به گزارش طرفداری، محمدرضا احمدی گزارشگر دربی پایتخت، در جریان گزارش این بازی، واکنش غیر متعارفی به رفتارهای کنار زمین نیمکت نشینان دو تیم نشان داد. حالا علی بحرینی، ترانه سرای مشهور و فوتبال نویس باتجربه، این واکنش و حرف های محمدحسین میثاقی را تحلیل کرده است... علی بحرینی می نویسد؛
جمعه (24 اردیبهشت) است و روز برگزاری دربی پرسپولیس - استقلال. محمدرضا احمدی و محمدحسین میثاقی، سکان شبکه سه سیما را به دست گرفته‌اند. یکی از آنها در ورزشگاه آزادی است و دیگری، چند کیلومتر آن طرف‌تر در استودیو. برای خودشان این حق را قائلند تا دیده و شنیده شوند. من هم چنین حقی را از آنها سلب نمی‌کنم اما اعتقاد دارم که گفتارشان باید سنجیده باشد و صدالبته بر این باورم که برای فرو رفتن در نقش گزارشگر یا مجری شجاع، باید ادوات شجاعت را در اختیار داشته باشند!
از تمام این‌ها که بگذریم، باید این نکته را در نظر بگیریم که کسی مثل من، به‌خاطر "تفریح" فوتبال نمی‌بیند و جزو آنهایی نیست که در طول سال فقط چند مسابقه را تماشا می‌کنند! من، در فوتبال "ریشه" دارم؛ محیطش را می‌شناسم، با آن بزرگ شده‌ام، درسش را خوانده‌ام، هزاران صفحه مطلب و نقد فنی درباره‌اش نوشته‌ام، با مهم‌ترین تیم‌های کشورم به سفرهای بین‌المللی رفته‌ام، از واقعیت‌هایش آگاهی دارم، ولو در سطحی پایین روی نیمکت سرپرستی چند تیم نشسته‌ام و در یک جمله "فوتبال را زندگی کرده‌ام"!
من و آدم هایی مثل من که چهل و چند سال از عمرمان سپری شده را حتی افرادی بزرگ تر از میثاقی و احمدی نیز نمی‌توانند فریب بدهند! خصوصاً اگر از عالم رسانه و ترفندهای رسانه‌ای نیز اطلاعاتی داشته باشیم!
میثاقی و احمدی، گلایه می‌کنند از اینکه حجم حرف‌ها در خلال برگزاری دربی، چقدر زیاد است! از نظر آنها، زیاد حرف‌زدن بازیکنان و نیمکت‌نشین‌ها روی کیفیت مسابقه تاثیر گذاشته است! این نظرشان، قطعاً "غلط" است! آنها، فوتبال را فراتر از دیدن بازی‌هایش نمی‌شناسند! امثال احمدی و میثاقی، محصولات گلخانه‌ای سیما هستند و در فوتبال، اصالت ندارند. تم اصلی اجرا و گزارش آنها، اعتراض به فضای حاکم بر مسابقه است اما حتی آنقدر شجاع نیستند که از چند نفر (چه بازیکنان و چه اعضای کادر فنی دو تیم) به عنوان مقصر نام ببرند! آنها دقیقاً مثل بعضی از سخنرانان سیاسی که "سربسته" سخن می‌گویند و خیر سرشان حرف‌های تند می‌زنند اما معلوم نیست چه کسی را هدف گرفته‌اند، ظاهر می‌شوند! چند جمله گنگ و پرطمطراق می‌گویند و خودشان را معترض نشان می‌دهند! حواسشان هم هست که هیچ کسی را مورد انتقاد مستقیم خودشان قرار ندهند! چون به آدم‌های شاغل در فوتبال برای دعوت به برنامه‌هایشان نیاز دارند!
احمدی و میثاقی، فوتبال را با سر و صدای تماشاگران شناخته‌اند؛ همان هیاهویی که باعث می‌شود صداهای داخل و اطراف مستطیل سبز، شنیده نشود. این دو نمی‌دانند که در سراسر جهان، حرف‌زدن با بازیکنان تیم‌های خودی و حریف و داور و روی اعصاب یکدیگر رفتن، یکی از مشخصه‌های فوتبال است! به همین دلیل از فضای حاکم بر دربی اردیبهشت ۱۴۰۰ شگفت‌زده می‌شوند و شروع می‌کنند به انتقادهای سطحی و بی‌منطقی که از طبیعت ذاتی فوتبال فاصله دارد.
محمدرضا احمدی در خلال گزارش مسابقه پرسپولیس - استقلال، ناگهان به یک مصلح اجتماعی تبدیل می‌شود و به نقد عارضه "زیاد حرف‌زدن" می‌پردازد! گفته هایش شاید میان عوام، طرفدارانی پیدا کند و کسانی پیدا شوند که او را یک گزارشگر شجاع، بدانند! من می‌خواهم با این نظر او، موافق باشم و بپذیرم که ما ایرانی‌ها، زیاد حرف می‌زنیم! اما دوست دارم از احمدی بپرسم: در میان تمام گزارشگران مسابقه‌های فوتبال، آیا کسی را سراغ دارد که به اندازه خودِ او حرف بزند؟ آیا نقد زیاده‌گویی در مورد گزارشگرانی که برای سکوت‌های چند ثانیه‌ای در طول گزارش شان کمترین اهمیت را قائلند، جایز و وارد نیست؟!
محمدحسین میثاقی در طول ماه‌هایی که یکه‌تاز شبکه سه شده، چقدر تجربه اندوزی کرده و پیشرفت داشته است؟ خودش می‌داند که ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۰ چند بار به بهانه‌های مختلف از احمدی تشکر کرد؟ آیا می‌داند که در طول اجرای برنامه آن روز، چند بار برای برنامه دوشنبه شب خودش تبلیغ کرد و کوشید برای "فوتبال برتر" دوشنبه، مخاطب جذب کند؟ به او پیشنهاد می‌کنم فیلم برنامه جمعه‌اش را ببیند تا بفهمد چقدر پرحرف بوده و بدتر از آن چقدر حرف‌های تکراری زده است! از او می‌خواهم در تماشای برنامه خودش به این مساله هم توجه کند که چند بار وسط حرف‌های سه مهمان برنامه (محسن ترکی، ادموند بزیک و پیروز قربانی) پریده و به جای آنها حرف زده و یا تلاش کرده به گفته‌های این سه نفر، جهت بدهد!
