طرفداری | جانی وایسمولر (Johnny Weissmuller) زاده دوم ژوئن 1904 در سابادفالوای امپراطوری اتریش-مجارستان سابق است که اکنون با نام فریدورف در کشور رومانی قرار دارد. پدر و مادر جانی، پتروس وایسمولر و الیزابت کرش، اصالتی آلمانی داشتند و در هفت‌ماهگی فرزندشان، تصمیم گرفتند تا به کشور دیگری کوچ کنند. آن‌ها، ایالات متحده آمریکا را گزینه مناسبی برای ادامه زندگی خود دانستند و پس از سفری 12 روزه به پنسیلوانیا، از طریق جزایر الیس وارد خاک آمریکا شدند و برای همیشه ماندگار شدند. پس از مدتی، آن‌ها به همراه والدین مادر جانی در شیکاگو اقامت گزیدند. جانی در 9 سالگی به بیماری «فلج اطفال» مبتلا شد و با تشخیص پزشکان، مجبور شد تا شنا را بیاموزد. جانی با شنا در ساحل فولرتون در دریاچه میشیگان، علاوه بر غلبه بر بیماری سخت خود، توانست تا به تسلط در شنا دست یافته و در ادامه، پای ثابت مسابقات شنا در سطح محله و استان شود. پس از ترک خانواده توسط پدر، او مدرسه را ترک کرد تا برای امرار معاش مادر و برادر کوچکترش، کار کند.
در ادامه، جانی تصمیم گرفت تا برای شرکت در سطح بالاتری از مسابقات شنا، عضویت YMCA یا سازمان غیرانتفاعی بین‌المللی مردان جوان را داشته باشد. این سازمان که وظیفه ترویج ورزش و سلامت را برعهده دارد، برای پذیرش عضوی جدید، حداقل سن 12 سال را تعیین کرده است اما جانی با کمی پنهان‌کاری، خود را 12 ساله جا زد و توانست در مسابقات شنای این سازمان شرکت کند. او در تمامی مسابقات ورزشی این سازمان، سرآمد بود و در ورزش مورد علاقه‌اش یعنی شنا نیز رکوردهای خوبی را ثبت کرد. آشنایی با مربی شنایی به نام بیل باچراخ باعث شد تا وایسمولر به سطح بالاتری از شنا رسیده و در مسابقات مهمی رقابت کند. او در سال 1921 به نخستین دوره حضورش در مسابقات ملی شنای آمریکا رسید و پس از یک سال، در 9 سپتامبر 1922، رکورد قابل توجه 58.6 ثانیه در شنای آزاد 100 متر ثبت کرد و بالاتر از شناگر مطرحی چون دوک کاهاناموکو، مدال طلای مسابقات ملی آمریکا را کسب کرد. پس از این موفقیت، وایسمولر یکی از اعضای کاروان آمریکا برای المپیک 1924 پاریس بود. او توانست در این آوردگاه به سه مدال طلا در بخش‌های آزاد 100 متر با 59 ثانیه، آزاد 400 متر با پنج دقیقه و 4.02 ثانیه و چهار در 200 متر تیمی رسید. او در تیم واترپلوی آمریکا نیز حضور داشت و به همراه آن‌ها به مدال برنز المپیک پاریس رسید.
پس از المپیک نیز رکوردهای مختلفی از این ورزشکار به ثبت رسید و او در مسابقات داخلی و تفریحی، رکوردهای فراوانی را جابه‌جا می‌کرد. رکوردزنی، آن‌قدر برای جانی مهم بود که مربی‌اش با وعده «هر رکورد = مهمانی ناهار»، او را به رکوردشکنی‌های بیشتری سوق داد. وایسمولر، شنای کرال سینه را بسیار دوست داشت زیرا می‌توانست زمان بیشتری را به اطراف و پیرامون خود نگاه کند. او بیشتر شناهایش را به این روش انجام می‌داد. سپس نوبت به المپیک 1928 آمستردام رسید تا از این ورزشکار مطرح آمریکایی میزبانی کند. او در تیم واترپلو به مدال نرسید اما در بخش شنای آزاد 100 متر این دوره، با ثبت زمان 58.6 ثانیه، علاوه بر کسب مدال طلا، رکورد المپیک را شکست؛ این رکورد به مدت 17 سال جابه‌جا نشد. وایسمولر در شنای چهار در 200 متر تیمی نیز مدال طلا را تصاحب کرد تا به مردی با پنج طلای المپیکی تبدیل شود. او با رکوردهای ورزشی خود، نخستین مردی شد که 100 متر آزاد را در زمانی کمتر از یک دقیقه شنا می‌کند. این شناگر در سال 1930، از مسابقات شنا کناره‌گیری کرد تا بدون تحمل حتی یک شکست، با اقتدار از این ورزش جدا شود. او در سال 1940، در سن 40 سالگی به شنا بازگشت و در مسابقات جوان‌مردانه بیلی رز، رکورد المپیکش را به 48.5 ثانیه ارتقا داد اما به دلیل غیررسمی بودن این مسابقات، موفق به ثبت رسمی آن نشد.
