1- بقول پپ گواردیولا بعد از کرونا، همه مسابقات مثل بازی‌های دوستانه است.
2- بازی فوتبال بدون تماشاگران هیچ حس و حالی ندارد! و این مورد بیشتر بسود تیم های کوچک و ضعیف تر است. کرونا اختلاف ایجاد شده میان تیم‌های قدرتمند و ضعیف را کم کرده.
3- تیم های کوچک انگیزه خود رو از بازی با تیم بزرگتر می گیرند اما در تیم های بزرگتر حضور تماشاگر برای تحريک و تقويت انگيزه بازیکنان، الزامیست.
4- به مصاحبه رونالدو دقت کنید: "پس از فتح عناوین با مادرید به یک انگیزه بیشتر نیاز داشتم."
در تیم هایی مثل رئال مادرید که بازیکنانش سالهاست با هم بازی می کنند و تمام جام های ممکن رو فتح کردن، نداشتن انگیزه و عطش امری طبیعی است مخصوصا درمیان بحران کرونا که مسابقات بدون حضور تماشاگران، سرد و بی روح برگزار میشود.
5- تیم زیدان مثل خود زیدان بیش از اندازه صبور(صبوری بیش از حد یعنی انفعال) حوصله سر بر و کسل کننده شده و هیچ پویایی و شوق و ذوقی در این تیم دیده نمی شود.
6- بازیکنان رئال، در فصل گذشته انرژی و شادابی بيشتری داشتند، فراموش نکنیم جو استادیوم، تحریک یا تشویق و فریادهای اعتراض آمیز تماشاگران انرژی مضاعف به تیم می‌دهد. حالا بدون تماشاگر، تیم زیدان با رنج و سختی بیشتری خلق موقعیت میکند.
7- ترکیب رئال مادرید شبیه یک نوار ضبط شده است که چند سال به صورت متوالی برای همه بازپخش میشود.
8- برای رهایی از این تکرار خسته‌کننده کافیه مربی یا بازیکنان پیر و اشباع‌شده رو با ستارگان جوان و جدید دنیای فوتبال جایگزین کنید تا بببینید چه هوای تازه ای به تیم و هواداران تزریق میشود.
9- حتی تیمی که برای چند سال در صدر جدول حضور داشته گاهی نیاز به یک انقلاب دارد. انقلابی برای بازسازی و ساختن یک امپراتوری جدید با خرید چند بازیکن کهکشانی مثل ام‌باپه، هالند، پوگبا، دنی اولمو، کانته و .. تا سایر بازیکنان با ورود بازیکنان جدید، تحت فشار قرار بگیرند.
