دوباره فصل انتقالات شد و دوباره سردردهای ما و لرزش تن و بدن که کدام بازیکن می خواهد به تیم اضافه شود یا کدام بازیکن تمدید کند و کدام یک جدا. ( درباره تیم خودم حرف می زنم و کاری به تیم های دیگر ندارم). اینکه مدیریت در استقلال، سال هاست که کج راه رفته و به جز ضرر هیچ چیز دیگری برای تیم به همراه نداشته به کنار. اما واقعا این روند رو به رشدی که هر ساله قیمت بازیکنان را بالاتر برده و باشگاه برای تمدید یا اضافه کردن بازیکنان جدید باید مبالغ هنگفتی را متحمل شود خبر از آینده شومی برای باشگاه خواهد داد. هر مدیری که بالای سر تیم می آید از جیب خالی باشگاه سخن می گوید و ارقام و بدهکاری های گذشته که هر سال به شکل تصاعدی بالا می رود. هیچ وقت در این چند سال نفهمیدم مبالغ ورودی به باشگاه چگونه و از چه طریق و به چه مناسبتی به مجموعه تزریق می شود یا وعده داده می شود که در چند ماه ابتدایی همه این پول ها به هوا می رود و در طول فصل باشگاه دم از نداری و بی پولی می زند و اشک هوادار را در می آورد. طبق قانون، به استقلال به عنوان یکی از باشگاه های زیرمجموعه وزارت ورزش از طریق منابع مالی دولتی نمی توان کمکی کرد. می ماند اسپانسر که آن هم معمولا در بحث قرارداد، باشگاه متضرر می شود و پول چندانی دست باشگاه را نمی گیرد. در بحث فروش بازیکن هم که معمولا شکل قراردادها به گونه ای است که اصلا به چشم نمی آید. بحث درآمد از تبلیغات و پخش تلویزیونی و بلیت فروشی هم که انگار در فوتبال ایران جایی ندارند. بازیکنان هم که هر سال توقع شان بالاتر می رود و توسط کارگزارهای خبره خود، مبالغ آنچنانی طلب می کنند و بعد هم ادای تعصب و غیرت و این اداهاشان را در فضای مجازی و گاهی متاسفانه در زمین به رخ می کشند، اما دریغ از یک بازی دلچسب و واقعی. هوادار هم که بی توجه به همه مشکلات باشگاه، توقع دارد بهترین و گران ترین بازیکنان در تیم باشند و هر سال هم، چه در لیگ و چه در آسیا سربلند باشند و جام بیاورند. نمی دانم مشکل از کجاست. اما فقط این را می دانم که بسیاری از این اداهای تعصب بیشتر بازیکنان، منهای اندکی، تنها بابت پر کردن جیب هاشان و خرید ویلاهای جدید و ماشین های رنگارنگ بوده و به جان هم انداختن هوادار از همه جا بی خبر. و بعد پا روی پای می اندازند و به همه این جدل ها نگاه می کنند و لبخندی از سر رضایت، که توانسته اند کمی بیشتر در این توجه عمومی بمانند.