با پایان ماجراجویی‌های قهرمانانه، جانی به عنوان مبلغ شنا در تبلیغات تلویزیونی حضوری فعال داشت و به حضور در مسابقات نمایش‌های آبی و مدلینگ لباس‌های شنا مشغول بود. در یکی از همین نمایش‌ها بود که یکی از کارمندان مترو گلدوین مایر یا MGM که با فیلم‌های سینمایی همکاری می‌کرد، این شناگر مطرح را دید و در نتیجه، او را به سازمان متبوعه‌اش معرفی کرد. مترو گلدوین مایر در جستجوی بازیگری برای ایفای نقش تارزان بود و از چهره‌های مختلفی آزمون گرفته بود. او پیش از این، یک نقش بدون دیالوگ بسیار کوتاه را در فیلم سینمایی «بزرگداشت دختر آمریکایی» ایفا کرده بود و در تست‌های لازم برای این فیلم نیز موفق ظاهر شد. در این تست، از جانی خواسته شد تا در پوست یک پلنگ راه برود و ژست‌های مختلفی را امتحان کند. در ابتدا، تهیه‌کننده فیلم تارزان، نام و نام خانوادگی جانی را بسیار طولانی می‌دانست و پیشنهاد تغییر آن را داد اما هنگامی که متوجه شد او در المپیک و دنیای ورزش صاحب نام است، از این پیشنهاد منصرف شد. توانایی بالای جانی در شنا، یکی از مزیت‌های او برای ایفای کاراکتر محبوب «تارزان» بود. او در نخستین فیلم از سری فیلم‌های «تارزان» که «تارزان و میمون انسان‌نما» نام داشت و در سال 1932 اکران شد، در گیشه بسیار موفق بود و مورد توجه تماشاگران قرار گرفت. او با فریاد ابداعی خود در این فیلم که شامل افکت‌های سینمایی شد به نقل محافل دوست‌داران هنر هفتم تبدیل شد.
این موفقیت باعث شد تا دنباله‌های بعدی ماجراهای تارزان در سینماهای آمریکا ساخته شود. دومین فیلم وایسمولر با کاراکتر تارزان در فیلم «تارزان و همسرش» که در سال 1934 اکران شد، علاوه بر ماجراهای جنگلی، صحنه‌های عاشقانه‌ای را داشت و این مهم باعث شد تا وایسمولر به چالش جدیدی در بازیگری برسد. دنباله‌های بعدی تارزان در سال‌های بعد شامل فیلم‌های «فرارهای تارزان»، «تارزان یک پسر پیدا کرد»، «گنجینه اسرارآمیز تارزان» و «ماجراهای تارزان در نیویورک» می‌شد. پس از تغییر کمپانی تهیه‌کننده، وایسمولر در فیلم‌های «تارزان و آمازونی‌ها»، «تارزان و زن پلنگی»، «تارزان و شکارچیان زن» و «تارزان و پری دریایی» حضور یافت و سکانس‌های جالبی را خلق کرد. او علاوه بر تارزان، در فیلم‌های دیگر نیز توانایی‌های بازیگری‌اش را آزمود؛ از جمله این فیلم‌ها، «Stage Door Canteen» و «باتلاق آتش» بودند. او هم‌چنین برای تکرار موفقیت‌های تارزان، بازی در کاراکتر جدیدی به نام «جیم جنگلی» را پذیرفت و در سری فیلم‌های آن که شامل 16 فیلم بود، ایفای نقش کرد. او پس از جیم جنگلی، بازی در فیلم‌های «بالماسکه بزرگ» و «وون تون تون، سگی که هالیوود را نجات داد»، تجربه کرد. محبوبیت کاراکتر «تارزان» با درخشش وایسمولر، به قدری مورد توجه مردم قرار گرفته بود که آن‌ها از «فریاد تارزان» در مجالس خود استفاده می‌کردند. در یکی از سفرهای ورزشی وایسمولر به کوبا که به منظور بازی گلف برابر چند گلف‌باز مطرح یک تورنمنت صورت گرفته بود، شورشیان کوبایی به او حمله کردند؛ در حالی که شورشیان قصد پیچیده‌تر کردن اوضاع را داشتند، وایسمولر فریاد تارزان را سر کشید تا به نوعی جان خود و اطرافیانش را نجات دهد؛ شورشیان کوبایی که از طرفداران سری فیلم‌های تارزان بودند، پس از شناسایی بازیگر اصلی آن، از اقدامات خود دست کشیدند.
این شناگر و بازیگر مطرح آمریکایی، از توانایی‌های ورزشی خود برای کمک به مردم نیز استفاده کرده است. از نمونه‌های انجام این مهم، نجات 11 نفر در تصادف قایق سال 1927، 16 کودک از غرق‌شدن در سال 1927 و 81 زن و مرد در واژگونی قایق در اسکله نیروی دریایی، بودند. از سال 1974 بود که مشکلات جسمانی وایسمولر آغاز شد و او در ابتدا دچار شکستگی پا و لگن خود شد. در ادامه، مشکلات قلبی و سکته‌های مغزی باعث شدند تا سلامتی مرد طلایی آمریکا در دهه 20، دچار مخاطرات مهمی شود. او برای غلبه بر بیماری‌های خود به مکزیک مهاجرت کرد و در شهر آکاپولکو اقامت گزید. سرانجام، زندگی وایسمولر در 20 ژانویه 1984، در سن 79 سالگی بر اثر ورم ریوی به پایانش رسید. به درخواست جانی، مراسم تشییع پیکر وایسمولر با پخش صدای «فریاد تارزان» همراه شد. در این مراسم، رونالد ریگان، رئیس جمهوری وقت آمریکا نیز حضور داشت و به افتخار جانی، «سلام نظامی 21 گلوله‌ای» اجرا شد.
از سری خاطرات ورزشی
