آرام آرام به روزهای پایانی سال و روزهای پایانی انتخابات تیم منتخب قرن نزدیک می شویم. این هفته را با حسن نظری شروع کردیم، با سید مهدی ابطحی، حسین آبشناسان و علیرضا حقیقی ادامه دادیم و با سردبیر رسانه طرفداری به پایان می بریم.
به گزارش طرفداری، مهدی هژبری تیم منتخب قرن خود را به شرح زیر انتخاب کرد.
دروازه بان: احمدرضا عابدزاده
سنگربان محبوب من زنده یاد ناصر حجازی است اما از لحاظ تاثیری که عابدزاده روی فوتبال ایران داشته، انتخاب من عابدزاده است. بدون او به جام جهانی 1998 فرانسه نمی رفتیم و فوتبال در ایران تا مرز تعطیلی می رفت.
مدافعان میانی: پرویز قلیچ خانی و رحمان رضایی
انتخاب پرویز قلیچ خانی نیاز به توضیح ندارد. هر تیم یک کاپیتان می خواهد و چه بهتر که کاپیتان در پست مدافع میانی باشد و تیم را کنترل کند. کنار قلیچ خانی بزرگ، انتخاب من رحمان رضایی است. سال های حضورش در سری آ باعث می شود او را از سید جلال حسینی، عمو نصی، و اکبر کارگرجم، جلوتر ببینم. البته برای مدافع آخر گزینه محبوب من شاهین بیانی بود به خاطر سبک آفسایدگیری یک نفره که در فوتبال ایران مد کرد و برای مدافع جلو زن گزینه مورد علاقه ام مهدی هاشمی نسب بود که در تمام دوران تماشای فوتبال یاغی تر از او ندیدم.
مدافع راست: مهدی مهدوی کیا
با احترام به جواد زرینچه و زنده یاد ابراهیم آشتیانی که صاحب اصلی این پست در فوتبال ایران است، ناچارم مهدی مهدوی کیا را به عنوان مدافع راست در ترکیب قرار بدهم. انتخاب مهدوی کیا دلیل نمی خواهد. موشک هامبورگ از لحاظ فنی یکی از بهترین های تاریخ فوتبال ایران است.
مدافع چپ: آندرانیک اسکندریان
مجتبی محرمی به خاطر هوش و توانایی فنی اش و صادق ورمزیار به دلیل تبحرش در دربی گزینه های مورد علاقه من هستند اما انتخاب من برای تیم قرن همان بازیکنی است که در تیم منتخب جهان بازی کرد؛ آندرانیک اسکندریان.
هافبک دفاعی: کریم باقری
برای انتخاب تیم منتخب قرن اول اسم کریم باقری را نوشتم و بعد بقیه را اطراف او چیدم. هیچ تیم منتخبی را نمی توان بدون آقا کریم تصور کرد. در این پست با احترام به سابقه لالیگایی جواد نکونام، گزینه محبوب من هم همین کریم باقری است.
هافبک راست: علی پروین
صاحب این پست علی پروین است. انگار این جایگاه را از اول برای او گذاشته بودند. یک نابغه به تمام معنا. می گویند نمی شود به دریا رفت و خیس نشد و علی پروین نمونه رد این فرضیه است. او 90 دقیقه بازی می کرد و بدون آنکه عرق کند، هم گل می زد، هم گل می ساخت و بازی را به نفع تیمش تمام می کرد. در این پست به مجید نامجو مطلق، تکنیکی ترین فوتبالیست تاریخ ایران ظلم می شود. او اگر هم پست پروین نبود حداقل 200 رای داشت.
هافبک چپ: علی کریمی
به سبک مجید جلالی که می گفت قلعه نویی از مورینیو بهتر است، اجازه می خواهم من هم بگویم اگر علی کریمی قدر خودش را می دانست، می توانست عضو تیم منتخب جهان باشد. جادوگر خوب فوتبال ایران، ناسازگار دوست داشتنی، بد قلق محبوب! این پست هم بازیکن محبوب و منتخب من یکی است.
هافبک هجومی: محمد صادقی
تیم منتخب من بدون صادقی کامل نمی شود. در این پست مجتبی جباری به عنوان یک نابغه پیش چشم من است، علی جباری سلطان اول فوتبال ایران هم جایش همینجاست، اما نمی توانم تیمی را بچینم که محمد صادقی در آن نباشد. یکی از کامل ترین فوتبالیست های تاریخ ایران که به اندازه توانایی اش قدر ندید.
مهاجمان: علی دایی و حسن روشن
عاشق بازی خداداد عزیزی بودم و حمید شیرزادگان را هم دیوانه وار دوست داشتم اما سوابق حسن روشن می گوید باید او را انتخاب کنم. ستاره ای که در تمام رویدادهای مهم برای تیم ملی گل زد، عالیجناب حسن روشن. کنار او هم به قول داریوش مصطفوی نمی شود علی دایی را انتخاب نکرد. زنده یاد همایون بهزادی با تمام بزرگی اش و غلامحسین مظلومی با تمام گل هایی که با ضربه سر زد، اگر زنده بودند قطعا علی دایی را انتخاب می کردند. کریم باوی هم علی دایی را انتخاب می کند. کریس رونالدو؛ انتخاب او هم علی دایی است. شوخی نیست!
