- نیکو باندینی، خبرنگار ایتالیایی گاردین: وقتی جانلوییجی بوفون درباره بازنشستگی صحبت می کند، کمی سخت است که حرفش را باور کنیم. در سال 2017، جانلوییجی بوفون به من گفت در پایان فصل و پس از هفدهمین فصل حضورش در یوونتوس بازنشسته می شود. یک سال بعد، داشتیم از انتقال غافلگیر کننده به پاری سن ژرمن صحبت می کردیم. یک فرصت برای ماجراجویی دیگر؛ تجربه یک فرهنگ جدید، هم بازی شدن با نیمار و ام باپه و البته نوشتن آخرین فصل جذاب.
امروز، جانلوییجی بوفون 43 ساله است و به یوونتوس برگشته است؛ همچنان شاداب و پرانرژی است و صدای خنده هایش، اسپیکر لپ تاپم را می لرزاند. به گزارش وب سایت گاردین، مصاحبه جانلوییجی بوفون با نیکو باندینی از گاردین را می خوانید:
ببینید، در ذهن من یک علامت توقف نهایی وجود دارد؛ حداکثر تا ژوئن 2023 بتوانم به فوتبال ادامه دهم. پایان ژوئن 2023 واقعا می تواند آخرش باشد اما در عین حال، همچنین ممکن است طی چهار ماه آتی فوتبال را کنار بگذارم.
قرارداد بوفون در پایان ژوئن 2021 با یوونتوس تمام می شود اما عجیب است که قرارداد او برای یک فصل دیگر تمدید نشود. با این حال، بوفون هنوز تصمیم قطعی نگرفته و حداقل ها و حداکثرها را گفته است. بوفون می گوید:
من یاد گرفته ام که در زندگی، هیچ چیز قطعیت ندارد. راستش را بخواهید، برای من ماه اول قرنطینه ویروس کرونا خیلی زیبا بود. ابتدا همه گیری ویروس به من اجازه داد تا در زندگی، وقتی را به خودم اختصاص دهم. این چیزی بود که در کل زندگی ام اتفاق نیفتاده بود. تمام روز می توانستم با همسرم و فرزندانم وقت بگذرانم. می توانستم سرگرمی های خودم را داشته باشم، کتاب بخوانم و کارهای خودم را انجام دهم. هرگز فکر نمی کردم چنین فرصتی داشته باشم. از این فرصت نهایت استفاده را بردم و خیلی دوستش داشتم. البته با گذر زمان، این احساس سنگین تر می شود زیرا بیشتر و بیشتر به آن چه که دیگران می گذرانند، فکر می کنید.
شاید پول برای همه، درمان نهایی نباشد. بوفون در دهه سوم زندگی اش با وجود داشتن ثروت و شهرت فراوان، دچار افسردگی شدیدی شد که در نهایت درمان افسردگی اش را در هنر یافت و او توانست "سیاه چاله روحش" را با هنر پر کند. بوفون در این خصوص می گوید:
فکر می کنم چیزی که به شما اجازه می دهد واقعا خوب باشید، یک شادی و خوشبختی وجودی است. این حس شادی به خاطر کارهایی که انجام داده اید و انجام می دهید، خیلی خوب است. وقتی یک کتاب می خوانم یا یک فیلم می بینم و چیزهایی از آن ها می آموزم، حس بهتری دارم. اگر چیزی جدید یاد بگیرم و چیز جدیدی به من اضافه شود، احساسم نسبت به گذشته بهتر می شود. من فردی هستم که وقتی در خانه کنار همسر و فرزندانم باشم، واقعا به هیچ چیز دیگری نیاز ندارم. ما درباره هر چیزی صحبت می کنیم و به دنبال کنجکاوی های جدید هستیم. من کسی هستم که دوست دارد پیشرفت و رشدش ادامه دارد باشد. نمی دانم که بدتر یا بهتر شده ام، امیدوارم بهتر از قبل شده باشم اما در کل انجام این کارها حس خوبی به من می دهد.
