با سلام
مدتی بود ک فوتبال نمیدیدم ،در حقیقت وضعیت بارسا و آرژانتین بدجور منو کلافه کرده بود و من ازون دست آدمایی هستم ک وقتی بدونم شانس بردن ندارم ترجیح میدم بازی نکنم، وقتی ام بدونم تیمم شانس بردن نداره ترجیح میدم فوتبال نبینم .
دو چیز در فوتبال واسه من مهمه : اول بازی زیبا و جسورانه و دوم کسب نتیجه ک متاسفانه بارسا و آرژانتین سالهاست توی هر دو مورد مشکل‌جدی داشتن و اخرین باری ک این دو تیم قدرتمند بودن به ۲۰۱۶ میلادی برمیگرده ک ازین دو تیم انتظار قهرمانی توی تورنومنت های بزرگ میرفت و از سال ۲۰۱۷ بارسا پله پله پایین رفت و آرژانتین بعد از کوپا سنتناریوی کذایی دچار فروپاشی شد .
در حقیقت آرژانتین و بارسا لیاقتشون خیلی بیش از قهرمانیایی بود ک تابحال کسب کردن چرا ک خیلی از جامها رو روی اتفاقات از دست دادیم ، مخصوصا آرژانتین ک توی این دهه سه فینال رو باخت ک توی هر سه فینال در بدترین حالت بازی متعادل و پایاپای بود .
بگذریم .
امسال از همیشه ناامید تر بودم ، چراکه مسی هم پا بسن گذاشته بود . با توجه به جام جهانی ۲۰۱۸ و کوپا ۲۰۱۹ فکرشم نمیکردم ک آرژانتین حتی توان رقابت داشته باشه دیگه چه برسه به اینکه توی خاک برزیل قهرمان شه . آرژانتین بعد از تاتا مارتینو هیچ گاه تیم با برنامه و منسجمی نبوده و به ندرت بازی از این تیم میشه دید ک برای مهار و سپس ضربه زدن به حریف برنامه ی مشخصی داشته باشن . توی این دهه آرژانتین اینقد مربی عوض کرد و اینقد مهره و ترکیب و تاکتیک عوض کرد ک حتی منی ک سالهاست از زیر و بم این تیم خبر دارم واسه شناختن مربیا و بازیکنای ارژانتین به مشکل خورده بودم ، مثلا آرژانتین بعد از تاتا رفت ادگاردو بائوزایی رو اورد ک گهگاهی خانوادشم یادشون میره این شخص کیه دیگه چه برسه به ما ! فکرشو بکنید این مربی خیلی از سالای زندگیشو توی اکوادور مربیگری کرده بعد اومدن گذاشتنش سرمربی تیم ملی آرژانتین ک در کنار سه چهار تیم دیگه از پر ستاره ترین تیم های فوتبال هست .
بعد از بائوزا سامپائولی رو گذاشتن ک مربی بدی نبود ولی زیر فشار آرژانتین کمرش شکست و اصلا نتونست کار کنه ، اون گند زد بعد اومدن دستیارشو سرمربی تیم کردن !
آرژانتینی ک با اقتدار به سه فینال پیاپی رسیده بود در عرض یکی دو سال تبدیل به تیمی شد ک حتی روبروی بدترین تیما هم به مشکل میخورد و اصلا توان فوتبال بازی کردن نداشت این تیم .
تیم بعد از ۲۰۱۶ یه سره گند زد و این روند فاجعه تا مرحله ی گروهی کوپا ۲۰۱۹ ام ادامه داشت اما بعد ازون یه چیزی توی ارژانتین عوض شد ، تیم آرژانتین ک تا قبل از بازی مقابل قطر هرز بازی میکرد و شلخته بود یه مقدار بهتر شد اما مهم ترین مسئله این بود ک بازیکنا به خودشون اومدن . از بازی مقابل ونزوئلا به بعد آرژانتین مسیر خودشو پیدا کرد ، تیمش دیگه رنگ و بویی از تیمای بزرگ مغرور و مقتدر نداشت اما بازیکناش برای هر توپ میجنگیدن ، دقیقا مثل اروگوئه و پاراگوئه .
اون نوع فوتبال ادامه داشت و آرژانتین بعد از باخت کوپا ۲۰۱۹ مقابل برزیل ( ک بخاطر اتفاقات درون بازی بود نه کیفیت فوتبالی ) یه روند بدون باخت رو طی کرد ، روندی ک برای هر دقیقش بازیکنا جنگیدن .
امسال از همیشه نا امید تر بودم چون مسی پابسن گذاشته بود بازی ها هم در زمین تیمی بود ک عمرا سابقه نداشت توی کشورش وا بده . ازونور به فوتبال آرژانتین هم اعتقادی نداشتم ، میدونستم میجنگن میدونستم با عزم و اراده شرکت میکنن ولی کیفیت فوتبالی و تکنیک و تاکتیک هم لازمه ک تیم تیته به مراتب از لحاظ کیفیت بازیکنا و انسجام تیمی از ما بهتر بود .
در ناامیدی بسی امید هست و ما قهرمان شدیم ، عزم و اراده ی آرژانتینیا به کیفیت فوتبالی برزیل چربید ، آرژانتین جدیت بیشتری داشت ، بازیکنای آرژانتین توی این جام بیش از توانی ک قبلا از خودشون نشون داده بودن توان گذاشتن .
شاید اگه ۲۰۱۱ ، ۲۰۱۵ و یا ۲۰۱۶ آرژانتین قهرمان کوپا میشد اتفاق عجیبی نبود چون اون سالها بهترین تیم منطقه بودن و ستاره های بزرگ این تیم همه در بهترین شرایط فوتبالشون بودن اما امسال ...
آرژانتینیا هم با ۲۸ سال سرافکندگی و ناامیدی جنگیدن ، هم با برزیل در کشور برزیل در معبد فوتبال برزیلیا « ماراکانا » اون هم در صورتی ک این تیم جز ۳ و یا ۴ بازیکن بزرگ ک همه بالای ۳۰ بودن فوق ستاره ای نداشت و از همه مهمتر روی نیمکتش کسیو نداشت ک جنگای تاکتیکی رو ببره . شاید اگه سیمونه مربی تیم بود با کمتر از اینها هم انتظار قهرمانی رو داشتم چون مربیای بزرگ با دست خالی ام معجزه میکنن اما از اسکالونی انتظار نداشتم ک همچین تیمی بسازه .اسکالونی کار بزرگی انجام داد .
