Ali Gخیلی تو فوتبال درباره جهنم آنفیلد، و یا استادیوم دورتموند صحبت شده، اما من تاحالا مثل جو هوادارای رم ندیدم.
واضح ترین دلیل پشتش اینه که هوادارای دیگه، رفتارشون خیلی در قیاس و هم جهت عملکرد تیم طی اون بازی یا اون فصل حرکت می‌کنه. در صورتی که رم، این عشق، بی قید و بی شرط هست (حتی مورینیو به این اشاره کرده). این تیم ممکنه بیست سال هیچ جام نگیره ولی از بچه ۸ ساله تا پیرمرد ۸۰ ساله، توی شبی که فرداش روز کاری هست میان استادیوم. و آمار پیش‌خرید و پر شدن استادیوم از زمان حضور مورینیو حتی خیره کننده بوده. رسانه‌ها خیلی دوست دارن بین هوادارای رم و مورینیو اختلاف خلق کنند و همیشه گفتند «هوادارای رم از سبک مورینیو لذت نمی برن» در صورتی که واقعیت چیز دیگری نشون میده.
هوادارای رم همیشه تو سختی و در سربلندی های تک و توکی که داشتیم گ، نبض استادیوم کنترل کردند و به بازیکنان قوت قلب دادند. اگر بازیکن ها این عشق رو پس بدند، توی شهر رم جاودانه میشن. برای هوادارای رم، قرارداد دیبالا همون «برگردوندن عشق» بود و برای همین تو مراسم معارفه دیبالا، ده ها هزار هوادار فقط جمع شدند که به دیبالا خوشامدگویی کنند. اتفاقی که تو تاریخ فوتبال بی نظیر بود!
و یک خودآگاهی در هوادارای رم هست، که هیچ جا مثلش ندیدم. مثلا واکنش طبیعی هر هوادار رمی عصبانیت از پلگرینی بود، چون نه تنها به عنوان بازیکن، بلکه کاپیتانیش داشت زیر سوال می‌رفت -- در حالی که هوادارای رم با این بنر پا به استادیوم گذاشتن و بخشی از احیای روحی پلگرینی بودند. واقعاً بی‌نظیر هستند. این الگو و ارزش ها همون چیزی هست که فوتبال رو فوتبال می‌کنند و رم شاید اندازه بقیه جام نداشته باشه، ولی از ارکان فوتبال هست و اینکه چرا ورزش فوتبال این شور و حیاتی رو داره که داره
فورتزا روما!