اگر زندگی در خانه به بوفون خیلی خوش می گذرد، پس چرا او در 43 سالگی فوتبال را کنار نمی گذارد. بوفون 26 سال است که در فوتبال حرفه ای حضور دارد؛ زمانی با انریکو کیه زا در پارما هم تیمی بود و حالا با پسرش فدریکو، در یوونتوس هم تیمی است. پاسخ ساده این سوال این جاست: "بوفون معتقد است همچنان چیزهایی برای عرضه دارد." بوفون، خیلی پیگیر فوتبال آمریکایی نیست اما این را می داند که تام بردی، در 43 سالگی توانست هفتمین سوپرباول خود را کسب کند. بوفون در این باره می گوید:
مردم می گویند وقتی به سن من می رسید، به یک باره افت می کنید اما من این را باور ندارم چون چیزی را حس می کنم که هستم. با توجه به احساساتی که از خودم دارم، باور نمی کنم که ناگهانی سقوط کنم. من قویا به سرنوشت باور دارم. وقتی یوونتوس به من فرصت برگشتن را داد، فکر کردم شما نمی دانید، شاید دلیلی دارد. راستش را بخواهید، همه ما به جایی بر می گردیم که به آن تعلق داریم.
آندره آ پیرلو، دوست صمیمی بوفون در تیم ملی ایتالیا و بعدا یوونتوس، حالا سرمربی اوست. بوفون در خصوص دوستی با پیرلو که 15 سال با یکدیگر در تیم ملی ایتالیا هم تیمی بودند، گفت:
دوستی من و پیرلو خیلی قدیمی است. در واقع آشنایی من با پیرلو و گتوزو به 1993 باز می گردد. قهرمانی در جام جهانی 2006، رابطه ما را بسیار قوی و پایدارتر کرد. البته نمی توان دوستی را با قهرمانی در جام جهانی قضاوت کرد اما به هرحال آن ماجراجویی و سفری که داشتیم، پیوند ما را عمیق تر کرد. درک های متقابلی که بین ما در آن سفر یک ماهه ایجاد شد، هرگز از بین نخواهد رفت. درست است پیرلو دوست صمیمی من است اما مقابل مردم، همیشه او را آقا صدا می کنم. این مسئله به احترام مربوط است. او یک نقش دارد و من نقضی دیگر. وقتی از نقش هایمان خارج می شویم، با هم بیرون می رویم و آن جا، من جیجی خواهم بود و او آندره آ.
بوفون در جوانی، بسیار جسور و پرهیجان بود اما او حالا دوست دارد به عقب برگردد و به گذشته اش توصیه ای انجام دهد؟
[مکث]... بگذارید بگویم بله، برخی توصیه هایی هست که می توانم به خودم انجام دهم اما یادم هست که قبلا چگونه بودم و الان چه هستم. باید تجربیات خودم را داشته باشم. باید خرابکاری کرد. اگر شخصی هرگز در زندگی اش خرابکاری نکند و بهایش را نپردازد، به نظرم هرگز زندگی را درک نخواهد کرد. مهم است که در زندگی، اشتباه کنید و مهم تر آن است که بهایش را بپردازید. اگر شما وظیفه تان را انجام ندهید، تا پایان مدیون خواهید بود. احساس شرم، بخش مهم پیشرفت است. شرم باعث می شود احساس بدی داشته باشید اما در عین حال این شرم باعث می شود تامل کنید و بهتر شوید. با بالا رفتن سن، برخی اشتباهات را راحت تر می توان دید. با این حال در زمین فوتبال، هضم اشتباهات کمی سخت تر است. وقتی در بازی اشتباه کنم، راستش را بخواهید حس ناراحتی به من دست می دهد و پریشان می شوم. من عادت دارم همیشه نسبت به خودم بیشترین انتظار را داشته باشم و اگر نتوانم آن ها برآورده کنم، شدیدا شرمنده می شوم.
با این حال، بوفون در این فصل کم اشتباه بوده و به قول خودش شرمنده نشده است البته دلیلش این است که او کم تر بازی می کند. سه سال پیش وقتی بوفون به پاری سن ژرمن رفت، وویچک شزنی سنگربان اصلی یوونتوس شد اما با این حال، بوفون در فصل 21-2020 دو نمایش بسیار خوب و تاثیرگذار داشته؛ اولی پیروزی 3-0 در خانه بارسلونا و بعدی، تساوی 0-0 مقابل اینتر در نیمه نهایی کوپا ایتالیا. بوفون در خصوص هم تیمی بودن با رونالدو و حضور در این یوونتوس گفت:
حقیقتا هرگز تصور نمی کردم که تا این مدت بازی کنم اما فکر می کنم این داستان خیلی زیبا است.
