سالهای بین ۷۰ تا ۸۰ خیلی چیزهای عجیبی مد میشد.
مثلا یه دوره سهراب‌سپهری مد شد. هرکی رو میدیدی داشت سهراب میخوند.
حالا چرا؟ چون خسرو شکیبایی که اون سالها رو بورس بود، یه کاست داده بود بیرون که شعرهای سهراب رو دکلمه کرده بود.
یا مثلا یه دوره گیتار مد شد، تو خیابون رو دوش همه گیتار میدیدی.
بعد از گیتار، دف مد شد. این دفی‌ها یه احساس خود‌فرهیخته‌بینی هم نسبت به گیتاری‌ها داشتن.
بعد از جام ملتهای۹۶ هم یهو فوتبال مد شد. دختر و پسر فوتبالی شدن و دیوار اتاق‌ها پر از پوستر عابدزاده و شاهرودی.
یه دوره هم کلکچال مد شد. صبحهای جمعه همه دختر پسرهای تهران کلکچال بودن.
در دوران پساکوبلن هم، گل‌چینی مد شد. همه زن‌ها تو خونه گل‌چینی درست میکردن.
یا مثلا یه دوره تندخوانی نصرت مد شد، همه بچه‌هاشون رو فرستادن کلاس تندخوانی که تند بخونن.
تصور والدین هم این بود که لابد بعد از کلاس تندخوانی بچه‌شون مثلا سه سال راهنمایی رو یکساله میخونه !
