فصل ۲۰۲۵/۲۰۲۶ لیگ برتر انگلستان از راه رسیده است و برای آرسنال، این فصل در جایی آغاز می‌شود که هیجان را به بالاترین حد خود می‌رساند: اولدترافورد.
امسال اما حسی متفاوت دارد؛ حسی از یک فصل عظیم و سرنوشت‌ساز.
بدیهی است که هر فصلی بزرگ و مهم است و هر سال شما به دنبال پیروزی هستید. اما به نظر می‌رسد این فصل می‌تواند نقطه‌ی عطفی در تاریخ و آینده‌ی باشگاه فوتبال آرسنال باشد، چه رسد به اینکه در جاه‌طلبی‌های کوتاه‌مدت فوتبالی ما نقشی حیاتی ایفا کند. اگر شما هم مثل من باشید، این حس هم ترسناک و هم هیجان‌انگیز است. اضطراب، هیجان، ترس؛ همه‌ی این‌ها نشانه‌هایی هستند که پایِ چیزی بزرگ در میان است. و من این نوع اضطراب را به نگرانی برای اینکه آیا باشگاهمان به سختی در رتبه هشتم قرار می‌گیرد یا نه، ترجیح می‌دهم.
مواجهه با سایه: نگاهی یونگی به روح و روان آرسنال
اگر به روانشناسی علاقه‌مند باشید، ممکن است نام کارل یونگ، روانپزشک سوئیسی را شنیده باشید که مفهوم «سایه» را معرفی کرد. به طور خلاصه، سایه به جنبه‌های ناخودآگاه شخصیت ما اشاره دارد که «ایگو» یا «منِ» ما تمایلی به دیدن آن‌ها ندارد، امیال سرکوب‌شده، غرایز ناپسند و ویژگی‌های منفی.
یونگ معتقد بود که با درک و پذیرش سایه‌ی خود، می‌توانیم زندگی کامل‌تر و هدفمندتری داشته باشیم. اما فرار از آن، به درگیری و آشفتگی منجر خواهد شد.
میکل آرتتا در آستانه‌ی یک فصل دیگر ایستاده است. او در دوران مربیگری خود کارهای درست بسیاری انجام داده است: یک بازسازی فرهنگی کامل، برقراری مجدد ارتباط بین هواداران و تیم، و پرورش برخی از بهترین استعدادهای جوان جهان. او بالاترین درصد پیروزی را در میان تمام مربیان تاریخ آرسنال (با بیش از ۲۵ بازی) دارد.
اما اکنون، در آستانه‌ی فصل ۲۰۲۵/۲۶، فشار بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود و «سایه» در حال رشد است. جالب است که چگونه همه چیز تغییر می‌کند. در ابتدا، شفافیت و توجه به جزئیات میکل، واحه امیدی بود. اما اکنون، به نظر می‌رسد همان ویژگی‌های خوب در حال ایجاد «سایه یونگی» خود هستند، سایه‌ای از صلبیت، همرنگی با جماعت، فقدان بازیکنان خلاق و غیرقابل پیش‌بینی، و قابل پیش‌بینی بودنی که شاید تیم را محدود می‌کند.
سه کلید موفقیت
آرسنال، میکل آرتتا و این گروه از بازیکنان برای دستیابی به موفقیت در این فصل به چه چیزهایی نیاز دارند؟
۱. سالم بمانید: بحران در دسترس بودن بازیکنان باید پایان یابد
از نظر من، این اولویت شماره یک است. تاکتیک، نقل و انتقالات و لحظات حساس را فراموش کنید. اگر نتوانی وارد زمین شوی، هیچ‌کدام از این‌ها اهمیتی ندارد. اجازه دهید دو سؤال از شما بپرسم.
در فصل ۲۰۲۴/۲۵، چند بازیکن تیم اصلی آرسنال پنج بازی یا بیشتر را از دست دادند؟
پاسخ ۱۵ نفر است:
گابریل (۱۲)، کالافیوری (۲۷)، زینچنکو (۱۳)، تیرنی (۲۴)، تیمبر (۱۳)، وایت (۲۷)، تومیاسو (۵۷)، جورجینیو (۵)، مرینو (۱۲)، اودگارد (۱۵)، ساکا (۲۳)، نوانری (۵)، استرلینگ (۵)، هاورتز (۲۳)، و ژسوس (۴۱).
و سؤال دوم: چند بازیکن آرسنال بدترین فصل دوران حرفه‌ای خود را از نظر در دسترس بودن تجربه کردند؟
پاسخ هفت نفر است:
جورجینیو، تومیاسو، وایت، گابریل، ساکا، هاورتز و ژسوس.
