اختصاصی طرفداری | همه بازی‌ها قرار نیست شاهکار باشند، اما برخی از آن‌ها چنان ضعیف‌اند که حتی یادآور بدترین خاطرات دوران بازی‌مان می‌شوند. چه جزو آن‌هایی باشید که فاجعه‌ی تاریخی بازی E.T را تجربه کرده‌اند، و چه اولین ناامیدی‌تان را در سال ۲۰۲۵ دیده باشید، بالاخره هر گیمری روزی با حس تلخ «سوختن» روبه‌رو می‌شود؛ جایی که نه‌تنها اشتیاقتان را از دست می‌دهید، بلکه وقت و پول‌تان هم هدر می‌رود.
با گسترش پلتفرم‌های رسانه‌ای و پوشش بی‌وقفه بازی‌ها، شکست‌های بزرگ در این صنعت بیشتر از همیشه در ذهن‌ها می‌مانند. حتی یادآوری بعضی از این ناکامی‌ها - چه جدید باشند و چه از دهه‌ها پیش - گاهی خسته‌کننده است. با این حال، برخی بازی‌ها به‌قدری بد بودند که با گذر زمان به نمادهایی از «چگونه همه‌چیز می‌تواند اشتباه پیش برود» تبدیل شدند؛ آثاری که هنوز در گوشه‌وکنار اینترنت دیده می‌شوند و با همان حس تلخ و بامزه دوباره کشف می‌شوند.
پلی‌استیشن ۲ به‌دلایل زیادی یکی از موفق‌ترین کنسول‌های تاریخ است: دوام بالا، فروش بی‌سابقه و کتابخانه‌ای گسترده از بازی‌ها؛ اما در کنار این دستاوردها، میزبان تعداد قابل‌توجهی بازی ضعیف و ناامیدکننده هم بود. برای هر عنوان خاطره‌انگیز و نوآورانه، یک بازی فاجعه‌بار هم وجود داشت که تعادل را (به شکلی منفی) برقرار می‌کرد.
در این مجموعه مطالب که امیدوارم ادامه‌دار باشد، نگاهی می‌اندازیم به برخی از بدترین بازی‌هایی که روی این کنسول عرضه شدند؛ آثاری که از نظر طراحی، گرافیک و اجرا، نمونه‌های کامل یک تجربه‌ی شکست‌خورده‌اند.
Fugitive Hunter: War on Terror
شلیکهای بیهدف در ماموریتی شکستخورده
بازی‌هایی که به احساسات و غرایز انسانی متوسل می‌شوند، معمولاً تأثیرگذاری بیشتری دارند. یکی از عناصر کلیدی در این میان، «کنترل» است؛ زیرا تعامل مستقیم با بازی، همان ویژگی منحصربه‌فردی است که این رسانه را از سایر اشکال سرگرمی متمایز می‌کند.
در چنین فضایی، جای تعجب نداشت که شرکت Black Ops (که نباید آن را با Call of Duty: Black Ops اشتباه گرفت)، تنها چند ماه پس از آغاز جنگ عراق تصمیم بگیرد عنوانی منتشر کند که هدف آن، شکار دشمنان شناخته‌شده ایالات متحده ــ و به‌طرزی عجیب، قاچاقچیان مواد مخدر ــ باشد. نتیجه‌ی این تصمیم، بازی Fugitive Hunter: War on Terror بود.
در ظاهر ممکن است این ایده جذاب به‌نظر برسد که بتوانید به اسامه بن لادن مشت بزنید، اما مسیر رسیدن به چنین لحظه‌ای چنان خسته‌کننده و پُراشکال است که کل تجربه‌ی بازی را نابود می‌کند. حتی ابتدایی‌ترین عنصر گیم‌پلی، یعنی «از بین بردن تروریست‌ها» نیز به درستی کار نمی‌کند. کافی است لحظه‌ای از محیط بازی دور شوید تا دشمنانی که قبلاً کشته بودید، دوباره ظاهر شوند؛ مشکلی که روند پاک‌سازی مراحل را به تجربه‌ای اعصاب‌خُردکن تبدیل می‌کند. شاید همین‌جا بود که Call of Duty ایده‌ی زامبی‌هایش را الهام گرفت!
گیم پلی بازی Fugitive Hunter: War on Terror
همان‌طور که اشاره شد، توسعه‌ی بازی Fugitive Hunter: War on Terror توسط استودیوی Black Ops Entertainment انجام شد. نسخه‌ی آمریکایی این بازی با عنوان America's 10 Most Wanted نیز منتشر گردید. این اثر در تاریخ ۱۸ دسامبر ۲۰۰۳ برای کنسول پلی‌استیشن ۲ و اندکی بعد برای رایانه‌های شخصی (ویندوز) عرضه شد. نشر آن در ایالات متحده بر عهده‌ی Encore Software و در اروپا بر عهده‌ی شرکت Play It! بود. درون بازی، شما در نقش مأمور «جیک سیور» از سازمان فرضی CIFR قرار می‌گیرید و باید در یازده مرحله‌ی مختلف - از میامی و یوتا گرفته تا پاریس، کارائیب و نهایتاً افغانستان - دشمنان ملی آمریکا را شناسایی و دستگیر کنید.
از نظر گیم‌پلی، Fugitive Hunter ترکیبی از تیراندازی اول‌شخص و مبارزات تن‌به‌تن است که به‌طور ناگهانی بازیکن را از حالت FPS به یک مینی‌گیم مبارزه‌ای منتقل می‌کند. با وجود دسترسی به ۱۰ نوع سلاح مختلف و تنوع مأموریت‌ها - شامل عملیات‌های مستقیم، مخفی‌کاری، و عبور از محیط‌های باز و بسته - ضعف طراحی نقشه‌ها و هوش مصنوعی ناکارآمد دشمنان، موجب شده این قابلیت‌های متنوع عملاً بلااستفاده بمانند.
نقدها و واکنش‌های عمومی به این بازی به‌شدت منفی بود. گرافیک تاریخ‌گذشته، کنترل‌های ناپایدار و مبارزات تن‌به‌تن ضعیف، باعث شد منتقدان از آن به‌عنوان یکی از بدترین بازی‌های نسل پلی‌استیشن ۲ یاد کنند. GameSpot این بازی را در فهرست «۱۰ بازی وحشتناک سال ۲۰۰۴» قرار داد و آن را به‌دلیل «اجرای ضعیف» و «مبانی شکسته‌ی گیم‌پلی» کاملاً غیرقابل توصیه دانست. با این حال، Fugitive Hunter همچنان به‌عنوان نمونه‌ای از جاه‌طلبیِ ناموفق و ایده‌ای بحث‌برانگیز در تاریخ بازی‌های ویدیویی مطرح است.
