر ناپولی بازی کرد. اشتباه برابر چیرو فررا، مهاجم خطرناک ناپولی، اتفاق تلخی بود که برای پانوچی به وقوع پیوست اما گل نشدن این توپ، توانست تا نخستین بازی پانوچی را با خاطره بدتری همراه نکند. او در فصل 93-1992، بازیکن فیکس جنوا در خط دفاعی شد و در سه بازی لیگ برابر فوجیا، کالیاری و اینتر و یک بازی جام حذفی برابر یوونتوس، گلزنی کرد. آمار 33 بازی، چهار گل و دو پاس گل، این بازیکن را به پدیده فوتبال ایتالیا تبدیل کرد.
یک فصل بازی در ترکیب اصلی جنوا برای استعدادیاب‌های ایتالیایی کافی بود تا این بازیکن را به غول‌های فوتبال این کشور معرفی کنند. جدی‌ترین پیشنهادات پانوچی از سوی یوونتوس و میلان دریافت شده بود و این بازیکن نیز در آستانه حضور در بانوی پیر قرار داشت. در ادامه، میلانی‌ها پیشنهاد خود را با یوونتوس برابر کردند تا با اعتبار نتایج خوب فصول قبل‌شان، این بازیکن را راضی به حضور در تیمشان کنند. پانوچی با دو میلیارد لیر، پیراهن روسونری را پوشید و در هفته هشتم و دیدار برابر فوجیا، نخستین بازی خود را تجربه کرد. در ادامه فصل، این بازیکن به یار ثابت میلان در پست دفاع راست تبدیل و با درخشش در دربی دلامادونینای هفته 11 برابر اینتر که با یک گل و یک پاس گلش همراه بود، بیش از پیش در میان هواداران تیمش محبوب شد. او با چندپسته بودن خود در لیگ قهرمانان اروپا، عاملی مهم برای قهرمانی میلان در این جام شد زیرا توانست علاوه بر بازی در تمامی پست‌های دفاعی، یک گل برابر پورتو در مرحله گروهی و دو پاس گل در دیدارهای تیمش برابر کپنهاگن در مرحله گروهی و موناکو در نیمه نهایی، ثبت کند. او در دیدار فینال لیگ قهرمانان اروپا برابر بارسلونا، 90 دقیقه در پست دفاع چپ بازی و به قهرمانی تیمش کمک کرد. 32 بازی، سه گل و چهار پاس گل در این فصل برای کریستین ثبت شد.
در فصل 95-1994، میلان بار دیگر با عملکرد قابل قبول پانوچی به فینال لیگ قهرمانان اروپا صعود کرد اما این بار شکست از آژاکس، پایان تلخی برای آن‌ها بود. پانوچی در این دوره، موفق به ثبت بریس برابر آاِک آتن در مرحله گروهی شد و همانند دوره قبل، در تمامی پست‌های خط دفاع بازی کرد. 44 بازی، چهار گل و سه پاس گل، حاصل این فصل پانوچی در میلان بود که با گلزنی این بازیکن برابر تیم سابقش، جنوا در سری‌آ، همراه بود. در فصل 96-1995 که با دومین قهرمانی این بازیکن در سری‌آ همراه بود، او موفق به ثبت آمار 38 بازی و پنج گل شد و گل‌های مهمی را برابر رم و ناپولی به ثمر رساند. جدایی فابیو کاپلو، خبر خوبی برای این بازیکن نبود زیرا پانوچی در حضور این مربی به بلوغ تاکتیکی قابل توجهی رسیده بود و عملکرد موفقی را در دو بخش تدافعی و تهاجمی داشت. او تا نیمه فصل 97-1996 در میلان باقی ماند و در 20 بازی برای این باشگاه بازی کرد. فابیو کاپلو که هدایت رئال مادرید را برعهده گرفته بود، از همان ابتدای حضورش، درخواست خرید پانوچی را از مدیران باشگاهش داشت؛ اتفاقی که در ژانویه 1996 با هشت میلیارد لیر نهایی شد.
