|
امپولی (2-1-3-4): بریشا | پتزلا، ایسمایلی، لوپرتو، ابوئهی | ماله، رانوکیا، مارین | بالدانتزی | شپندی، کامبیاگی
اینتر (2-5-3): زومر | پاوار، باستونی، آچربی | دارمیان، فراتزی، چالهان‌اوعلو، مخیتاریان، دی مارکو | مارتینز، تورام
تحلیل بازی
اینتر میلان بازی را با همان سیستم سه دفاعه شروع کرد و امیدوار به حرکات دی مارکو و فراتزی برای موقعیت‌سازی بود. دو وینگ‌بک نیز بود تا در صورت فشار حریف پخش توپ را در میانهٔ زمین راحت‌تر کنند.
درست شبیه همان سیستم دلخواه اینزاگی که با آن اینترمیلان را به فینال لیگ قهرمانان اروپا رساند. نقش مدافعان همان بود... سه مدافع میانی از عقب بازی می‌کنند، به خط میانی می‌روند و به مهاجمان پاس می‌دهند. دو مدافع میانی بازتر بازی می‌کنند و ممکن است با قرارگرفتن بین مدافعان کناری به جلو فشار می‌آورند. با دو بازیکن در هافبک میانی، مدافعان میانی اغلب فضایی برای دریبل‌کردن مهاجمان حریف دارند. آنها گاهی اوقات بازیکنانی هستند که به سه نفر جلو دسترسی دارند.
زمانی که توپ در اختیار امپولی بود دو مدافع کناری وارد خط دفاعی می‌شدند تا خط دفاعی پنج‌نفره را تشکیل دهند
سه مدافع میانی فضاهای مرکزی را پوشش می‌دادند، و دفاع‌های میانی که بازتر می‌شدند در پشت مدافع کناری در کنار آنها قرار می‌گرفتند... و این فرمول صدرنشینی اینتر بود. و الان بیشتر صحبت‌های گواردیولا در ذهن آدم مرور خواهد شد.
گواردیولا بعد از فینال لیگ قهرمانان اروپا گفت: تبریک به اینتر، چه تیم بزرگی. این حرف را به عنوان برنده می‌زنم؛ اما اگر می‌باختم هم همین را می‌گفتم. آنها قطعاً شایسته رسید به اینجا بودند و ما می‌دانستیم که مسابقه بسیار سختی در پیش داریم. این رقابت مثل پرتاب سکه بود، به همان نزدیکی و برابری. نتیجه بازی به‌راحتی می‌توانست ۱-۱ شود و کار به‌وقت اضافه کشیده شود...
حالا بعد از چند ماه معنی حرف‌های گواردیولا را می‌فهمیم.
|
