طوفان برفی سال 1350 یکی از فاجعه‌بارترین حوادث طبیعی در تاریخ ایران بود که خسارات و تلفات سنگینی به بار آورد. این طوفان برفی در فوریه 1972 (بهمن و اسفند 1350) رخ داد و تأثیر عمیقی بر مناطق شمالی ایران، به ویژه در استان‌های گیلان و مازندران، گذاشت.
این طوفان برفی که به "بوران سیاه" نیز معروف است، با بارش سنگین برف همراه با بادهای شدید و سرمای شدید آغاز شد. برف به مدت یک هفته به شدت بارید و مناطق وسیعی از شمال ایران را در بر گرفت. ارتفاع برف در برخی مناطق به 6 متر (20 فوت) رسید، که باعث مسدود شدن جاده‌ها، قطع برق و تلفن، و محبوس شدن بسیاری از مردم در خانه‌هایشان شد.
شرایط آب و هوایی به حدی وخیم بود که تلاش‌های امداد و نجات بسیار دشوار شد. بسیاری از روستاها به مدت چند روز از دنیای خارج منزوی شدند و دسترسی به غذا و سوخت محدود بود. در برخی موارد، مردم مجبور بودند برای زنده ماندن از گرسنگی و سرما، از اجساد جان‌باختگان تغذیه کنند.
تلفات این طوفان برفی بسیار بالا بود. تخمین زده می‌شود حدود 4000 نفر جان خود را از دست دادند، که بسیاری از آنها در اثر سرمازدگی، گرسنگی، یا ریزش بهمن جان باختند. بسیاری از قربانیان در زیر برف مدفون شدند و اجساد آنها تا بهار با ذوب شدن برف کشف شدند.
این فاجعه تأثیر عمیقی بر جامعه محلی گذاشت و به عنوان یکی از بدترین فجایع طبیعی در تاریخ ایران به یاد آورده می‌شود. این حادثه به اهمیت آمادگی در برابر حوادث طبیعی و نیاز به سیستم‌های هشدار و امداد و نجات مؤثر در مواجهه با چنین حوادثی تأکید کرد.
"بوران سیاه" یادآور این است که طبیعت می‌تواند چه قدرتی داشته باشد و اینکه چگونه حوادث طبیعی می‌توانند تأثیرات عمیقی بر جوامع ما بگذارند.
