هربار فکر می‌کنم، دیگر دراماتیک‌تر از یک بازی وجود ندارد اما بار دیگر شگفت‌زده می‌شوم... این شور تمام‌نشدنی من برای توست...
در کوپا آمه‌ریکای ۲۰۰۱ به میزبانی کلمبیا، درست یک روز پیش از مسابقه، تیم پرستاره بیلسا به دلیل مشکلات امنیتی و تهدید از سوی گروه‌های تروریستی، از رقابت‌ها کناره‌گیری کرد. در استادیوم آتاناسیو ژیراردو نوشته بودند: "ما برای تو گریه نمی‌کنیم، آرژانتین." در بوگوتا نامه‌ای چهار صفحه‌ای با تهدید به مرگ به خولیو گروندونا، رئیس وقت فدراسیون و بازیکنان تیم، وجود داشت.
کلمبیایی‌ها نوشته بودند: «با آتش بازی نکنید! اینکه آرژانتین در کوپا آمه‌ریکا شرکت نمی‌کند مهم نیست! برزیل، غول دیگر آمریکای جنوبی، با تیم دومش و بدون ستاره، در این مسابقات شرکت می‌کند. (مقابل هندوراس شکست خوردند) ما قهرمان خواهیم شد.» و کلمبیا اولین - و تنها - کوپا آمه‌ریکا را در تاریخ خود برد و آرژانتین که شانس بالایی برای قهرمانی داشت، نتوانست حتی در مسابقات شرکت کند.
۲۳ سال از آن اتفاق عجیب می‌گذرد. ۱۵ جولای ۲۰۲۴ کلمبیایی‌ها که بار دیگر به فینال رسیده بودند و در ۲۸ بازی شکست نخورده بودند، بدون بلیت و با میزبانی پر نقص ایالات متحده، وارد استادیوم هارد راک شدند و بازی را یک ساعت و نیم به تأخیر انداختند. همه‌چیز پر تنش و استرس‌زا بود. خانواده‌های بازیکنان آرژانتین پشت درها مانده بودند و مادر الکسیس مک‌آلیستر آسیب دیده بود. هواداران و کودکان زیادی نیز با برخورد خشن پلیس آسیب دیدند. آرژانتین با رهبری کاپیتان لیونل مسی برای پاک کردن تمام این تلخی‌ها وارد میدان شد.
بازی روند نسبتاً خوبی داشت. مدافعان ما، کوتی و لیچا همچنان هوشیار بودند و دیبو مارتینز نیز دل آنها را بیش از پیش قرص می‌کرد. تیم فرصت رسیدن به گل در نیمه نخست را داشت اما مهم‌ترین اتفاق این نیمه خطاهای خشن بازیکنان کلمبیا از جمله سانتیاگو آریاس روی مچ کاپیتان مسی بود که با مدارای داور برزیلی، همراه شد و حتی کارت نیز دریافت نکرد. جالب است بدانید این بازی بیش از ۲۵ خطا داشت و سهم کلمبیایی‌ها ۱۸ خطا بود و تنها ۲ کارت زرد دریافت کردند!
فرسایشی شدن بازی و ۲۵ دقیقه بین دو نیمه و همین خطاها، بازی را سخت‌تر کرد و اسطوره مسی در دقیقه‌ی ۶۶ و مونتیل در دقیقه‌ی ۷۲، بازی را ترک کردند. حتی تعویض لئو نیز متفاوت است و بازیکنان نیمکت‌نشین و هواداران ایستادند و نامش را فریاد زدند. لحظه بیرون آمدن او برایم تلخ‌تر از شکست در سه فینال متوالی ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ بود. اشک ریختن او، اشک‌های من را هم سرازیر کرد و ناامید. گویی زمان به عقب برگشته بود، پسر کوچک روزاریویی لب خط در زمین‌های گراندولی بود و مادربزرگش سلیا مشغول تماشایش.
بازی به وقت‌های اضافه رفت. دقیقه‌ی ۹۷ سه بازیکنی که هر سه روی گل اثر گذار بودند به بازی آمدند. لاوتارو مارتینز، جیووانی لوسلسو و لئاندرو پاردس! دقیقه‌ی ۱۱۲ زمان درخشش تعویض‌های دیرهنگام اسکالونی بود. تکل و قطع توپ پاردس در نیمه خودی، یک‌ودو با لوسلسو و پاس در عمق به لاوتارو مارتینز! مثلثی برای رستگاری، مثلثی برای قهرمانی و برای پیروزی! لبخند کاپیتان مسی پس از گل لاوتارو مارتینز در دقیقه‌ی ۱۱۲ جهشی بود یکپارچه و در ناامیدی از جهنم به اتحاد. مثل آبی بود که فساد رودها را شفا می‌داد.
دقایق پایانی، جنگی تمام‌عیار بود. تمام بازیکنان همچون فرشتگانی با صورت‌های کثیف تکل می‌زدند، هد می‌زدند و توپ را از نیمه‌خودی دور می‌کردند تا کلاوس سوت پایان بازی را به صدا آورد! ۱۶ امین قهرمانی تاریخ آرژانتین در کوپا آمه‌ریکا، به زیباترین شکل و برای انتقام ۲۳ سال پیش! لاوتارو مارتینز با ۵ گل و به‌طور میانگین ۳۷ دقیقه فرصت در هر بازی، آقای گل رقابت‌ها شد، دیبو مارتینز با تنها ۱ گل خورده در ۶ بازی، دستکش طلایی جام را از آن خود کرد.
این میراث ملی از ۲۰۱۹ و با سومی در کوپا آمه‌ریکا آغاز شد، تیمی که فقط یک کادر مربیگری و گروهی از فوتبالیست‌ها نیست. آرژانتین، قهرمان جهان در قطر ۲۰۲۲ - و قهرمان فینالیسیما - اکنون دو بار قهرمان قاره! ما اکنون با ۲۳ عنوان قهرمانی، موفق‌ترین تیم ملی فوتبال جهان هستیم.
آرژانتین می‌داند چگونه حتی در روزهای بد هم ببرد. هر بازیکن زمانی را که زمان اقدام فرا می‌رسد، به خوبی وضعیت را تفسیر می‌کند و واکنش نشان می‌دهد. رودریگو دی‌پاول، روح، موتور کوچک تیم، راه را به تیم نشان می‌داد، خستگی‌ناپذیر و شجاع، درست طوری که بازیکن یک تیم ملی باید باشد که برخلاف دیگران، عناوین باشگاهی زیادی ندارد.
اسطوره ال‌فیدئو آنخل دی‌ماریا با جام در آغوشش خداحافظی کرد. پاردس علاوه بر پاس دادن با قاطعیت، در میانه میدان مبارزه کرد. این تیم به کاپیتانی لیونل مسی، گروهی متشکل از بازیکنانی است که به فرهنگ فوتبال آرژانتین احترام می‌گذارند، زمانی که در زمین به میدان می‌روند. «جام برای ماست.» بین همه مسری است و سربازان جدید برای کهنه‌سربازان جان می‌دهند، برای مسی، برای دی‌ماریا و برای اوتامندی. این همان فرهنگ لا نوئسترا است که تا ابد در این نسل زنده می‌ماند.
ما، دوباره قهرمان آمریکای جنوبی شدیم و این مسیر ادامه دارد. واموس آرخنتینا.💙🥹🤍🫡