بازیکنان قرن: احمدرضا عابدزاده، علی دایی، علی کریمی
ظهری که احمدرضا عابدزاده ایران را به جام جهانی 98 برد خیلی ها در سازمان تربیت بدنی منتظر بودند تیم ملی به استرالیا با فضاحت ببازد تا همان جا فوتبال را تعطیل کنند. احمدرضا عابدزاده جلوی این تعطیلی را گرفت. او به تنهایی یک تیم بود. عابدزاده برای من "عزیز جمعه های عشق و آزادی" بود. اعتراف می کنم من سال ها طرفدار تیم عابدزاده بودم. به عنوان یک روزنامه نگار به تمام مهاجمانی که از او می ترسیدند، حق می دهم. او حتی در مصاحبه هم ترسناک بود. ابهتش شما را زمین گیر می کرد. به قول یکی از دوستان، عکس احمدرضا که به دیوار باشد، آن دیوار نمیافتد. احمدرضا خودش یک دیوار است. بعد از عابدزاده دو انتخاب بعدی را به دو علی اختصاص می دهم. علی دایی و علی کریمی که امیدوارم یک روز آنها را در پست های مدیریتی فوتبال ایران کنار هم ببینیم.
مربیان قرن: پرویز دهداری و تومیسلاو ایویچ
با احترام به حشمت مهاجرانی، نمی توان از پرویز دهداری چشم پوشید. معلم اخلاق و با اجازه از شاگردانش، لجباز مهربان. او خوش قلب ترین مربی سختگیر دنیا بود. برای فوتبال ایران یک نسل طلایی ساخت که دیگران نانش را خوردند اما گلوله های برفی نصیب پرویز دهداری شد. خدا آنهایی که علیه اش توطئه کردند را ببخشد. مربی خارجی هم با احترام به عالیجناب رایکوف، از ایویچ اسم می برم چرا که احساس می کنم در این پروژه به اندازه کافی نام او مطرح نشد. ایویچ دوران کوتاهی در ایران بود و در همین دوران کوتاه فوتبال ایران را متحول کرد. از اولین روز حضورش در ایران تا آخرین روز به عنوان خبرنگار در تمرینات تیم ملی شاهد تلاش او بودم، در تهران، تبریز، بروجرد، فرانسه و ایتالیا. او دفاع تیمی را به فوتبال ایران آموخت. آن زمان که تیم ملی را در سالن تمرین می داد تا بازیکنان ایرانی به بازی کردن کنار هم عادت کنند و از یکدیگر فاصله نگیرند بدون تعارف 40 سال از فوتبال ایران جلوتر بود. ناچارم اعتراف کنم هنوز هم به جایی که او می دید نرسیده ایم. او درگذشت و فوتبال ایران تا ابد بدهکار او ماند. می گویند آدم ها باید قبل از مرگ بدهی شان را بدهند تا حق الناس گردن شان نباشد. ایویچ مرد و ما به او بدهکار ماندیم.
داور قرن: علیرضا فغانی
بدون شرح!
تیم قرن: تیم 1978 آرژانتین
ما با تیم قهرمان پکن شادی کردیم و با تیم رویایی 98 سر به آسمان ساییدیم اما تیم قرن بی شک همان تیمی است که برای اولین بار به جام جهانی رفت. یک جام جهانی 16 تیمه و درحالی که تنها یک تیم از دو قاره آسیا و اقیانوسیه جواز حضور در جام جهانی را می گرفت. آن تیم تا ابد به عنوان یک تیم پیشرو در تاریخ فوتبال ایران می ماند.
ورزشکاران قرن: جهان پهلوان تختی، ناصر حجازی و هادی ساعی
جهان پهلوان تختی نیاز به توضیح ندارد. در این ورزشی که بداخلاق و بی اخلاق شده، باید هزاران بار دیگر از تختی و تختی ها گفت تا شاید حلقه مفقوده ورزش ایران که همین اخلاق است، بیشتر مورد توجه قرار بگیرد. تختی نه تنها به عنوان یک ورزشکار که به عنوان یک انسان مهربان، انسانی که بدون بهانه و بی دلیل به آدم ها خوبی می کرد، لایق انتخاب به عنوان چهره قرن ایران است. کسی که با گذشت چندین دهه از درگذشتش، سال به سال محبوب تر می شود.
انتخاب دوم من ناصر حجازی است چرا که نمی توانم لیستم را بدون حضور او تصور کنم. ناصر حجازی به دلیل رک گویی و صداقتش در این لیست قرار می گیرد. در زمانه ای که آدم ها شبیه خودشان نیستند و ادا در می آورند، ناصر حجازی به شدت خودش بود.
انتخاب سوم من هم کاملا ورزشی است. هادی ساعی پرافتخارترین ورزشکار ایران در تاریخ المپیک است. با احترام به محمد نصیری، حمید سوریان و استاد موحد که عاشقانه دوستش دارم و با اجازه تمام قهرمانان ورزش ایران، هادی ساعی را در این لیست قرار می دهم.