نخستین بازی پانوچی در پیراهن رئال، دربی مادرید در هفته 20 لالیگا بود. او در ادامه فصل، دروازه دپورتیوو لاکرونیا و بتیس را باز کرد و با آمار 21 بازی، دو گل و دو پاس گل، شریک قهرمانی رئال در لالیگا شد. پس از قهرمانی لالیگای فصل 97-1996، این بازیکن به قهرمانی دیگری با رئال در فصل 98-1997 رسید؛ دومین قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، تجربه‌ای قابل توجه برای این مدافع منظم و خوش‌فکر ایتالیایی بود که با حضورش در هشت بازی تورنمنت و گلزنی برابر روزنبورگ همراه بود. او در هفته 21 لالیگا، تک‌گل پیروزی‌بخش تیمش برابر سالامانکا را به ثمر رساند و به آمار کلی 33 بازی و دو گل رسید. این بازیکن یک فصل دیگر در مادرید حضور داشت و توانست تا آمار 42 بازی، دو گل و چهار پاس گل را ثبت کند. او در لیگ قهرمانان اروپا، موفق به ثبت بریس برابر اشتورم گراتس اتریش شد. دوری از کاپلو، بار دیگر باعث شد تا پانوچی، تصمیم به تغییر تیمش بگیرد زیرا کار با سه سرمربی مختلف در رئال مادرید فصل 99-1998، اتفاق خوشایندی برای مدافع منظم ایتالیایی نبود. پیشنهاد 18 میلیارد لیری اینتر که از حضور مارچلو لیپی در نیمکتش سود می‌برد، بسته پیشنهادی جذابی برای این بازیکن در نقل و انتقالات تابستان 1999 بود. پانوچی برای همکاری با لیپی، اشتیاق بالایی داشت اما نهایت این همکاری با پیش‌بینی فوتبال‌دوستان جور نبود.
نخستین بازی پانوچی برای اینتر در هفته نخست سری‌آ، برابر هلاس ورونا به وقوع پیوست. او در اینتر به پست دفاع مرکزی رسید و از همین رو، توانایی‌های تهاجمی خود را کمتر به معرض نمایش گذاشت. پانوچی که در میلان به سطح بالای فوتبال رسیده بود، در برابر این باشگاه، دربی‌های جذابی را تجربه کرد و به یک برد با بازی در پست هافبک راست و یک شکست با بازی در پست دفاع میانی رسید. او تنها در یک مسابقه برای اینتر گلزنی کرد و آن مسابقه، هفته پنجم برابر پیاچنزا بود. 31 بازی و یک گل، حاصل نهایی فصلی بود که با نیمکت‌نشینی، اختلاف با سرمربی و تمرد بازی برابر باری در جام حذفی پایان یافت. لیپی در دیدار آوریل تیمش برابر باری، درخواست داشت که این بازیکن وارد زمین بازی شود اما پانوچی که از نیمکت‌نشینی خود ناراضی بود، درخواست مربی خود را رد کرد و از این رو، اختلافاتش با لیپی به شدیدترین حالت خود رسید. او پس از یک فصل، تصمیم گرفت تا اینتر را به مقصد چلسی ترک کند. باشگاه چلسی، این بازیکن را با قراردادی قرضی به خدمت گرفت. نخستین بازی پانوچی در هفته نخست لیگ برتر برابر وست‌هم صورت پذیرفت. تک‌گل پیروزی‌بخش چلسی در بازی رفت مرحله نخست جام یوفا، تنها اتفاق مهمی بود که در دوران حضور این بازیکن در چلسی به ثبت رسید. او فقط در 10 بازی با پیراهن چلسی به میدان رفت و در نقل و انتقالات زمستانی 2001، راهی موناکو شد. این بازیکن پس از فسخ قرارداد قرضی خود با چلسی، به اینتر بازگشت و سپس با قرارداد قرضی جدیدی، راهی موناکو شد. در شش ماه نخست حضور در فرانسه، این بازیکن توانایی‌هایش در گلزنی را با انجام این مهم برابر بوردو، تروا و سن اتین ثابت کرد و به آمار 14 بازی و سه گل رسید.
موناکو در سال 2001، این بازیکن را خریداری کرد اما پس از پنج بازی، تصمیم به فروش او به باشگاه رم گرفت. فابیو کاپلو که در این زمان، سرمربی باشگاه رم بود، تصمیم گرفت تا برای سومین مقطع با پانوچی همکاری کرده و بار دیگر این بازیکن را به بهترین فرمش برساند. رم در ابتدا با قراردادی قرضی این بازیکن را به خدمت گرفت و پس از مدتی، قراردادش را دائمی کرد. نخستین بازی پانوچی برای رم، دیدار هفته سوم سری‌آ برابر پیاچنزا بود. یک هفته بعد، او دروازه فیورنتینا را باز کرد و سپس موفق به گلزنی برابر پیاچنزا در جام حذفی و بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا شد. آمار نخستین فصل حضور پانوچی در رم، 39 بازی، چهار گل و سه پاس گل بود. چهار فصل بعدی پانوچی در رم شامل 46 بازی، یک گل و چهار پاس گل در فصل 03-2002، 29 بازی، دو گل و سه پاس گل در فصل 04-2003، 33 بازی و یک پاس گل در فصل 05-2004 و 51 بازی، پنج گل و چهار پاس گل در فصل 06-2005 می‌شد. این بازیکن در فصل 07-2006، عملکرد درخشانی را به خصوص در گلزنی برای رم داشت و با بریس در دیدار رفت فینال جام حذفی برابر اینتر که انتقامی بر روزهای سختش با لیپی بود، قهرمانی این جام را برای پایتخت‌نشینان به ارمغان آورد. او در این فصل سری‌آ نیز به یک بریس برابر کاتانیا رسید و دروازه سمپدوریا (رفت و برگشت) و رجینا را باز کرد. تک‌گل پیروزی‌بخش برابر والنسیا در لیگ قهرمانان اروپا، از دیگر گل‌های این فصل پانوچی بود که آمارش را به 50 بازی، هشت گل و چهار پاس گل رساند.
