با نگاهی دقیق به ترکیب‌ها و ترکیب‌های تاکتیکی، بیایید تفاوت‌ها و شباهت‌ها بین هر دو تیم بارسلونا را بررسی کنیم.
اگرچه کومان بار ها با 4-2-3-1 و 3-5-2 بازی می کرد، اما معمولاً از ترکیب استاندارد 4-3-3 استفاده می کرد. چیدمان او نسبتاً ساده بود: بازی با مدافعان کناری هجومی، دستور دادن به شماره 6 (سرجیو بوسکتس) که در مراحل هجومی بین دو مدافع میانی قرار بگیرد، داشتن یک مهاجم مرکزی راحت با افت در عمق برای ایجاد فضا برای دوندگان. و دارای فضاهای داخلی هستند که در نیم فضاها و اطراف آن کار می کنند .
.
بارسلونا ی ژاوی دو شکل متمایز دارد، 4-3-3 و 3-4-2-1، با این حال برخی از اصول ثابت هستند. در مقابل اسپانیول، سرمربی از یک 4-3-3 ( سه سه چهار ) استفاده کرد که تمام آنچه را که قول داده بود، از استفاده از عرض زمین تا حد امکان تا استفاده از یک خط هجومی بالا، کامل کرد.
.
4-3-3 ژاوی از جهات مختلف با کومان تفاوت داشت. مینگئزا که در پست دفاع راست بازی میکرد، در مالکیت توپ، دستور گرفت تا با مدافعان میانی جرارد پیکه و اریک گارسیا، یک شبه دفاع سه دفاعی تشکیل دهد. جوردی آلبا (در دفاع چپ) برعکس در زمین بازی کرد و به جای آن به عنوان وینگر عمل کرد و شکل 3-3-4 را ایجاد کرد. این بدان معنی بود که ایلیاس آخوماچ (و بعداً عبده) در سمت راست پاک سازی شده بود و باید عرض را حفظ میکرد. این به شدت باعث اضافه بار سمت چپ زمین شد، اما من در ادامه به عواقب آن خواهم پرداخت.
.
زیر نظر کومان، آلبا و مینگئزا هر دو دستور می‌گرفتند که در بالا و پایین بازی کنند، در حالی که ژاوی از وینگرهای خود برای انجام این کار استفاده می‌کند. وقتی سرجینو دست از مصدومیت بازگردد، ارزش این را دارد که بیننده نحوه استفاده ژاوی از او و عثمان دمبله در سمت راست باشیم. به هر حال، هر دو در عرض باز کردن و جذب بازیکنان با فضای زیاد عالی هستند، و Dest ممکن است دقیقاً در پست دفاع دفاع راست کلاسیک پیشرفت نکند.
در سمت چپ، بازگشت نهایی فاتی امکان برش‌ها و همپوشانی‌های طبیعی داخلی را برای آلبا فراهم می‌کند، بنابراین این کمتر جای نگرانی دارد. در اواسط هفته مقابل بنفیکا، ژاوی شکل مورد علاقه خود را 3-4-2-1 انتخاب کرد، ترکیبی که با باشگاه قبلی خود السد به آن عادت کرده بود. این نیز کاملاً متمایز از 3-4-3 و 3-5-2 کومان بود.
