مطلب ارسالی کاربران
برای گابی، متشکریم کاپیتان
گابریل فرناندز آرناس ملقب به گابی، در ۱۰ ژوئیه ۱۹۸۳ در شهر مادرید متولد شد. در کوچکی و در حالی که فقط ۸ سال داشت، به عضویت آکادمی اتلتیکو مادرید درآمد و سال ها برای آکادمی اتلتیکو مادرید بازی کرد تا اینکه در سال ۲۰۰۳ به تیم اصلی رسید. در چهار سال بازی برای اتلتی (یک فصل هم بازی قرضی در ختافه) یک گل به ثمر رساند که مقابل اسپانیول و در جریان تساوی ۱-۱ دو تیم بود و سپس با قراردادی ۹ میلیون یورویی به رئال ساراگوسا پیوست و تا سال ۲۰۱۱ برای این باشگاه توپ زد و با آندرهررا، هافبک سابق منچستریونایتد و حال حاضر پاریس سن ژرمن همبازی بود و ۱۳۵ بازی، کاپیتانی این تیم و به ثمر رساندن ۱۶ گل و نجات دادن رئال ساراگوسا از سقوط به لالیگای دسته دوم ثمره ی حضور او به مدت ۴ سال در رئال ساراگوسا بود و با قراردادی ۳ میلیون یورویی در سال ۲۰۱۱ به خانه اش، اتلتیکو مادرید بازگشت. او در فصل اول حضورش در اتلتیکو توانست با شکست دادن بیلبائو در فینال لیگ اروپا قهرمانی این مسابقات را بدست بیاورد اما سال بعد افتخارات بیشتری در انتظار او بود، پیروزی خرد کننده ۴-۱ در سوپرکاپ اروپا مقابل چلسی و فتح سوپرکاپ اروپا و پیروزی ۲-۱ در شبی سخت که در همان بازی هم گابی اخراج شد کوپا دل ری را برای اتلتی و گابی به ارمغان آورد. در سال ۲۰۱۴ قهرمانی شیرین در لالیگا با تساوی بسیار دشوار در روز آخر در نیوکمپ کام همه ی هواداران را شیرین کرد تا اینکه روز تلخ فینال لیسبون فرا رسید. اتلتیکو با گل گودین جلو بود و فقط به ۲ دقیقه مقاومت نیاز داشت اما در دقیقه ی ۹۳ رویای همه ی هواداران رنگ خاکستری گرفت و شکست تلخ و سنگین ۴-۱ در وقت های اضافه در مقابل رئال مادرید قدرتمند شیرینی لالیگا را از بین برد. فصل ۲۰۱۵ فصلی نچندان جالب بود و اتفاق خاص و قابل اشاره ای در آن نیفتاد اما سال ۲۰۱۶ باز هم اتلتیکو به فینال لیگ قهرمانان رسید. شب میلان فرصتی برای تلافی و جبران شکست دو سال قبل بود ولی رئال مادرید پرستاره تر از اتلتیکو جوان بود،نبردی مانند فینال ۲۰۱۳ ومبلی، نبرد تیمی پرافتخار و قدرتمند در مقابل تیمی جوان که با هزاران امید و آرزو به این نبرد سخت رسیده بود و لحظه ی احساسی زیادی را پشت سرگذاشته بود. نبرد سخت در میلان شروع شد تا اینکه در دقیقه ی ۱۵ ضربه ی راموس کار را سخت کرد، دقایق همانطور می گذشتند تا اینکه در دقیقه ۵۱ ال نینو با خطای پپه متوقف شد و داور پنالتی گرفت، گریزمان پشت پنالتی ایستاد و آن را به تیرک کوبید تا شب تلخ اتلتی تکمیل شود اما این پایان کار نبود، دقیقه ۷۹ پاس زیبای کاپیتان به خوانفران رسید و او هم توپ را روی دروازه ارسال کرد تا شلیک کاراسکو به سقف دروازه لوس بلانکوس بچسبد و همه چیز از نو ساخته شود، تا اتلتیکو ثابت کند هنوز نمرده است و می خواهد زنده بماند. زمان گذشت و گذشت تا اینکه ضربات پنالتی فرارسید کاپیتان پشت ضربه قرار گرفت و توپ را به کنج دروازه رئال مادرید چسباند تا پنالتی ها مساوی بماند، پنالتی ها یکی پس از دیگری گل میشد تا اینکه ضربه خوانفران به تیرک دروازه برخورد کرد و رونالدو پنالتی آخر را گل کرد تا شب سیاه روخی بلانکوس تکمیل شود. چهره ی غم زده و مبهوت بازیکنان و دیگو سیمئونه و کاپیتان گابی از پیش چشم همه می‌گذشت. آن شب، شبی بسیار تلخ بود، شبی که در آن ساق های خسته بازیکنان اتلتیکو به زانو در آمد، شبی که شگفتی ساز لیگ قهرمانان زانو زد، شبی تلخ و تاریک. به هر صورت آن شب هم گذشت و فصل ۲۰۱۷ هم نکته خاصی نداشت بجز خداحافظی با ورزشگاه فراموش نشدنی ویسنته کالدرون و شروع شدن فصل بعد در ورزشگاه مترو پولیتانو،خداحافظی با جهنم ویسنته کالدرون. فصل ۲۰۱۸ هم می رفت با ناکامی فراوان به پایان برسد، نایب قهرمانی در لالیگا و حذف در کوپا دل ری و دور گروهی لیگ قهرمانان، نشان می داد که کاپیتان گابی و ال نینو دوست داشتنی بدون جام از اتلتی خواهند رفت اما صعود به فینال یورو لیگ همه چیز را تغییر داد. در شب مه آلود و بارانی لیون، دو گل گریزمان اتلتی را مقابل مارسی پیش انداخت و در دقیقه ۸۹ روی پاس کوکه، کاپیتان با یک ضربه تمام کننده تیر خلاص را به پیکره نیمه جان مارسی وارد کرد. فصل آخر بود و کاپیتان هم از خانه رفت به السد قطر. در ۷ سالی که برای اتلتی بود ۲۴۰ بازی و ۶ گل ثمره ی کار رهبر اتلتی بود. بعد از دو فصل حضور در السد قطر بالاخره در ۲۹ نوامبر از دنیای فوتبال رفت، اما گفت که برمی گردد، در قامت یک عضو کادر فنی،مثل تیاگو مندس پرتغالی که در قامت یکی از اعضای کادر فنی به روخی بلانکوس برگشت.با اینکه رفت و اتلتی را ترک کرد، اما هواداران می دانستند اتلتی در قلب اوست و روزی بازمی گردد، مثل روزی که از ساراگوسا به خانه برگشت، همه می دانند که خیلی زود باز می گردد و باز هم می آید تا در خانه باشد، کنار هواداران و بازیکنان و البته، کنار ال چولو. در ورطه ملی هم حسرت یک بازی ملی برایش ماند و هیچ وقت نتوانست برای تیم ملی اسپانیا بازی کند، حتی زمانی که کوکه ۲۲ ساله به تیم ملی دعوت شد هم او نرسید و برای همیشه حسرت بازی ملی در دلش ماند، اما او هر کجا که باشد باز هم برای هواداران اتلتی محبوب است، دوستت داریم کاپیتان.
