تو ۱۶ سالی که فوتبال میبینم باید اذعان کنم که تیمی بهتر از بارسای پپ گواردیولا و بازیکنی بهتر از مسی در اون تیم ندیدم.
مسی واقعا بهترینه شاید الان جمب و جوش سالای قبل و چابکی دوران پپ رو نداشته باشه اما هنوز هم بهترینه. مسئله ای که ما داریم بد بودن یا افت مسی نیست مسئله اینه که تیمی که پپ ساخت یه تیم رویایی بود و مقایسه اون با تیم های بعدش باعث شد هیچوقت دیگه موفقیت های دوران پپ تکرار نشه.
اشتباه نکنید.
بله ما ۲۰۱۵ به محوریت ام اس ان اروپا و دنیا رو فتح کردیم و تیم تو هر پستی یه بازیکن کلاس جهانی داشت که به این تاریخ سازی ام اس ان کمک شایانی کردن اما اون تیم باهرقدر قدرت نمایی در حد تیم پپ نبود و همین مقایسه ام بلای جونش شد بازهم در آخر.
ما خوش شانس بودیم که شاهد هنرنمایی بهترین یا یکی از بهتری تیم های تاریخ بودیم. تیمی که تو همه جهات وحشتناک بود. تیمی که اجازه نفس کشیدن به حریف رو نمیداد اما چرا بعدش نتونستیم با اون سطح رویایی ادامه بدیم و زحمت های مسی دیگه دیده نشد؟!؟
جواب اینجاست دوستان! این فوتباله! و اون تیم تو هرپستش پادشاه اون پست رو داشته تو دفاع کاپتن پویول از بهترین دفاع وسط های تاریخ. راست؛ دنی آلوز از بهترین فولبک های تاریخ. لاین آپ سمت چپ و راست و وسط؛ سه پادشاه دیگه به نام های ژاوی و اینیستا و بوسکتس که هرکدوم تو سطح فضایی قرار داشتن و بهتر از همه این ها هم لیونل مسی بود که یگانه حماسه ساز مستطیل سبز بود!
مسئله این بود که فقط یکبار در طول نیم قرن ممکنه همچین تیمی ظهور کنه و اون تیمم یه دفعه به وجود نیومده بلکه با کلی سرمایه گذاری و برنامه ریزی های دقیق ساخته شده.
کاری که باید ما میکردیم و نکردیم این بود که تیممون رو به روز میکردیم. باید تغییرات تاکتیکی میدادیم و تیممون رو با توجه به مهره هایی که در دسترسمون بودن و میتونستیم به خدمت بگیریم میساختیم. یه تیم برپایه و اساس نیازهامون تو همه خطوط. نه موندن در خیال و رویای تیم پپ گواردیولا. نه جایگزین کردن مهره های بی نظیر اون که تازه همون تیم هم با توجه به اپیدمی شدن سبک دفاعی و کاتناچیوی ایتالیایی شدیدا آسیب پذیر شده بود. دقت کنید اونم با بهترین مهره های دنیا!
در یه دوره خیلی کوتاه لوچو تونست این سبک رو ارتقا بده و باتوجه به داشته هاش بازی مستقیم و ضدحمله رو هم به اون اضافه کنه که تا حدی ام تو بازه زمانی کوتاه خیلی موفقیت آمیز نشون داد و متاسفانه بعد از دنی آلوز و خریدای ناجورمون اون سبک هم کاراییشو از دست داد.
ارنستو والورده که همگان بهش ارادت ویژه داشتیم با تمام کمی ها و کاستی ها تیم رو تحویل گرفت و تیمی ساخت که روتین وار بازی کنه و نتیجه گیری کنه؛ چیزی که مد نظر منه و اونموقع نمیفهمیدیم و همیشه بهش میتاختیم و تنها ضعفی که داشت ، این بود که قدرت روحیه دادن به بازیکنا و سنت شکنی تو حالت های غیرعادی رو نداشت و فکر میکرد میشه همیشه به یه شکل نتیجه گیری کرد.
دوستان من! مسی هنوز هم بهترینه! تعریف و تملق رسانه های دشمن رو از امباپه نبینید! اون روبروی ضعیف ترین ورژن بارسا حداقل از لحاظ دفاعی تونست هتریک کنه!(این کار رو حتی بهترشو بواتنگ مهاجم سیه چرده تیم لوانته ام سال ۲۰۱۸ انجام داده بود اگه بخاطرتون بیاد تازه اون تیم به مراتب وضعیتش از این تیم فعلی بهتر بود)و با این هتریک اون رو هم رده مسی و رونالدو میدونن در صورتی که خودمون به چشم دیدیم وقتی تیمی یکم سفت بگیره بازی رو و فضا نده مثل رئال ۲۰۱۸ چجور تمام کاراییش رو از دست میده.
این تیم با همین وضعیت هم توان درو کردن همه چیز رو داره به شرطی که از خواب دوران پپ و مقایسه با اون و همچنین اصرار به سبکی که خود پپ هم الان به بی استفاده بودن و مزخرف بودنش اذعان داره دست برداریم و زمونه خودمون رو درک کنیم که البته این حالت رو تنها با یه مربی بادانش و فهمیده مثل گاسپرینی و امثال اینها میتونیم داشته باشیم نه مربی ای که صرفا بخواد به مالکیت توپ و پاسکاری های بی حد و حساب اکتفا کنه و ماکزیمم عملکردش همین باشه که نشون بده یه بازیکن رو تو ترکیبش داشته باشه میتونه که ۱۰۰ درصد پاس صحیح عرضی داشته
و در آخر باید دوباره بگم که
مسی بهترینه اما مسئله اینه تیمش میخواد مدل دوران گواردیولا نتیجه بگیره. اون تیم فیزیکی نبود اما بازیکن هایی داشت که به صراحت میشه گفت تئوریسین عمل گرا بودن یعنی همزمان که فکر میکردن میساختن و بهترین تصمیم رو میگرفتن سوای توان فنیشون خدای هوش و تصمیم گیری بودن. اون بازیکنا دیگه نیستن و نمیشه انتظار داشت هربازیکنی بتونه عملکرد اونها رو تکرار کنه تازه همونا هم تنها نبودن یعنی نبود هرکدومشون باعث میشد پازل تیم محشر گواردیولا ناقص بمونه بعد ما انتظار داریم مسی یه تنه همه کار بکنه
