|
"صاحبان فوتبال و سیاست هر دو کثیف هستند."
در روزهای میانی سپتامبر 1993 و در راه جام جهانی 1994، برزیلی ها در ماراکانا به تماشای درخشش روماریو می‌نشینند. گل برابر اروگوئه، اولین بریس در خانه و هموار شدن راهی که به قهرمانی جهان در سال بعد می‌انجامد. سه دهه بعد، روماریوی قهرمان جهان، شماره 11 آن لباس زردرنگ پر نقش و نگار برزیل در استادیوم رزبال، آتشبار تیم کرویف در نوکمپ، فاتح توپ طلا، جام جهانی و ستاره‌ی درخشان سامبای دهه‌ی 90. از میان زاغه‌ها و زباله‌ها تا پشت میز سفید سناتوری ریودوژانیرو. یک سیاستمدار رک، تیزبین، حساس به جامعه و البته عاشق بازی با فرزندان. روماریو از فوتبال و سیاست می‌گوید...
|
حتما پوسترش را روی دیوار اتاقتان داشتید
روماریو، با کم کردن 20 کیلو وزن، و علاقه به ورزش فوتوالی (تلفیقی از فوتبال و والیبال) با خوشمزگی از ورودش به فوتبال و با تلخی از ورودش به سیاست می‌گوید:
وقتی در شکم مادرم بودم، زیاد لگد می‌زدم. من یک فوتبالیست بودم. اما سیاست... دختر من، آیوی فاریا با سندروم داون به دنیا آمد. در برزیل، وقتی گرفتار چنین بیماری‌های هستید، تبعیض‌های زیادی را می‌بینید. والدین فرزندان سندروم داون، یک گروه تشکیل داده‌اند و در یکی از جلسات گروه، یکی از مادران به من گفت که با توجه به جایگاه اجتماعی‌ام چرا وارد سیاست و احقاق حقوق آنها نمی‌شوم؟
سبز، زرد، مو فرفری... برزیلی نایاب
فوتبال و سیاست:
در میدان فوتبال نیاز به مهارت‌های خاصی برای عبور از مدافعان تنومند و خشن دارید. اینجا هم همینطور هست. من می‌دانم که سیستم سیاست برزیل فاسد است. و برای همین به دنبال راهی برای عبور از آنها هستم. برای مردم فقیر، فوتبالیست‌های امروزی جایگاه قبل را ندارند. شاهزادگان مرفهی که از فقر بی خبرند. من جزء آنها نیستم و باید این را نشان دهم...
یک سیاستمدار رویایی!
و نهادهای حاکم بر فوتبال:
فیفا فاسد است. و فدراسیون فوتبال برزیل. آنها توجهی به نوجوانان و به زنان ندارند. فقط به دنبال پول بیشتر. پول، پول و پول. من این را انکار نمی‌کنم که پول زندگی من را نجات داد اما بچه‌های امروز، به پول به عنوان هدف نهایی نگاه می‌کنند. ما جام جهانی را برگزار کردیم و من تنها مخالف مشهور برزیلی آن بودم. می‌گویند رونالدو، قصد شرکت در انتخابات را دارد، من از او حمایت نخواهم کرد چون او هم از موافقان میزبانی برزیل در جام جهانی بود. ما در ناتال، مانائوس، کویابا و حتی خود ریو استادیوم‌هایی را با هزینه‌ی بالا ساختیم که اکنون هیچ سودی به حال فوتبال برزیل ندارند.
پوستر این یکی را چطور؟
فینال 1994:
خیلی‌ها گمان می‌کنند من آن پنالتی برابر ایتالیا را با آرامش نواختم اما اینطور نیست. فشار و استرس زیادی داشتم چون قبل از آن هیچوقت پنالتی زدن را تمرین نکرده بودم! سرانجام آن توپ گل شد و ما آن بازی را بردیم. بهترین لحظه‌ی زندگی من زمانیست که جام جهانی 1994 را از دست دونگا گرفتم...
دوست دارید در آینده به عنوان روماریوی فوتبالیست شناخته شوید یا روماریوی سیاستمدار؟
من دوست دارم مردم مرا به عنوان روماریو به یاد بیاورند. مردی که آنقدر شجاع بود که هر چه احساس می کرد باید بگوید، می‌گفت. یک دوست خوب و همچنین به عنوان یک پدر خوب. در هر جایی که بودم و خواهم بود...
