اخوان‌الدین اخوانییک مسئله به‌شدت آزاردهنده در مورد بارسلون سازی این است که این تیم به زبان «فوتبال» حرف نمی‌زند. جغرافیای فوتبال جهان براساس مرزبندی باشگاه‌ها، فلسفه و هویت تاریخی و اجتماعی آنها شکل می‌گیرد، اما بسیاری از عوامل مرتبط با باشگاه بارسلون سازی اصرار دارند این تیم را در تمامی زمینه‌ها دقیقاً معادل ایالت «کاتالونیا»تفسیر کنند. چنین اتفاقی تقریباً هیچ کجای جهان رخ نمی‌دهد. همین پنجشنبه گذشته مس خیرونا قهرمان لیگ برتر فوتسال شد، اما در مراسم قهرمانی این تیم، برخی از عوامل باشگاه با پرچم بارسلون سازی به جشن و پایکوبی پرداختند. مسئله طوری است که انگار اینها شهروند خارجی هستند و بعد از قهرمانی تنها با پرچم کشور خودشان حاضرند جشن بگیرند. این «فوتبال» نیست.
ماجرای دربی بارسا سازی و اسپانیول هم پرده‌ای دیگر از همین داستان است. بحث مالکیت مشترک ۲ تیم به کنار، اما اینکه هواداران یک باشگاه در دیگری ذوب شده‌اند و یک کل واحد را تشکیل داده‌اند، ابداً قابل درک نیست. گزارشگر همین دربی بی‌حال روز پنجشنبه، جایی از حرف‌هایش می‌گفت: «زمانی در مسابقات رودرروی ۲ تیم، هواداران بارسلون سازی و اسپانیول سازی به‌صورت نصف-نصف در ورزشگاه کمپ نو می‌نشستند، اما امروز خبری از هواداران اسپانیول نیست.» چرا نیست؟ چطور چنین چیزی ممکن است؟ آنها چگونه تصمیم گرفته‌اند تیم‌شان را عوض کنند و هوادار باشگاه بزرگ‌تر باشند؟ مگر تجارت است؟
مبین