او دو فصل دیگر در رم حضور داشت و به آمارهای 39 بازی، شش گل و یک پاس گل در فصل 08-2007 و 28 بازی، پنج گل و یک پاس گل در فصل 09-2008 رساند. گلزنی برابر چلسی در لیگ قهرمانان، انتقام دیگری بود که پانوچی با پیراهن رم، از روزهای سختش گرفت. با این وجود، خودداری از نشستن روی نیمکت رم پس از اعلام ترکیب رسمی دیدار ژانویه 2008 برابر ناپولی، حاشیه‌ای بود که گریبان پانوچی و رم را در آخرین فصل همکاری گرفت. او پس از این ماجرا، درخواست جدایی از تیم در نقل و انتقالات زمستانی را ارائه کرد اما پس از به نتیجه نرسیدن این مهم، مجبور به عذرخواهی با یک بیانیه رسمی از هواداران اعضای باشگاه رم شد. در سال 2009، این بازیکن به دوران حضور در رم خاتمه داد و راهی پارما شد. او در 20 بازی پیراهن پارما را پوشید و در یک مسابقه برابر بولونیا، برای تیمش گلزنی کرد. پس از یک فصل حضور در پارما، این بازیکن تصمیم به بازنشستگی گرفت. ثبات فنی، یکی از ویژگی‌های مثبت بازی پانوچی بود که در ظاهر این بازیکن نیز دیده می‌شد؛ او همیشه با مدل مویی مرتب و پیراهنی که درون شرت ورزشی، قرار می‌گرفت، در زمین بازی دیده می‌شد. کمتر پیش می‌آمد که پانوچی با ریش در زمین دیده شود زیرا او همواره در حال اصلاح سر و صورت خود بود و همانند یک کارمند نظامی، در اختیار تیم بود. با وجود حواشی مختلف که ناشی از علاقه بازیکن به موثر بودن بود، او با بازی در پست‌های مختلف و عملکرد قابل قبول در دو سبک تدافعی و تهاجمی بازی، یکی از بازیکنان پرطرفدار در میان مربیان ایتالیایی بود. لقب پانوچی در میان فوتبال‌دوستان، «El Grinta» به معنی «آقای مستحکم» بود.
او یکی از اعضای ایتالیای قهرمان در دو یورو زیر 21 سال بود و با نمایش‌های خوبش، یکی از بهترین‌های اروپا در رده سنی خود بود. نخستین بازی ملی پانوچی برای تیم ملی بزرگسالان ایتالیا در سال 1994 برابر تیم ملی اسلوونی به ثبت رسید. او در سال 1996، یکی از اعضای تیم فوتبال ایتالیا در المپیک 1996 آتلانتا بود اما به دلیل مصدومیت، مجبور شد تا به تنهایی، اردوی کشورش را ترک کند. او قرار بود تا پس از ناکامی در ادامه کارش در المپیک، با پروازی غیرمستقیم به مقصد پاریس، از آمریکا برود اما گم‌شدن چمدان، پانوچی را از اتفاق تلخی که می‌توانست فوتبال ایتالیا را تحت تأثیر قرار دهد، نجات داد. به دلیل گم‌شدن چمدان بود که پانوچی مجبور به استفاده از پرواز دیگری به سمت میلان شد و خبر تلخ سقوط هواپیمای پاریس را از رادیو شنید. پانوچی پس از جان به در بردن از این واقعه، تا سال 2002 موفق به حضور در تورنمنت ملی مهمی نشد و برای جام جهانی 1998 و یورو 2000 برگزیده نشد. او در جام جهانی 2002، سرانجام به نخستین تورنمنت ملی خود رسید و در چهار بازی به میدان رفت. او سپس در یورو 2004 به میدان رفت و در سه بازی، موفق به ثبت یک پاس گل برابر سوئد شد. اختلاف با مارچلو لیپی که از اینتر شروع شده بود، این بازیکن را از حضور در جام جهانی 2006 و قهرمانی مهم در این تورنمنت، محروم کرد. او در یورو 2008، آخرین روزهای ملی خود را گذراند و در دیدار برابر رومانی، گلزنی کرد. آخرین بازی ملی پانوچی، دیدار برابر اسپانیا در یورو 2008 بود و او با 57 بازی، چهار گل و سه پاس گل به ماجراجویی خود پایان داد. او پس از پایان فوتبال به مربیگری روی آورد و در چالش‌های مختلفی در این ماجراجویی قرار گرفت.
از سری خاطرات فوتبالی روز