متأسفم، اما وقتی ۱۵ بازیکن شما بیش از پنج بازی و هفت بازیکن بیش از ۲۰ بازی را از دست می‌دهند، نمی‌توانید انتظار کسب موفقیت جدی در هیچ رقابتی را داشته باشید. به نظر می‌رسد باشگاه این موضوع را تشخیص داده است. گزارش اخیر جیمز اولی در ESPN نشان داد که بازبینی دقیقی در برنامه‌های تمرینی و حجم کاری بازیکنان صورت گرفته است. علاوه بر این، سیاست نقل و انتقالات تابستانی باشگاه به شدت تحت تأثیر یافتن بازیکنانی با سابقه خوب در دسترس بودن قرار گرفته است. این باید اولین قدم باشد.
۲. تکامل و سرگرمی: یافتن تعادل بین کنترل و خلاقیت
موضوع دیگری نیز در حال شکل‌گیری است و ما در میان هواداران به یک دوراهی نزدیک می‌شویم. فوتبال زیبا امری سلیقه‌ای است. برخی حسرت گذشته را می‌خورند و معتقدند بازی در آن زمان جذابیت و شخصیت بیشتری داشت. من این را درک می‌کنم. فوتبال ما مؤثر، واضح و غالب است. اما آیا همیشه از تماشای آن لذت می‌برم؟
نه همیشه.
مسئله این نیست که باید برای سرگرمی بهینه بازی کرد؛ شما باید برای پیروزی بازی کنید. اما سرگرمی اهمیت دارد. باعث جلب حمایت می‌شود، به شما زمان می‌دهد، لذت‌بخش است و مردم را به تیم متصل می‌کند. حس خوب مهم است و سرگرمی این حس را به ارمغان می‌آورد. این تکامل نه تنها به ما برای پیروزی کمک می‌کند، بلکه به ما کمک می‌کند از این فرآیند دوباره لذت ببریم.
۳. پیروز شوید: زمان آن رسیده که بزرگ شویم و نتیجه بگیریم
این تیم دیگر یک گروه جوان و بی‌تجربه نیست. این گروهی از مردان کاملاً بالغ است که یا در اوج دوران حرفه‌ای خود هستند یا در حال ورود به آن. زمان نتیجه‌گیری فرا رسیده است. من می‌خواهم سال آینده حس کنم بازیکنانی هستند که ما را در بازی‌ها به دوش می‌کشند. می‌خواهم حس کنم بازی‌هایی وجود دارد که شایستگی پیروزی در آن‌ها را نداریم، اما به هر حال برنده می‌شویم.
یکی از این بازیکنان باید مسئولیت را بپذیرد، ریسک کند و بگوید: «من آن مرد هستم.» آن‌ها برای باشگاه فوتبال آرسنال بازی می‌کنند و دلیلی برای آن وجود دارد. به ما نشان دهید. خودتان را به خطر بیندازید. برای این نشان بازی کنید، و ما نامتان را به خاطر خواهیم سپرد.
سخن پایانی: جام یا ناکامی
حقیقت این است که در فوتبال اکثر تیم‌ها پیروز نمی‌شوند. این یک بازی حاصل جمع صفر است. شما یا برنده هستید یا بازنده. ما باید پیشرفت را ببینیم. نباید شاهد تکرار اشتباهات مشابه در آمادگی جسمانی، تاکتیک و انتخاب بازیکن باشیم. و باید بایستیم و مسئولیت‌پذیر باشیم.
و وظیفه‌ی ما به عنوان هوادار این است که به تیم فرصت دهیم. اجازه دهیم این چیزهای جدید را امتحان کنند. از همان هفته‌ی اول شروع به انتقاد نکنیم. این یک فصل طولانی است.
انتظارات بالا هستند. ما خیلی نزدیک هستیم. پس گذشته را بپذیرید، از اشتباهاتش درس بگیرید و به جلو حرکت کنید. ما باید از نزدیک شدن به قهرمانی درس گرفته باشیم و این باید دردناک بوده باشد. آن درد را بپذیرید، آن را در آغوش بگیرید و از آن برای به حرکت درآوردن خود استفاده کنید. اگر به حرف یونگ اعتقاد داشته باشیم، این تنها راه برای رسیدن به یک زندگی واقعاً کامل است.
درد من؟ ایستادن کنار آن جام لیگ برتر، آراسته با روبان‌های قرمز، و شنیدن این جمله که: «فقط برای برندگان».
پس بیایید از این یکشنبه شروع کنیم و اطمینان حاصل کنیم که هر کاری در توان داریم انجام می‌دهیم تا آن جام قهرمانی، ماه مِی آینده در دستان ما باشد.
فرشید
24/5/1404
