طرفداری | نکته جالب در خصوص بازیهای روز آخر لیگ برتر این است که برای همه تیمها، به جز پرسپولیس و سپاهان، مسابقات جنبه تشریفاتی پیدا کرده است. چرا که تکلیف قهرمان لیگ روشن شده و تیمهای سقوط کرده هم مشخص هستند. تنها عنوان مهم باقیمانده، نایب قهرمانی است که پس از بازیهای استقلال - سپاهان و پرسپولیس - هوادار تعیین خواهد شد. این مقام از آن جهت اهمیت دارد که به تیم نایب قهرمان فرصت حضور در مرحله پلیآف لیگ نخبگان آسیا را میدهد.
حضور در این رقابتها، اگرچه موفقیت نسبی مادی و معنوی برای تیمها محسوب شده و میتواند فرصتی برای دیده شدن بیشتر بازیکنان فراهم کند، اما به دلایل مختلف به ویژه فاصله قابل توجهی که میان تیمهای عربستانی و باشگاههای ایرانی ایجاد شده، شانس موفقیت ما را کاملا از بین برده است.
نتایج تیمهای ایرانی در لیگ نخبگان آسیا در سالهای اخیر گواه این حقیقت است. استقلال، به عنوان ششمین تیم در گروه خود، به دور بعد صعود کرد اما در نهایت بعد از تساوی در بازی رفت، در بازی برگشت با سه گل مقابل تیمهایی همچون رونالدو شکست خورد و حذف شد. اما وضعیت پرسپولیس حتی بدتر از این بود. این تیم در هشت بازی تنها یک پیروزی معجزه وار و دراماتیک مقابل الشرطه عراق داشت و در نهایت با عنوان نازل نهم از رقابتها حذف شد.
پرسپولیس که تا دو هفته پیش با فاصله امتیازی زیادی نسبت به سپاهان در جایگاه سوم قرار داشت، با شکست سپاهان برابر گل گهر و تساوی این تیم برابر هوادار، شانس خود را برای کسب نایب قهرمانی بیشتر کرده است. به نظر میرسد که بازی مهم این هفته بین استقلال و سپاهان میتواند نماینده دیگرمان در لیگ نخبگان را مشخص کند.
اما نکتهای که باید به آن توجه کنیم این است که صرف حضور در لیگ نخبگان و کسب نتایج ضعیف، هیچگاه برای هواداران پرسپولیس قابل پذیرش نبوده و نخواهد بود. این تیم نیاز دارد که برای فصل آینده، به شکلی قدرتمند بسته شود تا بتواند برابر غولهای عربی در این رقابتها آبروی فوتبال ایران را حفظ کند. اما این امر تا چند سال آینده به نظر بعید میرسد.
سرمایهگذاریهای کلان عربستانیها در فوتبال باشگاهی و جذب ستارههای بزرگ بینالمللی از آنها هیولاهای شکستناپذیر ساخته است. در حالی که تیمهای ایرانی با محدودیتهای مالی و قوانین سقف بودجه مواجهاند، نمیتوانند حتی به اندازهای اندک در این حوزهها رقابت کنند.
نتیجه اینکه حضور در لیگ نخبگان آسیا بدون شک یک فرصت است اما با شرایط فعلی فوتبال ایران، این حضور بیشتر تبدیل به یک چالش بیپایان میشود تا یک مسیر موفقیتآمیز. تیمهای ایرانی باید به فکر تقویت ساختار خود باشند تا بتوانند در برابر تیمهای قدرتمند آسیایی، دستکم آبروداری کنند. در غیر این صورت، حضور در این رقابتها به سان دست خالی و تنها به “سلاخ خانه” رفتن را خواهد داشت که تیمها را تحت فشار شدید قرار داده و هیچ دستاوردی هم به همراه نخواهد داشت.