| 11 نفر، 1 هدف ، داستان جوانانی که با توپ فوتبال به جنگ رفته اند ... |
وقت تیم ملی بزرگسالان در تاریکی مطلق فرو رفته ، عبدی و سربازانش آماده ی پیشروی به تونل وحشت تقابل با قهرمان دو دوره قبلی می روند ، برزیل و انگلیس ...
حالا سوال این است که آیا ایران می تواند بالاتر از غول های فوتبال اول یا دوم شود ؟
| 1 _انگلیس |
100 درصد برد
|
11 گل |
6 امتیاز |
| 2 _ برزیل |
50 درصد برد |
8 گل |
3 امتیاز |
| 3 _ ایران |
50 درصد برد |
0 گل |
3 امتیاز |
| 4 _ کالدونیا |
0 درصد برد |
8_ گل |
0 امتیاز |
حضورشان در جمع بزرگان، برای آنها اعتماد به نفس، تجربه میادین بزرگ و خودباوری آورده. نگاه‌ها را به خودشان تغییر دادند و می‌توانند بخشی از مهره‌های قابل اتکا در مستطیل سبز باشند و همچون جواهری بدرخشند.
از زوایه‌ای دیگر برای فوتبال ما که این روزها در سطح باشگاهی و ملی عطش بازیکن تازه نفس دارد، این بازیکنان نوید بخش پایان دوران خشکسالی هستند.
در مقابل دلارهای بی پایان تیم‌های فوتبال حوزه خلیج فارس و بلندپروازی فدراسیون هایشان، این نسل با آتیه شاید تنها برگ برنده ما باشد.
فوتبال ما برای نگه داشتن جایگاهش به این تغییر نیاز دارد و این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که رده به رده شاهد رشد بازیکنان و در نهایت برتن کردن پیراهن تیم ملی بزرگسالان بر قامت آنان باشیم.
البته این روزها که شادمان از درخشش ملی پوشان نوجوانمان هستیم نباید نقش اساسی باشگاه‌های سازنده فوتبال که این استعدادها را در گوشه گوشه‌ی کشورمان کشف و پرورش داده‌‌اند از یاد ببریم.
از آکادمی باشگاه فولاد خوزستان که با 5 بازیکن (عرفان درویش‌عالی، ابوالفضل موردی، علی حسنی، ضرغام سعداوی و محمد عسگری) بیشترین ملی پوش را دارد تا پیکان (علیرضا همایی‌فرد، ابوالفضل زمانی و رضا غندی‌پور)، آکادمی کیا (امیرمحمد رزاقی‌نیا و علیرضا شریفی)، سپاهان (اسماعیل قلی‌زاده و کسری طاهری)، ذوب آهن، ملوان، مس کرمان و ... همه در ساختن این تیم آینده‌دار و حس خوبی که به همه ما منتقل کرد، سهیم هستند. این باشگاه‌ها علی‌رغم سختی راه بر عهد خود باقی مانده‌اند و با تیم‌داری در رده‌های سنی نونهالان، نوجوانان، جوانان و امید، فوتبال آینده ما را می‌سازند.
