از زمان کشف دنیای اتمی و ماهیت های فوق العاده ی ان یکی از ایده های فوق العاده موتورهای گداختی بود که بتواند برای ماه ها و حتی سالها به فعالیت خود ادامه دهد. به شکل کلی و تئوری هر منبع انرژی گداختی به شکل بالقوه میتواند به عنوان یک ساختار بینهایت انرژی در نظر گرفته شود. با وجود اینکه از دهه ی هفتاد میلادی دانشمندان در حال تلاش برای ساخت راکتوری گداختی بودند به دلیل عدم وجود تکنولوژی لازم این پروژه ها عموما رها میشدند اما در قرن بیست و یکم محققان امریکا موفق به کشف روشی خاص برای توسعه ی موتور های موشکی-گداختی شدند.
در سال 2002 ساموئل کوهن دانشمند اسرائیلی-امریکایی در مقاله ای فوق العاده بخش هایی از ایده خود برای توسعه ی موتور گداختی را به نمایش گذاشت. کار ساخت این موتور راکت در سال 2005 در دانشگاه پرینستون اغاز شد و پس از انجام تست های طولانی فاز 2 این موتور-راکت در سال 2018 اغاز شد. سازمان انرژی امریکا، ناسا و ارتش این کشور از تامین کننده های مالی این پروژه هستند و هم اکنون دارپا در حال توسعه ی نسخه ی دیگری است که برای کاربردهای نظامی تکامل خواهد یافت.
بر اساس مقالات منتشر شده از این موتور راکت اتمی میزان تشعشع در ان بسیار پایین است به شکلی که به سادگی و بدون نیاز به افزایش وزن سازه قابل کنترل خواهد بود.
نسخه ی اولیه ازمایش شده توان تولید نیروی 5 نیوتونی را دارد. بر اساس محاسبات 35% از نیروی تولید شده صرف رانش راکت، 25% به گرما، 30% به نیروی الکتریکی، 10% به نیروی پراف تبدیل میشود. با توجه به همین اعداد این راکت میتواند محموله ای یک تنی را ظرف چهار سال به پلوتو برساند.
در تست های نهایی این موتور در سال 2015 در دانشگاه پرینستون این موتور به مدت 8 ماه بدون مشکل و استراحت فعال بود.
دانشمندان فعال در این پروژه که خود را برای فاز دو ان اماده میکنند در گزارشی عنوان کردند که با توجه به افزایش تجربه ی انها و پیشرفت دانش سازه ی مورد نیاز میتوانند تا سال 2025 نسخه ی دوم این موتور را با رانشی بیش از 50% برای مدتی بیش از دو سال را بسازند.
در صورت عملیاتی شدن این موتورها صنعت فضانوردی دچار انقلابی تاریخی خواهد شد چراکه باعث کاهش زمان مورد نیاز برای سفر به تمام نقاط منظومه ی شمسی و در اینده خارج از ان خواهد شد. در صورت توسعه ی موتور جدید در سال 2025 میتوان زمان لازم برای سفر از زمین به مریخ را از 9 ماه به 2 ماه کاهش داد.
